Πάλι τα ίδια;

Αντιμνημονιακά, πατριωτικά, «δεξιά» και «ακροδεξιά», εθνικοαπελευθερωτικά και λοιπά προοδευτικά, αριστερά, κομμουνιστικά και νεοκομμουνιστικά καραγκιοζιλίκια συνοδεύουν και αυτήν την προεκλογική «αναμέτρηση».

Το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης πάντοτε βρίσκει τρόπους να τραβήξει τα χαλινάρια φορώντας στους χαλιναγωγούμενους και τις απαραίτητες παρωπίδες. Τώρα τα «μνημόνια» γίνονται αναγκαία για τους περισσότερους πολιτικούς και μένει να τα προσαρμόσουν. Τι λένε δηλαδή; Πως θα βοηθήσουν ώστε το κακό να γίνει μικρότερο. Όμως, ο δρόμος του «μικρότερου κακού είναι ο δρόμος της αφομοίωσης και της προσαρμογής στις λογικές και τις μεθόδους σκέψης των εξουσιαστών-εκμεταλλευτών, στην αποδοχή των νέων συνθηκών σκλαβιάς –στην προκειμένη περίπτωση– αυτών που καθορίζονται από την εφαρμογή «μνημονίων», κάνοντας τους ανθρώπους πειθαρχημένους υπηκόους. Το μικρότερο κακό (αναπροσαρμογή) έρχεται μετά από τον τρόμο και τον πανικό που προκαλεί το «μεγάλο κακό».

Το παιχνίδι με τον «κακό» και τον «καλό», τον «διεφθαρμένο» και τον «αδιάφθορο» εξουσιαστή παίζεται και πάλι. Όμως και οι δύο κάστες είναι το ίδιο διεφθαρμένες από τη στιγμή που ως εξουσιαστές εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και τα γενικότερα συμφέροντα της κυριαρχίας.

Χρησιμοποιούν την πονηριά ρίχνοντας τις ευθύνες σ’ αυτούς «που τα πήραν». Μα κι αυτοί τα παίρνουν καθημερινά με τα διάφορα προνόμια που έχουν και με τα οφέλη (όχι πάντα σε χρήμα) που τους προσφέρει το αξίωμα του βουλευτή, του υπουργού ή του κομματάρχη, ακόμα και ο ρόλος του στελέχους ενός τέτοιου μηχανισμού, πατροπαράδοτα απέφερε μπαχτσίσια. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε μπαίνουν στο «στίβο» της πολιτικής κι όχι για το καλό των υπόλοιπων ανθρώπων.

Είδαν πως το ποσοστό της αποχής θα ανέβαινε όσο ποτέ μέχρι τώρα με αποτέλεσμα να επαπειλούνται απρόβλεπτες κινήσεις και αντιδράσεις από τον κοινωνικό χώρο και επιστράτευσαν το μεγάλο όπλο. Έβγαλαν μπροστά τους γκαλοπτζήδες να παρουσιάσουν μια εικόνα, που θα φαίνεται ικανή να φέρει κοντά στις κάλπες όσο γίνεται περισσότερους αποχικούς (αυτούς δηλαδή που απείχαν από προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες ή είχαν σκοπό να απόσχουν σ’ αυτήν), αλλά και να δώσουν μια διέξοδο στην απελπισία των ιδρυματοποιημένων. Αυτών δηλαδή που, ζώντας για δεκαετίες σε μια φυλακή, όταν τους δοθεί το αποφυλακιστήριο αναζητούν κάποιο κλειστό χώρο για να ζήσουν, μη μπορώντας να βιώσουν τις συνθήκες ελευθερίας κινήσεων. Έτσι κι αυτοί που φεύγουν από τα μεγάλα κόμματα αποζητούν ένα μικρό για να συνεχίσουν την οικειοθελή φυλάκισή τους. Γι’ αυτό και οι γκαλοπτζήδες προβάλλουν την εικόνα μιας πολυκομματικής μετεκλογικής βουλής.

Το επίτευγμα της κάθε προπαγανδιστικής προσπάθειας είναι –αφού παρουσιάσει ως πραγματικό κάτι που δεν υπάρχει–, να ωθήσει αυτούς που έχουν αποδεχθεί αυτή την ψευδαίσθηση στο να την κάνουν πραγματικότητα, ολοκληρωτικά ή σε κάποιο βαθμό. Αλλά ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό που επιδιώκουν, υπάρχουν τα τεχνολογικά και λογιστικά μέτρα «καταμέτρησης» των ψήφων, όπου από τα «υπόλοιπα» του Πειραιά μπορείς να βγάλεις βουλευτή στη Λάρισα!!!

Όμως, έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα το αν θα υπάρχουν στη βουλή πολλά κόμματα;
Όχι βέβαια! Επειδή το παραμύθι του δικομματισμού και του πολυκομματισμού είναι ανούσιο. Από τα πολλά κόμματα που υπήρχαν σε άλλες καταστάσεις πέρασαν σε λίγα και ίσως αύριο βρεθούν στο κοινοβούλιο περισσότερα. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι εξουσιαστές μπορούν να ανοιγοκλείνουν το ακορντεόν, όμως οι σκοποί που παίζονται είναι πάντα οι δικοί τους.

Όσο για την προτροπή για ψήφο σε μικρά κόμματα, θυμίζουμε σε όσους δεν έχει αλλοτριωθεί η σκέψη και η μνήμη τους πως τα σημερινά μεγάλα κόμματα ήταν κάποτε μικρά και τα σημερινά μικρά αν μεγαλώσουν θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Ο λόγος είναι απλός. Τα νήματα της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης τα κινούν ομάδες και μηχανισμοί πολύ πιο ευρύτεροι και ισχυρότεροι από το υπαλληλικό προσωπικό τους, που βρίσκεται στα τοπικά κόμματα.

Με κάθε είδους «επιχειρήματα» προσκαλούν για συμμετοχή στον εκλογικό μπερντέ, προσπαθώντας να συντρίψουν τον αυτοσεβασμό των ανθρώπων που ξεχύθηκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις της τυραννίας τα τελευταία δύο χρόνια.

Μετά από όλα τα εξοντωτικά μέτρα που έχουν μπει σε εφαρμογή και προβλέπονται να εφαρμοστούν για δεκαετίες ήλθαν ΟΛΟΙ, αυτοί που στήριξαν στην πράξη ή με την ανεκτική στάση τους (βλέπε αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα) την ψήφιση και εφαρμογή τους, αλλά και οι άλλοι, οι αριστερές και δεξιές «εφεδρείες», οι συνδαιτυμόνες και συνομιλητές των αμερικανών και ευρωπαίων κυριάρχων, οι δήθεν αδιάλλακτοι «αντιμνημονιακοί», τύπου Καμμένου, να ισχυριστούν με υποκρισία πως θα αλλάξουν ή θα «ανατρέψουν» την κατάσταση. Κάνουν τους ανήξερους ενώ αποτελούν μέρος του σχεδίου καθυπόταξης των ανθρώπων. Συνιστούν την «φουρνιά» που έρχεται να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις εφαρμογής των μνημονίων που έχουν εγκριθεί και εκείνων που πρόκειται να ακολουθήσουν, την «φουρνιά» που θα σπείρει ψεύτικες ελπίδες και θα εφαρμόσει συνταγές υποταγής και αφομοίωσης.

Όλοι οι εξουσιαστές ζητούν συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Ειδικότερα ο καθένας θέλει να αυξήσει την εκλογική του πελατεία, αλλά το γενικότερο συμφέρον τους είναι να ψηφίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, ώστε την επαύριον των εκλογών, όταν θα φτιάχνουν τις διάφορες κρυφές και φανερές συμμαχίες για να ολοκληρώσουν τα σχέδια της κυριαρχίας, που είναι ακόμα χειρότερες συνθήκες επιβίωσης και σκλαβιάς, να δηλώνουν: «Μας ψήφισε ο ελληνικός λαός». Με τη συμμετοχή ξέρουν πως θα υπάρχει επικύρωση για τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν στη ίδια κατεύθυνση με τα όσα έχουν προηγηθεί.

Προσπαθούν με ξεδιαντροπιά να εξαπατήσουν τον κόσμο ισχυριζόμενοι πως βρισκόμαστε υπό κατοχή. Ξέρουν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς «παίζεται» και γι’ αυτό κρύβουν επιμελώς την πραγματικότητα, βρίσκονται τόσο καλά αγκαλιασμένοι με το σύστημα και τις πολιτικές τεχνικές, που απλά θέλουν να το σώσουν και να του δώσουν καινούργια δυναμική. Δυναμική που θα το αναζωογονήσει ώστε να μπορέσει να διεκπεραιώσει το έργο του. Γιατί άραγε τολμούν και μιλούν για κατοχή όταν ξέρουν –και ειδικά οι «ειδήμονες»– πως αυτό το φραστικό εφεύρημα συγκαλύπτει στην πραγματικότητα την βαθύτερη ουσία των ανασχηματισμών που γίνονται από την ενοποιημένη κυριαρχία;

Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζονται πως βρισκόμαστε υπό κατοχή αυτοί που συναλλάσσονται και σχετίζονται με τους «κατακτητές» είτε στα ευρωπαϊκά έδρανα και ΦΟΡΟΥΜ είτε στα παρασκήνια των θεατρικών παραστάσεων που δίνουν προσπαθώντας να εξαπατήσουν τον κόσμο; Σ’ αυτές τις παραστάσεις, όπως είναι και οι εκλογικές αναμετρήσεις, παρουσιάζουν τις διορθωτικές προτάσεις για την εφαρμογή των «μνημονίων» δήθεν ως ανταγωνιστικές θέσεις μεταξύ τους και μάλιστα αυτοί που έχουν τη μικρότερη επιρροή στον κόσμο εμφανίζονται ως αδιάλλακτοι επειδή ξέρουν ότι οι λεονταρισμοί προσελκύουν αφελείς και καλοπροαίρετους, αλλά και επειδή αυτά που διατυμπανίζουν δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν.

Οι περισσότεροι μιλούν για θέσεις «εργασίας» που κάποτε θα φτιαχτούν και πιπιλάνε την καραμέλα της ανάπτυξης. Ξέρουν πολύ καλά τι προπαγανδίζουν. Όταν οι άνεργοι επίσημα ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, τότε υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που επιμένουν στις θέσεις εργασίας και την «ανάπτυξη». Αυτοί που οδήγησαν εκατομμύρια στην ανεργία κάποια στιγμή θα φτιάξουν θέσεις εργασίας πάνω στη βάση του νέου καταμερισμού και ειδικού ρόλου της κάθε χώρας στο νέο πλέγμα κυριαρχίας, εκμετάλλευσης κι εξανδραποδισμού που έχει ήδη προσδιοριστεί από τα ευρωπαϊκά και διηπειρωτικά κέντρα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης.

Η ανεργία οδηγεί στην απελπισία. Ένα μέρος των ανέργων θα τρέξει να εργαστεί στα «αναπτυξιακά έργα», που θα διαμορφώνουν χειρότερες συνθήκες σκλαβιάς και υποταγής αφού με το νέο καταμερισμό η εξάρτηση σε βασικά είδη επιβίωσης θα είναι αυξημένη, ενώ για τον ελλαδικό χώρο ο πολυδιαφημισμένος τουρισμός θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη δουλοπρέπεια και εξευτελισμούς.

«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», είπε ο γέροντας Λαοκόων στους Τρώες, αλλά δεν εισακούσθηκε.

Εδώ, όμως, τα τελευταία δύο χρόνια πρόσφεραν δυνατότητες και έδωσαν εμπειρίες, διεύρυναν τη σκέψη και την δυνατότητα κατανόησης για το ρόλο των πολιτικών, της πολιτικής, τους κράτους και της κυριαρχίας, γενικότερα. Τώρα η συνετή συμβουλή του Λαοκόντα μπορεί να πιάσει τόπο.

Καμιά εμπιστοσύνη στους γδάρτες της ζωής και των ονείρων μας! Να μην μας διαφεύγει πως η πολιτική είναι καρναβάλι ξεφτιλισμένων ανθρωποειδών.

Όσοι λοιπόν ψηφίσουν, απλά θα επικυρώσουν τα ήδη συμφωνημένα και θα χάσουν τον αυτοσεβασμό τους. Ούτε τα μικρά, αλλά ούτε και τα μεγάλα κόμματα θα γυρίσουν πίσω τον τροχό που έχει βάλει σε κίνηση η κυριαρχία, αφού άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο είναι οι εδώ τοποτηρητές της. 

Γι’ αυτούς και για χιλιάδες ακόμα λόγους, ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ! 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: anarchypress