του ΚΙΜΠΙ
Για όσους βιάζονται να κλείσουν όπως-όπως τον περίφημο «κύκλο της µεταπολίτευσης», έχω να πω τούτο: Μη βιάζεστε, παλικάρια. Μπορεί να κλειστείτε εσείς απ’ έξω απ’ τον κύκλο. Η Ιστορία έχει αφήκει ανοιχτούς, ορθάνοιχτους λογαριασµούς. Ανοιχτούς από τον Νοέµβριο του 1973. Που δεν έχουν να κάνουν µ’αυτό που λέµε «γενιά του Πολυτεχνείου», αλλά µε τον ανεξόφλητο λογαριασµό µιας «άλλης Ελλάδας».
Τι πάει να πει γενιά; Μαζί τα κάναµε ή µαζί τα φάγαµε: Ξεπεράστε το «σύνδροµο της γενιάς», σύντροφοι. Άλλοι εξαργύρωσαν αδρά το στιγµιαίο πέρασµά τους απ’ τις κατειληµµένες αίθουσες, τη σωριασµένη πύλη. Κι άλλοι ακόµη το πληρώνουν. Άλλοι κωλοκάθισαν στις υπουργικές καρέκλες, παρέλασαν από κάθε πομφόλυγα του µεταπολιτευτικού χυλού, γαντζώθηκαν στην εξουσία, στις µπίζνες, στο σταριλίκι. Κι άλλοι ακόµη τρώνε τις σάρκες τους, πνιγµένοι σε τύψεις κι ερωτήµατα: «Πού κάναµε λάθος;» Κοµµένη η πλάκα, σύντροφοι. Ούτε στους µεν χρωστάµε τίποτα. Ούτε οι δε µας χρωστάτε τίποτα. Όλοι χρωστάµε στην Ιστορία.
Και η Ιστορία ξανανοίγει τον κύκλο του ’73. Η πύλη του Πολυτεχνείου ξαναπέφτει, συνθλίβεται. Όχι κάτω από ερπύστριες, ούτε µε βροχή από σφαίρες. «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Αλλά µήπως κι η
Κατοχή τέλειωσε το ’44; Σκεφτείτε το λίγο. Δεν υπάρχει καµιά υπερβολή σ’ αυτό. Το λέει ο κόσµος, ψιθυριστά ή φωναχτά, κάθε φορά που πληρώνει κερατιάτικα χαράτσια ή που τον φλοµώνουν τα χηµικά του «κοινωνικοπασόκου» Παπουτσή.
Ζούµε το νιοστό πραξικόπηµα από την πτώση της χούντας, απ’ τα πολλά που µας πρόσφερε η κοινοβουλευτική δικτατορία της παραπλάνησης. Αλλά είναι ένα πραξικόπηµα µεταλλαγµένο και κυρίως φθηνό, όπως πρέπει σε µια χρεοκοπηµένη χώρα. Δεν χρειάστηκε να καεί πετρέλαιο για να κινηθούν άρµατα µάχης, δεν χρειάστηκε να πληρωθούν υπερωρίες πρόθυµοι στρατόκαβλοι, δεν χρειάστηκε να ταϊστούν χιλιάδες φαντάροι για να θέσουν σε κατάσταση πολιορκίας τον εχθρό λαό. Άλλωστε, οι επιτηρητές δεν θα επέτρεπαν ούτε αυτή τη σπατάλη.
Επιστρατεύτηκε ο φόβος, η χρεοκρατία, η σιδερένια φτέρνα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, η τραπεζοκρατία, η τροµοκρατία της ανεργίας, οι οµιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης που κραυγάζουν «επιτέλους, habemus χούνταν, «εθνική σωτηρία» εθνοσωτήρες κι οι συνταγµατάρχες του ’67, εθνοσωτήρες τώρα κι οι κοµισιονάριοι της ΕΚΤ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι Καρατζαφέρηδες στα ντουζένια τους, Παπανδρέου και Σαµαράς σε διαγκωνισµό για το πώς θα εναλλαγούν σε ρόλους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, για να σώσουν τη δηµοκρατία από τον εαυτό της και τον λαό απ’ τις ελπίδες του.
Να ‘τοι πάλι, παραταγµένοι µπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Έτοιµοι να µας βοµβαρδίσουν µε απειλές για δόσεις δανείων που δεν θα καταβληθούν, για αποποµπή από το ευρώ (οποία απειλή!) για εξοστρακισµό απ’ την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη «οχυρό της δηµοκρατίας», που εφτά χρόνια παρακολουθούσε σιωπηλά και συνένοχα τη χούντα να τσακίζει κάθε υποψία αντίστασης, ενώ οι Αµερικανοί φίλοι της πρόσφεραν τεχνογνωσία βασανιστηρίων.
Αναδημοσιεύει από τον Δρόμο της Αριστεράς (12/11/2011) και τη στήλη Εναλλάξ η Nefeli 7
http://wp.me/p1pa1c-ebx
Για όσους βιάζονται να κλείσουν όπως-όπως τον περίφημο «κύκλο της µεταπολίτευσης», έχω να πω τούτο: Μη βιάζεστε, παλικάρια. Μπορεί να κλειστείτε εσείς απ’ έξω απ’ τον κύκλο. Η Ιστορία έχει αφήκει ανοιχτούς, ορθάνοιχτους λογαριασµούς. Ανοιχτούς από τον Νοέµβριο του 1973. Που δεν έχουν να κάνουν µ’αυτό που λέµε «γενιά του Πολυτεχνείου», αλλά µε τον ανεξόφλητο λογαριασµό µιας «άλλης Ελλάδας».
Τι πάει να πει γενιά; Μαζί τα κάναµε ή µαζί τα φάγαµε: Ξεπεράστε το «σύνδροµο της γενιάς», σύντροφοι. Άλλοι εξαργύρωσαν αδρά το στιγµιαίο πέρασµά τους απ’ τις κατειληµµένες αίθουσες, τη σωριασµένη πύλη. Κι άλλοι ακόµη το πληρώνουν. Άλλοι κωλοκάθισαν στις υπουργικές καρέκλες, παρέλασαν από κάθε πομφόλυγα του µεταπολιτευτικού χυλού, γαντζώθηκαν στην εξουσία, στις µπίζνες, στο σταριλίκι. Κι άλλοι ακόµη τρώνε τις σάρκες τους, πνιγµένοι σε τύψεις κι ερωτήµατα: «Πού κάναµε λάθος;» Κοµµένη η πλάκα, σύντροφοι. Ούτε στους µεν χρωστάµε τίποτα. Ούτε οι δε µας χρωστάτε τίποτα. Όλοι χρωστάµε στην Ιστορία.Και η Ιστορία ξανανοίγει τον κύκλο του ’73. Η πύλη του Πολυτεχνείου ξαναπέφτει, συνθλίβεται. Όχι κάτω από ερπύστριες, ούτε µε βροχή από σφαίρες. «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Αλλά µήπως κι η
Κατοχή τέλειωσε το ’44; Σκεφτείτε το λίγο. Δεν υπάρχει καµιά υπερβολή σ’ αυτό. Το λέει ο κόσµος, ψιθυριστά ή φωναχτά, κάθε φορά που πληρώνει κερατιάτικα χαράτσια ή που τον φλοµώνουν τα χηµικά του «κοινωνικοπασόκου» Παπουτσή.
Ζούµε το νιοστό πραξικόπηµα από την πτώση της χούντας, απ’ τα πολλά που µας πρόσφερε η κοινοβουλευτική δικτατορία της παραπλάνησης. Αλλά είναι ένα πραξικόπηµα µεταλλαγµένο και κυρίως φθηνό, όπως πρέπει σε µια χρεοκοπηµένη χώρα. Δεν χρειάστηκε να καεί πετρέλαιο για να κινηθούν άρµατα µάχης, δεν χρειάστηκε να πληρωθούν υπερωρίες πρόθυµοι στρατόκαβλοι, δεν χρειάστηκε να ταϊστούν χιλιάδες φαντάροι για να θέσουν σε κατάσταση πολιορκίας τον εχθρό λαό. Άλλωστε, οι επιτηρητές δεν θα επέτρεπαν ούτε αυτή τη σπατάλη.
Επιστρατεύτηκε ο φόβος, η χρεοκρατία, η σιδερένια φτέρνα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, η τραπεζοκρατία, η τροµοκρατία της ανεργίας, οι οµιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης που κραυγάζουν «επιτέλους, habemus χούνταν, «εθνική σωτηρία» εθνοσωτήρες κι οι συνταγµατάρχες του ’67, εθνοσωτήρες τώρα κι οι κοµισιονάριοι της ΕΚΤ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι Καρατζαφέρηδες στα ντουζένια τους, Παπανδρέου και Σαµαράς σε διαγκωνισµό για το πώς θα εναλλαγούν σε ρόλους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, για να σώσουν τη δηµοκρατία από τον εαυτό της και τον λαό απ’ τις ελπίδες του.
Να ‘τοι πάλι, παραταγµένοι µπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Έτοιµοι να µας βοµβαρδίσουν µε απειλές για δόσεις δανείων που δεν θα καταβληθούν, για αποποµπή από το ευρώ (οποία απειλή!) για εξοστρακισµό απ’ την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη «οχυρό της δηµοκρατίας», που εφτά χρόνια παρακολουθούσε σιωπηλά και συνένοχα τη χούντα να τσακίζει κάθε υποψία αντίστασης, ενώ οι Αµερικανοί φίλοι της πρόσφεραν τεχνογνωσία βασανιστηρίων.
Αναδημοσιεύει από τον Δρόμο της Αριστεράς (12/11/2011) και τη στήλη Εναλλάξ η Nefeli 7
http://wp.me/p1pa1c-ebx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου