Βρέθηκε στην βιβλιοθήκη του athens.indymedia με την υπογραφή ”γέννηση της αντικουλτούρας”.
Ενα υστερογραφο στη φιλοσοφικη διευρευνηση του Φροϋντ εκ μερους του Μαρκουζε, ελευθερα διασκευασμενο απο τον μυθο του Τσουανγκ Τσε.
Υπηρχε καποτε μια κοινωνια βατραχων που ζουσαν στον βυθο ενος βαθιου, σκοτεινου πηγαδιου, απ’ οπου δεν μπορουσαν να δουν απολυτως τιποτε απο τον κοσμο που απλωνονταν εξω. Τους κυβερνουσε ενας μεγαλος Αρχιβατραχος, ενας επιφοβος ψευτοπαλλικαρας που ισχυριζονταν, με μαλλον αμφιβολα επιχειρηματα, οτι ηταν δικο του το πηγαδι και ολα οσα σερνονταν ή κουλουριαζονταν εκει μεσα. Ο Αρχιβατραχος δεν δουλεψε ποτε του για να τραφει ο ιδιος, αλλα ζουσε με τη δουλεια των πολλων ταπεινων βατραχων με τους οποιους μοιραζονταν το πηγαδι. Αυτοι, αξιοθρηνητα πλασματα! ξοδευαν ολες τις ωρες των αφεγγων ημερων τους και πολυ περισσοτερες απο τις καταμαυρες νυχτες τους μοχθωντας σκληρα μεσα στον βουρκο και στον βορβορο για να βρουν μικροσκοπικα σκουληκια και ψιχουλα με τα οποια παχαινε ο αρχιβατραχος.
Ξαφνου, μια μερα, ενας πολυχρωμος κορυδαλλος φτερουγισε κατω στο πηγαδι (ενας θεος ξερει για ποιον λογο) και αρχισε να τραγουδαει στους βατραχους ολα τα θαυμαστα πραγματα που ειχε δει μεσα απο τα ταξιδια του στον μεγαλο κοσμο εξω: τον ηλιο και το φεγγαρι και τ’ αστερια, και τα βουνα που σκαρφαλωνουν ως τον ουρανο και τις καταφορτες με οπωροφορα πεδιαδες και τις απεραντες τρικυμισμενες θαλασσες, και πως ηταν να πετας στο ατελειωτο διαστημα απο πανω τους.
Οποτε ο κορυδαλλος ερχονταν, ο Αρχιβατραχος συμβουλευε τους ταπεινους βατραχους να ακουνε προσεκτικα ολα οσα ειχε το πουλι να διηγηθει. «Γιατι σας περιγραφει», εξηγουσε ο Αρχιβατραχος, «τον ευτυχισμενο τοπο που θα πανε ολοι οι καλοι βατραχοι σαν ανταμοιβη οταν τελειωσουν αυτη τη ζωη του μαρτυριου». Μυστικα, ωστοσο, ο Αρχιβατραχος (που ηταν λιγο κουφος και ποτε αρκετα σιγουρος για το τι ελεγε ο κορυδαλλος) σκεφτοταν οτι αυτο το παραξενο πουλι ηταν λιγακι τρελο.
Για καποιο διαστημα ισως οι ταπεινοι βατραχοι εξαπατηθηκαν απ’ οσα τους ελεγε ο Αρχιβατραχος. Αλλα με τον καιρο εγιναν δυσπιστοι απεναντι σε παραμυθια οπως εκεινα που διηγοταν ο κορυδαλλος, και κατεληξαν και αυτοι στο συμπερασμα οτι το πουλι ηταν μαλλον τρελο. Επιπλεον, ειχαν πειστει απο καποιους σκεπτομενους βατραχους – αν και ποιος μπορει να πει απο που προηλθαν αυτοι οι ελευθερα σκεπτομενοι; – οτι ο Αρχιβατραχος χρησιμοποιουσε το πουλι για να
Ενα υστερογραφο στη φιλοσοφικη διευρευνηση του Φροϋντ εκ μερους του Μαρκουζε, ελευθερα διασκευασμενο απο τον μυθο του Τσουανγκ Τσε.Υπηρχε καποτε μια κοινωνια βατραχων που ζουσαν στον βυθο ενος βαθιου, σκοτεινου πηγαδιου, απ’ οπου δεν μπορουσαν να δουν απολυτως τιποτε απο τον κοσμο που απλωνονταν εξω. Τους κυβερνουσε ενας μεγαλος Αρχιβατραχος, ενας επιφοβος ψευτοπαλλικαρας που ισχυριζονταν, με μαλλον αμφιβολα επιχειρηματα, οτι ηταν δικο του το πηγαδι και ολα οσα σερνονταν ή κουλουριαζονταν εκει μεσα. Ο Αρχιβατραχος δεν δουλεψε ποτε του για να τραφει ο ιδιος, αλλα ζουσε με τη δουλεια των πολλων ταπεινων βατραχων με τους οποιους μοιραζονταν το πηγαδι. Αυτοι, αξιοθρηνητα πλασματα! ξοδευαν ολες τις ωρες των αφεγγων ημερων τους και πολυ περισσοτερες απο τις καταμαυρες νυχτες τους μοχθωντας σκληρα μεσα στον βουρκο και στον βορβορο για να βρουν μικροσκοπικα σκουληκια και ψιχουλα με τα οποια παχαινε ο αρχιβατραχος.
Ξαφνου, μια μερα, ενας πολυχρωμος κορυδαλλος φτερουγισε κατω στο πηγαδι (ενας θεος ξερει για ποιον λογο) και αρχισε να τραγουδαει στους βατραχους ολα τα θαυμαστα πραγματα που ειχε δει μεσα απο τα ταξιδια του στον μεγαλο κοσμο εξω: τον ηλιο και το φεγγαρι και τ’ αστερια, και τα βουνα που σκαρφαλωνουν ως τον ουρανο και τις καταφορτες με οπωροφορα πεδιαδες και τις απεραντες τρικυμισμενες θαλασσες, και πως ηταν να πετας στο ατελειωτο διαστημα απο πανω τους.
Οποτε ο κορυδαλλος ερχονταν, ο Αρχιβατραχος συμβουλευε τους ταπεινους βατραχους να ακουνε προσεκτικα ολα οσα ειχε το πουλι να διηγηθει. «Γιατι σας περιγραφει», εξηγουσε ο Αρχιβατραχος, «τον ευτυχισμενο τοπο που θα πανε ολοι οι καλοι βατραχοι σαν ανταμοιβη οταν τελειωσουν αυτη τη ζωη του μαρτυριου». Μυστικα, ωστοσο, ο Αρχιβατραχος (που ηταν λιγο κουφος και ποτε αρκετα σιγουρος για το τι ελεγε ο κορυδαλλος) σκεφτοταν οτι αυτο το παραξενο πουλι ηταν λιγακι τρελο.
Για καποιο διαστημα ισως οι ταπεινοι βατραχοι εξαπατηθηκαν απ’ οσα τους ελεγε ο Αρχιβατραχος. Αλλα με τον καιρο εγιναν δυσπιστοι απεναντι σε παραμυθια οπως εκεινα που διηγοταν ο κορυδαλλος, και κατεληξαν και αυτοι στο συμπερασμα οτι το πουλι ηταν μαλλον τρελο. Επιπλεον, ειχαν πειστει απο καποιους σκεπτομενους βατραχους – αν και ποιος μπορει να πει απο που προηλθαν αυτοι οι ελευθερα σκεπτομενοι; – οτι ο Αρχιβατραχος χρησιμοποιουσε το πουλι για να
