Βέβαια, από τη στιγμή που ο Α.Σαμαράς συμφώνησε με την νέα δανειακή σύμβαση, δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει και ο λαός: το δημοψήφισμα αναβάλλεται. Η νέα τάση είναι η κυβέρνηση "εθνικής ενότητας". Ποιανού έθνους και ποια ενότητα; Προφανώς όσων επιθυμούν τη συνέχιση της αδιέξοδης πολιτικής του δανεισμού και της υποτέλειας. Σ' αυτό το σημείο μπαίνουν στο κάδρο μας ο Γ.Καρατζαφέρης και η Ν.Μπακογιάννη. Υπέρ, φυσικά, της υπηρεσιακής - πραξικοπηματικής κυβέρνησης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βουτήξουν , έστω και το μικρό δαχτυλάκι τους , στο βάζο με το μέλι της εξουσίας. Η υστεροβουλία τους φαίνεται από το γεγονός πως, αν και οι δυο τους είναι άσπονδοι εχθροί του Α. Σαμαρά, επιτακτικά ζητούν τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση "εθνικής ενότητας". Ο λόγος;
Επιθυμούν την φθορά του, πριν από τις εκλογές, που αργά ή γρήγορα θα έρθουν, ώστε να αντλήσουν ψήφους από την δεξιά δεξαμενή.
Το μνημονιακό τραστ, λοιπόν, με συνεχείς τρίπλες, αναδιπλώσεις, επικίνδυνους ελιγμούς και εμπαιγμούς προς το λαό βρίσκει ένα δρόμο συνεννόησης, δείχνοντας μας πως οι γραμμές μεταξύ τους είναι θολές ή και ανύπαρκτες. Κεντροδεξιοί, ακροδεξιοί, νεοφιλελεύθεροι και... σοσιαλιστές συμφωνούν ή είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν, μόλις ξεπεράσουν τις μικροπολιτικές τους. Οπωσδήποτε, είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τυφλά τις επιταγές της Ευρώπης, με οποιοδήποτε κόστος, και το τονίζουν σε κάθε ευκαιρία. Η εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων - και πάντως όχι του λαού- τους ενώνει σε μια κυβέρνηση λαϊκής μειοδοσίας.Για να πετύχουν είναι έτοιμοι να εμπαίξουν το λαό και να λαϊκίσουν με δήθεν πρόταγμα την Πατρίδα. Ίσως, γιατί όταν τελειώσουν το έργο τους μόνο οι πέτρες και οι θάλασσες θα έχουν επιβιώσει σε αυτό τον τόπο.
Μάλιστα,σε περίπτωση που εκπληρωθεί το σενάριο της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ -πράγμα που φαίνεται δύσκολο , τουλάχιστον αυτή τη στιγμή - τότε θα μιλάμε για μια ολοκληρωτική ήττα του λαού, αφού ανεξέλεγκτοι πλέον, οι σωτήρες μας, θα μας διαβεβαιώνουν για το πόσο αγαστό είναι το έργο τους. Ήττα, που η μιντιακή προπαγάνδα, τόσο όμορφα διοχετευμένη, μας πείθει ότι αυτή η διακυβέρνηση είναι φοβερή και μοναδική λύση.
Όλοι αυτοί , λοιπόν, βρίσκονται απέναντι απ' το λαό. Και καλά κάνουν. Αυτοί είναι και αυτούς εκπροσωπούν. Είναι ψεύτες και λαϊκιστές, αλλά συνεπείς προς τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Όσοι έχουν, έστω νηπιακή, πολιτική συνείδηση έχουν συνειδητοποιήσει το ρόλο τους. Οι άλλοι , όμως, τί κάνουν; Η αριστερά βρίσκεται εντός κοινοβουλίου;
Υπάρχει η ΔΗΜ.ΑΡ , που δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αλλά το μέλος της, ο Γ. Ψαριανός, πρότεινε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, και που συνεχώς σιγοντάρει την κυβερνητική πολιτική του δανεισμού. Μια στάση, που απέχει έτη φωτός από την ανατρεπτική πολιτική, που θα όφειλε να εκφράζει μια αριστερή παράταξη. Ο συμβιβασμός σε αυτές τις περιπτώσεις λέγεται ρεφορμισμός και οι καιροί καλούν για σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα και όχι για διακανονισμούς.
Απ' την άλλη ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ επιμένουν να υπερτονίζουν τις διαφορές τους , αντί να δουλέψουν πάνω στα κοινά τους σημεία. Αυτό, επίσης, είναι μικροπολιτική και οι ευθύνες πέφτουν κυρίως πάνω στο ΚΚΕ, που φαίνεται να αγχώνεται στο ενδεχόμενο ευρύτερης αριστερής συνεργασίας.
Στη δεδομένη χρονική στιγμή διακυβεύονται θεμελιώδη δικαιώματα και κατακτήσεις, παίρνονται αποφάσεις και γίνονται διαβουλεύσεις πραξικοπηματικά. Και μπροστά σε όλα αυτά η αριστερά αδυνατεί να ψελλίσει μια κουβέντα σύσσωμη. Οι πολιτικές ηγεσίες τους είναι ανίκανες να συνεργαστούν - χωρίς η ευθύνη να είναι ισόποση για όλους- και αφήνουν όλο το πολιτικό πεδίο ελεύθερο για τους εκμεταλλευτές του λαού. Άραγε, τί έχει μεγαλύτερη αξία; Η τυφλή προσήλωση στο κόμμα και σε τακτικές απομόνωσης και ρεφορμισμού ή εντυπωσιασμού ; Ή μήπως το ζητούμενο είναι η προάσπιση των συμφερόντων της τάξης, που υποτίθεται, ότι εκπροσωπούν;
Αν τα κόμματα του μνημονίου ξεπουλούν το λαό, η αριστερά του κοινοβουλίου τον προδίδει. Αδυνατεί να αντιληφθεί το ιστορικό μέγεθος των ημερών και την ευθύνη , που φέρει εκπροσωπώντας την οικονομικά ασθενέστερη τάξη. Στο βωμό της μικροπολιτικής και του εγωισμού η στάση της φωνάζει : "άντε γαμήσου εργατιά"*, εδώ είναι πολιτική δεν είναι παίξε γέλασε...Λες και το ζήτημα είναι το κάθε κόμμα και οι θεωρητικές τους εξαγγελίες και όχι το πρακτικό συμφέρον του λαού. Πιο ξεκάθαρο, πια, δεν γίνεται : η συσπείρωση της αριστεράς δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι ανάγκη και αίτημα της λαϊκής βάσης κάθε αριστερού κόμματος και οργάνωσης.
Αυτό που η ίδια η αριστερά δεν κάνει, το κάνουν η αντίπαλοι της και , αν η σύμπραξη των αντιπάλων της υλοποιηθεί και θεσμικά, τότε ,για εκείνη, η πολιτική σκηνή θα έχει κρατήσει μονάχα έναν ανούσιο καταγγελτικό ρόλο, χωρίς καμιά βαρύτητα.
ΥΓ : Και όλα αυτά 70 χρόνια μετά την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που συσπείρωσε , έστω αν και όχι μόνο, τους προοδευτικούς ανθρώπους της εποχής και μεγάλο μέρος του λαού ενάντια κάποιων άλλων κατακτητών...
panospirin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου