Πόση αγανάκτηση ακόμα;

Αν υπήρχε ένα συμπέρασμα, που θα μπορούσε να εξαγάγει κανείς για τη στάση της κοινωνίας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική των δύο τελευταίων ετών, είναι η απίστευτη απάθεια και παραίτηση που δείχνει. Εκτός από μνημόνια, μεσοπρόθεσμους νόμους, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αυξήσεις τιμών και φόρων, περικοπές μισθών , ανεργία και καταστρατήγηση θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων , ο λαός έπρεπε να ανεχθεί κυβερνητικούς εμπαιγμούς, τη διεθνή διαπόμπευση, την ιδιότυπη οικονομική κατοχή, την ατιμωρησία των υπευθύνων και την κατήχηση από τους υπαίτιους της κρίσης.

Ποια είναι η θέση της κοινωνίας σε όλα αυτά;

Σιωπή. Ουσιαστικά, δεν έχει κουνηθεί φύλλο. Οι αντιδρώντες είναι μεν αυξημένοι, παραμένουν δε μειοψηφία. Το κίνημα του Συντάγματος πολιτικοποίησε αρκετό κόσμο. Αν , όμως, κάναμε έναν απολογισμό θα βλέπαμε, ότι όσο ήταν χιλιάδες κόσμου έξω από το κοινοβούλιο, εντός ψηφίζονταν τα πιο επαχθή μέτρα. Ο μικρομεσαίος ηττήθηκε , γιατί δεν έπιασε ποτέ το όπλο του. Φοβήθηκε να γίνει δραστικός, γιατί τον παραφύλαγε η " κοινή γνώμη" , που ο ίδιος είχε σχηματίσει.

Το εργατικό κίνημα δρα σπασμωδικά. Εμποτισμένο από τη λογική του διαίρει και βασίλευε , οι απεργίες και οι αντιδράσεις δεν έχουν τη μαζικότητα, που χρειάζεται. Ούτε , βέβαια, και την στήριξη του συνόλου της κοινωνίας, που δυσανασχετεί με τις διεκδικήσεις των μελών της !

Το φοιτητικό κίνημα δίνει
το παρόν σε πορείες και κινητοποιήσεις και καταλήψεις, επίσης χωρίς καμία στήριξη από την κοινωνία, χωρίς καμία προβολή του αγώνα των φοιτητών από τα ΜΜΜ και με ένα κομμάτι του να μην αντιλαμβάνεται τη φωτιά στα θεμέλια της κοινωνίας , απολιτικό τέκνο της νεοελληνικής πραγματικότητας, που σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στις προκλήσεις.

Η γενικότερη διάθεση αποπνέει παραίτηση, όχι αντίσταση και τα όρνεα το έχουν οσφρυστεί. Χωρίς κανένα δισταγμό, μπροστά σε έναν λαό που δεν φαίνεται να κάνει κάποιο αποφασιστικό βήμα, χτυπούν και ασελγούν υπό καθεστώς νομιμοφανούς ανοχής, που η ίδια η κοινωνία τους προσέφερε.

Εκθρέψαμε τον ίδιο μας τον δήμιο, αφήνοντας ένα πολιτικό σύστημα φαύλο να δρα, και αρκούμασταν με τα ψίχουλα που έπεφταν από το μεγάλο φαγοπότι. Ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε ένα πολιτικό σύστημα πλήρως αμερικανοποιημένο : δικομματισμός και ατομική πρωτοβουλία αντί για πλουραλισμό απόψεων και συλλογικές αποφάσεις.

Η αισιοδοξία και η αγανάκτηση πάλιωσαν. Τώρα ο καιρός σηκώνει μόνο αντίδραση και αλλαγή. Αλλαγή ριζική, σε όλο το πολιτικό σύστημα, ώστε να μην βρεθούν καπηλευτές. Αλλαγή ριζική , σε όλο το πολιτικό σύστημα, σε όλες της δομές τις κοινωνίας . Αναδιανομή του πλούτου και μετατόπιση των κέντρων λήψεως αποφάσεων στα λαϊκά στρώματα και σε αυτούς που αποτελούν τη βάση της κοινωνίας. Η αγανάκτηση έφτασε στα όρια της και πρέπει να δώσει τη θέση της στην αποφασιστικότητα.

Η γενιά που τώρα καλείται να βγει στους δρόμους ( νέοι , φοιτητές, εργαζόμενοι ) , αλλά και οι μεγαλύτεροι , έχουν χρέος να αντιταχθούν . Εξάλλου, πότε και ποιοι , αν όχι εμείς, τώρα δεν σηκώσουμε βάρος της πάλης. Μεσσίες δεν υπάρχουν.

http://panospirin.blogspot.com