Αρχές του 2004 ένας παιδικός φίλος μου, "άρρωστος" με την τριλογία του Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών και τον συγγραφέα Tolkien μου ζήτησε μια χάρη. Η χάρη ήταν αν μπορούσα να του παραγγείλω από το internet το αναμνηστικό σπαθί ενός χαρακτήρα της ταινίας που δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Ως εξοικειωμένος χρήστης του eBay και των ηλεκτρονικών αγορών από το 2003, δεν ένιωθα ότι μπορεί να υπάρξει κάτι το κακό με αυτή την χάρη. Τα μόνα σπαθιά που εγώ θυμάμαι από την μέρα που γεννήθηκα είναι το φωτόσπαθο του Star Wars και του Βασιλιά Αρθούρου.
Το 2004 λοιπόν, μέσω eBay, έκανα την παραγγελία αυτού του αναμνηστικού/ σουβενίρ/ αντίκα, πείτε το όπως θέλετε. Πριν το καλοκαίρι του 2004 μετακόμισα από το πατρικό μου στους Αμπελόκηπους στο πατρικό της μητέρας μου στην Νέα Ιωνία. Τι σχέση έχει αυτό, θα μου πεις; Έχει. Μετά από ένα τρίμηνο ο φίλος μου ο Χρήστος με ρώτησε τι γίνεται με αυτό το ρημάδι το σπαθί. Η απάντηση βεβαίως ήταν
ότι “Χρηστάκη μου για να πιάσαμε το τρίμηνο, μάλλον το δέμα έκανε φτερά”. Ό,τι πιο πιθανό μπορείς να φανταστείς όταν παραγγέλλεις κάτι από Αμερική, ή εκτός Ευρώπης.
Πέρασε το 2004, το 2005, το 2006 και φτάνουμε στον χειμώνα του 2007. Λαμβάνω μια συστημένη επιστολή από το τελωνείο Πειραιά η οποία συνοπτικά έλεγε: έχει έρθει ένα δέμα για εσάς το οποίο εμπεριέχει ένα σπαθί το οποίο υπάγεται στην κατηγορία όπλων και εκρηκτικών επειδή η λάμα του ξεπερνάει κάποια συγκεκριμένα εκατοστά (85 ήτανε). Η τελευταία παράγραφος της επιστολής έλεγε: Εάν επιθυμείτε να το παραλάβετε, να απευθυνθείτε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (ή κάτι τέτοιο) για να βγάλετε άδεια, αλλιώς το εν λόγω αντικείμενο εντός 60 ημερών θα κατασχεθεί.
Μια και δεν συνηθίζω να λαμβάνω τέτοιες επιστολές περί όπλων και εκρηκτικών, παίρνω τον φίλο μου τηλέφωνο και τον ρωτάω εάν θέλει να κάνει την διαδικασία που περιέγραφε η επιστολή, ώστε να παραλάβει το δέμα. Ο άνθρωπος δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία για κάτι που είχε παραγγείλλει 3,5 χρόνια πριν.
Πιστεψαμε λοιπόν ότι απλά το σπαθί θα κατασχεθεί μέσα σε 60 μέρες.
Δεν περνάνε καν 60 ημέρες και αρχίζει ο γολγοθάς μου. Ευτυχισμένο 2008.
Λαμβάνω μια δεύτερη επιστολή με άπειρο σφραγιδομάνι από το τελωνείο Πειραιά. Κλήση για απολογία και μήνυση. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Η επιστολή έγραφε συνοπτικά τα εξής: “Καλείστε να απολογηθείτε διότι δεν απαντήσατε ποτέ σε τελωνειακή επιστολή που εστάλη το 2004 (ή 2005), προσπαθήσατε να κάνετε παράνομη εισαγωγή σπαθιού το οποίο ξεπερνούσε τα 85 εκατοστά με χώρα αποστολής τις Ηνωμένες Πολιτείες και επίσης δεν δηλώθηκε στην περιγραφή του δέματος ότι είναι σπαθί.”
Πήρα τον δικηγόρο μου και προσπάθησα να καταλάβω τι κακό είχα κάνει. Ετοίμασα την απολογία μου και την προσκόμισα στο τελωνείο Πειραιά. Εκεί με υποδέχθηκε μια φανταστική κυρία, που προσπαθούσε να με πείσει ότι κρυβόμουν, ότι με ψάχνανε και ότι μετά από 3,5 χρόνια καταφέρανε να με βρούνε μέσω της εφορίας. Για άλλη μια φορά μένω με το στόμα ανοιχτό, εξηγώντας της ότι ποτέ δεν κρύφτηκα από κανέναν. Τι εννοούσε όμως η κυρία με όλα αυτά; Από τι κρύφτηκα ακριβώς; Εδώ έρχεται και κολλάει η μετακόμιση που έκανα το 2004.
Η κυρία του τελωνείου παραλαμβάνει την απολογία μου και λίγο πριν φύγω μου λέει την αλησμόνητη φράση, η οποία με έκανε να νιώσω σαν τον John Torturo στην ταινία που ικετεύει για έλεος («Το πέρασμα του Miller»): «Να ξέρετε, δεν έχετε ξεμπερδέψει έτσι εύκολα κύριε»!
Λίγους μήνες μετά κατάλαβα τι εννοούσε. Έρχεται η απόφαση του τελωνείου η οποία αναφέρει ξανά την κατηγορία, συμπεριλαμβάνει την απολογία μου και με ένα εκπληκτικό “ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ”, λέει συνοπτικά: “Στερήσατε από το ελληνικό δημόσιο 35 ευρώ, γι αυτό και σας επιβάλλεται πρόστιμο 1500 περίπου ευρώ για την αποθήκευση του όλα αυτά τα χρόνια”.
Πληρώνω το πρόστιμο, κάπου στην Δραπετσώνα, και ενημερώνω τον δικηγόρο μου ότι τακτοποίησα την υποχρέωση που είχα. «Μα δεν τελειώσαμε» που λέει και ο Αντώνης Ρέμος. Ο δικηγόρος μου με ενημερώνει ότι τελείωσε το τελωνειακό σκέλος και ότι θα υπάρξει και το ποινικό!
Φτάνουμε στον χειμώνα του 2009 και μου έρχεται Κλητήριο Θέσπισμα από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά ότι θα πρέπει να δικαστώ με την περίφημη κατηγορία του λαθρεμπορίου, ότι προσπάθησα να εισάγω το σπαθί χωρίς άδεια στην χώρα.
Συνοπτικά, το πρώτο δικαστήριο ήτανε στις 15-3-2010, δεν έγινε ποτέ γιατί δεν έφτασε το νούμερο. Ακολούθησαν άλλα δυο, τα οποία δεν γίνανε λόγω απεργίας τον δικηγόρων και λόγω «νούμερου». Φτάσαμε λοιπόν στη σημερινη εκδίκαση, 21-06-2011, που έτρεφα την ελπίδα ότι επιτέλους θα έβαζε ένα τέλος στα βάσανά μου. Όμως αγαπητοί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως τα φανταζόμουνα. Εξελίχθηκαν ακόμη χειρότερα. Αφού ο κύριος Εισαγγελεύς, λογικά, θεώρησε πως είμαι αθώος και στις δυο κατηγορίες, το σεβαστό δικαστήριο θεώρησε ότι είμαι αθώος για την κατηγορία του λαθρεμπορίου άλλα με θεώρησε ένοχο για την κατηγορία του σπαθιού που χαρακτηριστηκε όπλο το οποίον δεν είχε άδεια να εισαχθεί νομίμως στην χώρα. Αποτέλεσμα: 6 μήνες φυλάκιση και 600 ευρώ!
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
http://www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου