από την ART RESISTANCE
για την ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ του PRESS RESISTANCE ART FESTIVAL,
8,9,10 Ιουνίου, στο Ελληνικό
Σμήνη φαντασμάτων πλανιούνται πάνω από την ενημέρωση και τον δημόσιο λόγο. Η κρίση στον Τύπο χτυπά ολόκληρη την κοινωνία που χάνει τη φωνή της σε αυτή την κρίσιμη μνημονιακή συγκυρία. Μέσα ενημέρωσης βυθίζονται ή θαλασσοδέρνονται σαν έρμαια με πλήρωμα στα όρια του φόβου ή του εκφυλισμού. Δυνάμεις απενεργοποιούνται, συσσωρευμένη εμπειρία θάβεται μέσα σε βουνά “πληροφοριών”. Η αόρατος χειρ που σε κάποιες άλλες εποχές θα έλυνε όλα τα προβλήματα ρυθμίζοντας αυτομάτως την αγορά, σπάει έναν έναν τους φακούς που επιτρέπουν στον πολίτη να φωτίζει και να πλησιάζει όσα τον φοβίζουν, όσα τον απασχολούν. Η σιωπή, απόλυτη μέσα στην εκκωφαντικότητά της, είναι ορατή στο τέρμα του αδιεξόδου και μας περιμένει, εάν δεν αποφασίσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά. Εάν δεν ανοίξουμε εμείς τους δρόμους που χορτάριασαν, εάν αποδεχθούμε μοιρολατρικά τη φτήνια και την χειραγώγηση.
Η Art Resistance, η συλλογικότητα που προέκυψε την άνοιξη του 2011 από την Πρωτοβουλία στήριξης στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, και πραγματοποίησε με σαφή κινηματικά χαρακτηριστικά το Keratea Art Resistance Festival, με την πεποίθηση πως ο ασφυκτικός έλεγχος της είδησης και το έλλειμμα ενημέρωσης χτυπά την ίδια τη κοινωνία, απευθύνει ανοικτό κάλεσμα προς τους εργαζομένους όλων των ΜΜΕ. Στόχος είναι η συνδιαμόρφωση του PRESS RESISTANCE ART FESTIVAL, στο τριήμερο 8-10 IOYNIOY, στο πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού. Πρόθεσή μας είναι να αντισταθούμε στα σχέδια εξοβελισμού του δημόσιου λόγου και επιλέγουμε έναν τόπο, το διεκδικούμενο από τους κατοίκους Ελληνικό, που συμβολίζει ταυτόχρονα την επίθεση στο δημόσιο χώρο.
Η συνύπαρξη και η συνδιοργάνωση είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για ένα τέτοιο φεστιβάλ που δεν υπάρχει λόγος να γίνει εάν δεν υπάρξει ενεργή συμμετοχή όλων των “μαγαζιών” και όλων των εργαζομένων είτε δοκιμάζονται ως άνεργοι, είτε είναι απλήρωτοι σε συνθήκες ομηρείας, χωρίς ΣΣΕ, σε επίσχεση εργασίας, κακοπληρωμένοι, υπό μερική απασχόληση, «μαύροι» κι ανασφάλιστοι, «μπλοκάκηδες», είτε τελούν σε απεργία ή εκφοβισμένοι υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις, είτε βιώνουν την υποβάθμιση της είδησης από την εργοδοσία, ακόμη και αν δεν έχει προκύψει πρόβλημα στη δική τους εργασία.
Απέναντι στο “τσουβάλιασμα” που εδώ και χρόνια εκφράζει το σύνθημα “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι” και στα ακροδεξιά παραγγέλματα “εγέρθητι”-“δεν μιλάει κανείς”, δεν υπάρχει κενό αέρος. Μεσολαβεί ένας άλλος, πιο ενδιάμεσος χώρος πολιτών που ταυτίζει το πολιτικό με το δημοσιογραφικό κατεστημένο και παραμένει αν όχι καχύποπτος, σαφώς επιφυλακτικός προς αμφότερους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Αρκετοί άλλωστε ταυτίζουν την κρίση αξιών έτσι όπως την ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο η οικονομική τραγωδία της χώρας με την κρίση στον Τύπο και συμπεριλαμβάνουν στην παρέα των «βολεμένων» ή και των διεφθαρμένων, σχεδόν συλλήβδην τον δημοσιογραφικό κόσμο. Έχουν δίκιο όσοι είναι καχύποπτοι; Πώς και γιατί φτάσαμε στο σημείο να έχουμε έναν Τύπο με πολύ αμφιλεγόμενο ρόλο; Πώς κι από ποιούς διαμορφώθηκε αυτή η άποψη; Σε τέτοιας μορφής ερωτήματα θα επιχειρήσει να ρίξει φως το τριήμερο φεστιβάλ Press-Resistance Art Festival.
Όπλα στον αγώνα μας είναι
