Θυμάστε το περιβόητο ανέκδοτο που έλεγε “μου φάγαν το μπιφτέκι μου!” ;
Ε,κάπως έτσι.
Βλέπω φοιτητές -”αγανακτισμένους” όπως αυτοαποκαλούνται- να κλαίγονται που χάνουν την εξεταστικούλα τους
[πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει, αφού ακόμα και σύμφωνα με το νέο νόμο η εξεταστική αυτή δε χάνεται από τη στιγμή που έχουν συμπληρωθεί οι εβδομάδες διδασκαλίας· αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας]
Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές.
Κάθε φορά που το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί κάτι ή αντιστέκεται σε κάποια αντιλαϊκή πολιτική, πάντα υπάρχουν πολλοί που βρίσκουν να κατηγορήσουν τους μαχόμενους συναδέλφους τους. Είτε αυτοί είναι ΔΑΠίτες, είτε είναι ΠΑΣΠίτες, είτε είναι βουτηρόπαιδα, είτε σπασικλάκια, είτε απλά αδιάφοροι, όλοι τους καταλήγουν να κατηγορούν τους “βρωμοαριστερούς” που κλείνουν τις σχολές με αποτέλεσμα να μένουν πίσω οι δικές τους σπουδές.
Όλη αυτή η αντίδραση δε θα έπρεπε να μας δημιουργεί έκπληξη.
Σε μία κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με το πνεύμα του ιδιωτισμού, του άκρατου ανταγωνισμού και του οπορτουνισμού, είναι λογικό αυτές οι μάζες να διογκώνονται και να αυτοαναπαράγονται.
Ειδικά, δε, όταν τροφοδοτούνται και από μία γενναία βρωμερή προπαγάνδα από όλα τα αλαφουζοκάναλα, η φάρα τους παίρνει μορφή χιονοστιβάδας.
Γκρουπ “αγανακτισμένων φοιτητών” στο facebook, συμμετοχή τους σε πάνελ εκπομπών, περαιτέρω ενθάρρυνση της θέσης τους.
Και το κερασάκι στην τούρτα;
Η ίδια η Υπουργός Παιδείας να διατυμπανίζει (τραμπουκίζει) από την πρώτη κιόλας εβδομάδα των κινητοποιήσεων(!) πως οι κλειστές σχολές θα έχουν ως αποτέλεσμα το χάσιμο της εξεταστικής και του εξαμήνου και οι πρυτάνεις να στέλνουν mail σε προέδρους σχολών πως αν συνεχιστούν για 3η εβδομάδα οι καταλήψεις αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την οριστική απώλεια του εξαμήνου. (Παναγιωτάκης, πρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών )
Όλα τα παραπάνω έδωσαν επιπλέον αέρα στα “μορφωμένα” βλαστάρια μας να ξεσπαθώσουν, απαιτώντας εδώ και τώρα ανοικτές σχολές.
Και σκέφτομαι:
Βρε βλάκα, βρε κακέκτυπο του συντηρητικού πατέρα σου, βρε οπορτουνάκο της δεκάρας, εδώ σου γαμάνε ολόκληρο μέλλον κι εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική και το εξάμηνο;
Σχεδιάζουν να σε βγάλουν σε μια αγορά εργασίας-ανεργίας ,που άμα σταθείς τυχερός και δουλέψει το βύσμα του μπάρμπα σου θα προσληφθείς και θα παίρνεις 500€ το μήνα, μέσω κάποιου επαχθέστατου προγράμματος μαθητείας.
Σχεδιάζουν να σε κάνουν ακόμα πιο παραγωγικό και εξειδικευμένο γρανάζι στη μηχανή τους, να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερο και για λιγότερα, να σε κάνουν να ευγνωμονείς που έχεις κι αυτή τη “δουλίτσα” , να σε τρομοκρατήσουν με απόλυση όταν θελήσεις μια αύξηση ,μια υπερωρία ή ένα παραπάνω ρεπό.
Σχεδιάζουν να σε στείλουν στο εξωτερικό για να δουλέψεις για τις δικές τους εταιρείες (Surprise! Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, έχουμε παγκοσμιοποίηση – όλα δικά τους είναι, όλα του Συστήματος) ,με το πρόσχημα πως θα παίρνεις περισσότερα λεφτά, ενώ το τίμημα θα είναι πως θα έχεις ήδη προσκυνήσει ένα Σύστημα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε γαμήσει πατόκορφα και να αφήσει το κουφάρι σου παρατημένο σε κάποιο σοκάκι της μεγαλοαστικής Αγγλίας . Μετά θα σε κάνουν “director of something” για να νιώσεις κι εσύ μέρος της Εταιρείας, να βάλεις ακόμα περισσότερη πλάτη, να μπορείς να απολύσεις εσύ όποιον δε δουλεύει όσο πρέπει και να θες να εφαρμόσεις το νόμο της ζούγκλας μέχρι να ανακηρυχτείς εσύ ο Ταρζάν και να πάρεις επιτέλους την πολυπόθητη αύξηση.
Σχεδιάζουν να σε βάλουν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για σένα, ποτέ δεν ήταν, και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε ξεράσει επειδή θα πάψεις να είσαι “αποδοτικός”.
Σε έναν κόσμο που θα σου πηδήξει την ψυχή και το σώμα, θα σε καταντήσει ανθρωπόμορφο ρομπότ και δε θα σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά, τον εαυτό σου και το Κέρδος.
Ναι, το Κέρδος.
Για αυτό το γαμημένο θα τα κάνεις όλα.
Θα είσαι σκλάβος του, θα είσαι τσιράκι του, θα είσαι η μικρή του πουτανίτσα.
Γι’αυτό, συνάδελφε, σε καλώ σήμερα να καταλάβεις κάτι:
Η καλυτέρευση αυτού του κόσμου είναι και δική σου σκοτούρα. Και δε θα την πετύχεις με το να σώζεις το τομάρι σου. Θέλει θυσίες ο αγώνας.
Είσαι ακόμα μικρός. Είναι δολοφονικό να μην έχεις οράματα, να μην έχεις όνειρα.
Όνειρα για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Κάποιοι σου είπανε πως όλα αυτά είναι μια ουτοπία.
Μην τους ακούς.
Έλα μαζί μας στον αγώνα και θα δεις πόσο γλυκό είναι να ανταμώνεις με την ουτοπία σου βήμα-βήμα.
Δε σου πηδάω εγώ το μέλλον συνάδελφε. Εγώ απλά προσπαθώ να πηδήξω αυτούς που μας το πηδάνε.
Μην μπερδεύεις τα στρατόπεδα.
Βγάλε από το μυαλό σου τον ιδιωτισμό, που είναι ο κύριος λόγος που φτάσαμε σε αυτό το χάλι, και έλα να παλέψουμε μαζί.
Έλα, αν δε θες να γαμάς το μέλλον σου εσύ ο ίδιος για μια ζωή.
*Υ.Γ. : Το αστείο είναι πως τα περισσότερα παιδιά που συμμετέχουν ενεργά στο Κίνημα και στις καταλήψεις είναι παιδιά φτωχών οικογενειών και αυτά πραγματικά θίγονται περισσότερο από το γεγονός πως μένουν πίσω οι σπουδές τους, μιας και οι πατεράδες τους αναγκάζονται να πληρώνουν ενοίκια, λογαριασμούς και λοιπά έξοδα διαβίωσης. Όλα αυτά τα παιδιά ,όμως, έχουν κατανοήσει πως ο μόνος δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον είναι η ανατροπή και η ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες, και αυτά τα παιδιά το ξέρουν καλύτερα απ’όλους μέσα στο Πανεπιστήμιο. Όλα αυτά τα παιδιά με κάνουν να θέλω να συνεχίσω. Τους αφιερώνω, λοιπόν, αυτό το κείμενο με απέραντο σεβασμό και με συντροφική αγάπη.
Βλέπω φοιτητές -”αγανακτισμένους” όπως αυτοαποκαλούνται- να κλαίγονται που χάνουν την εξεταστικούλα τους
[πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει, αφού ακόμα και σύμφωνα με το νέο νόμο η εξεταστική αυτή δε χάνεται από τη στιγμή που έχουν συμπληρωθεί οι εβδομάδες διδασκαλίας· αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας]
Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές.
Κάθε φορά που το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί κάτι ή αντιστέκεται σε κάποια αντιλαϊκή πολιτική, πάντα υπάρχουν πολλοί που βρίσκουν να κατηγορήσουν τους μαχόμενους συναδέλφους τους. Είτε αυτοί είναι ΔΑΠίτες, είτε είναι ΠΑΣΠίτες, είτε είναι βουτηρόπαιδα, είτε σπασικλάκια, είτε απλά αδιάφοροι, όλοι τους καταλήγουν να κατηγορούν τους “βρωμοαριστερούς” που κλείνουν τις σχολές με αποτέλεσμα να μένουν πίσω οι δικές τους σπουδές.
Όλη αυτή η αντίδραση δε θα έπρεπε να μας δημιουργεί έκπληξη.
Σε μία κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με το πνεύμα του ιδιωτισμού, του άκρατου ανταγωνισμού και του οπορτουνισμού, είναι λογικό αυτές οι μάζες να διογκώνονται και να αυτοαναπαράγονται.
Ειδικά, δε, όταν τροφοδοτούνται και από μία γενναία βρωμερή προπαγάνδα από όλα τα αλαφουζοκάναλα, η φάρα τους παίρνει μορφή χιονοστιβάδας.
Γκρουπ “αγανακτισμένων φοιτητών” στο facebook, συμμετοχή τους σε πάνελ εκπομπών, περαιτέρω ενθάρρυνση της θέσης τους.
Και το κερασάκι στην τούρτα;
Η ίδια η Υπουργός Παιδείας να διατυμπανίζει (τραμπουκίζει) από την πρώτη κιόλας εβδομάδα των κινητοποιήσεων(!) πως οι κλειστές σχολές θα έχουν ως αποτέλεσμα το χάσιμο της εξεταστικής και του εξαμήνου και οι πρυτάνεις να στέλνουν mail σε προέδρους σχολών πως αν συνεχιστούν για 3η εβδομάδα οι καταλήψεις αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την οριστική απώλεια του εξαμήνου. (Παναγιωτάκης, πρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών )
Όλα τα παραπάνω έδωσαν επιπλέον αέρα στα “μορφωμένα” βλαστάρια μας να ξεσπαθώσουν, απαιτώντας εδώ και τώρα ανοικτές σχολές.
Και σκέφτομαι:
Βρε βλάκα, βρε κακέκτυπο του συντηρητικού πατέρα σου, βρε οπορτουνάκο της δεκάρας, εδώ σου γαμάνε ολόκληρο μέλλον κι εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική και το εξάμηνο;
Σχεδιάζουν να σε βγάλουν σε μια αγορά εργασίας-ανεργίας ,που άμα σταθείς τυχερός και δουλέψει το βύσμα του μπάρμπα σου θα προσληφθείς και θα παίρνεις 500€ το μήνα, μέσω κάποιου επαχθέστατου προγράμματος μαθητείας.
Σχεδιάζουν να σε κάνουν ακόμα πιο παραγωγικό και εξειδικευμένο γρανάζι στη μηχανή τους, να σε βάλουν να δουλεύεις περισσότερο και για λιγότερα, να σε κάνουν να ευγνωμονείς που έχεις κι αυτή τη “δουλίτσα” , να σε τρομοκρατήσουν με απόλυση όταν θελήσεις μια αύξηση ,μια υπερωρία ή ένα παραπάνω ρεπό.
Σχεδιάζουν να σε στείλουν στο εξωτερικό για να δουλέψεις για τις δικές τους εταιρείες (Surprise! Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, έχουμε παγκοσμιοποίηση – όλα δικά τους είναι, όλα του Συστήματος) ,με το πρόσχημα πως θα παίρνεις περισσότερα λεφτά, ενώ το τίμημα θα είναι πως θα έχεις ήδη προσκυνήσει ένα Σύστημα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε γαμήσει πατόκορφα και να αφήσει το κουφάρι σου παρατημένο σε κάποιο σοκάκι της μεγαλοαστικής Αγγλίας . Μετά θα σε κάνουν “director of something” για να νιώσεις κι εσύ μέρος της Εταιρείας, να βάλεις ακόμα περισσότερη πλάτη, να μπορείς να απολύσεις εσύ όποιον δε δουλεύει όσο πρέπει και να θες να εφαρμόσεις το νόμο της ζούγκλας μέχρι να ανακηρυχτείς εσύ ο Ταρζάν και να πάρεις επιτέλους την πολυπόθητη αύξηση.
Σχεδιάζουν να σε βάλουν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για σένα, ποτέ δεν ήταν, και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε ξεράσει επειδή θα πάψεις να είσαι “αποδοτικός”.
Σε έναν κόσμο που θα σου πηδήξει την ψυχή και το σώμα, θα σε καταντήσει ανθρωπόμορφο ρομπότ και δε θα σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά, τον εαυτό σου και το Κέρδος.
Ναι, το Κέρδος.
Για αυτό το γαμημένο θα τα κάνεις όλα.
Θα είσαι σκλάβος του, θα είσαι τσιράκι του, θα είσαι η μικρή του πουτανίτσα.
Γι’αυτό, συνάδελφε, σε καλώ σήμερα να καταλάβεις κάτι:
Η καλυτέρευση αυτού του κόσμου είναι και δική σου σκοτούρα. Και δε θα την πετύχεις με το να σώζεις το τομάρι σου. Θέλει θυσίες ο αγώνας.
Είσαι ακόμα μικρός. Είναι δολοφονικό να μην έχεις οράματα, να μην έχεις όνειρα.
Όνειρα για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Κάποιοι σου είπανε πως όλα αυτά είναι μια ουτοπία.
Μην τους ακούς.
Έλα μαζί μας στον αγώνα και θα δεις πόσο γλυκό είναι να ανταμώνεις με την ουτοπία σου βήμα-βήμα.
Δε σου πηδάω εγώ το μέλλον συνάδελφε. Εγώ απλά προσπαθώ να πηδήξω αυτούς που μας το πηδάνε.
Μην μπερδεύεις τα στρατόπεδα.
Βγάλε από το μυαλό σου τον ιδιωτισμό, που είναι ο κύριος λόγος που φτάσαμε σε αυτό το χάλι, και έλα να παλέψουμε μαζί.
Έλα, αν δε θες να γαμάς το μέλλον σου εσύ ο ίδιος για μια ζωή.
*Υ.Γ. : Το αστείο είναι πως τα περισσότερα παιδιά που συμμετέχουν ενεργά στο Κίνημα και στις καταλήψεις είναι παιδιά φτωχών οικογενειών και αυτά πραγματικά θίγονται περισσότερο από το γεγονός πως μένουν πίσω οι σπουδές τους, μιας και οι πατεράδες τους αναγκάζονται να πληρώνουν ενοίκια, λογαριασμούς και λοιπά έξοδα διαβίωσης. Όλα αυτά τα παιδιά ,όμως, έχουν κατανοήσει πως ο μόνος δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον είναι η ανατροπή και η ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες, και αυτά τα παιδιά το ξέρουν καλύτερα απ’όλους μέσα στο Πανεπιστήμιο. Όλα αυτά τα παιδιά με κάνουν να θέλω να συνεχίσω. Τους αφιερώνω, λοιπόν, αυτό το κείμενο με απέραντο σεβασμό και με συντροφική αγάπη.
http://wp.me/p1pa1c-cts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου