ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 17ης ΙΟΥΝΙΟΥ

Καμία αναμονή – καμία αυταπάτη

Στην “μάχη” που θα δοθεί στις κάλπες

ένας θα είναι ο νικητής: το κεφάλαιο

Αποχή από τη μάχη της κάλπης

Οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης

για την ανατροπή του συστήματος

Το πραγματικό και προαποφασισμένο αποτέλεσμα των αυριανών εκλογών, είναι ένα: η νέα κυβέρνηση που θα βγει από τις κάλπες να μπορέσει, με τη βούλα της «λαϊκής εντολής», να διαχειριστεί, με τον ευχερέστερο δυνατό τρόπο, τις ανάγκες ενός κεφαλαίου που βρίσκεται σε οξύτατη κρίση, συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας τη σημερινή κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των εργαζομένων.

Αυτό που έχουν να προτείνουν όλα τα κόμματα είναι μια διαφορετική διαχείριση του συστήματος. Αυτό ισχύει και για τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς, τα οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αριστερή πτέρυγα του κεφαλαίου.

Ακόμη κι αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση της «Αριστεράς», θα κληθεί να διαχειριστεί την κρίση του συστήματος. Και η διαχείριση αυτής της κρίσης μόνο προς όφελος του συστήματος μπορεί να γίνει. Άλλωστε, όλα τα παραδείγματα τέτοιου είδους «αριστερών κυβερνήσεων» στην ιστορία επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Το δημαγωγικό και παραπλανητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που καλεί τον λαό να τον στηρίξει ψηφίζοντας μια πολιτική ενάντια στον φόβο, καλλιεργεί αυταπάτες. Με την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων προσπαθεί να καταστείλει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όμως η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη, διότι δεν έχει άλλη επιλογή για να μπορέσει να επιβιώσει ως κυρίαρχη τάξη.

Το αληθινό δίλημμα δεν είναι «δεξιά ή αριστερά», «Τσίπρας ή Σαμαράς», «ευρώ ή δραχμή».

Η πραγματική αλλαγή της κατάστασης δεν είναι η αλλαγή κυβέρνησης ή νομίσματος, δηλαδή η αλλαγή της μορφής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά η επαναστατική ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Η πραγματική εναλλακτική λύση απέναντι στο να παίζουμε το παιχνίδι με τον καπιταλιστικό τρόπο δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του από μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων στην οποία τα χρήματα, το χρέος και η εκμετάλλευση δεν θα υπάρχουν πια.

Οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα και αυτές ειδικά οι εκλογές έχουν στόχο να νομιμοποιήσουν τη σημερινή βάρβαρη αντεργατική επίθεση. Η αποχή από τις εκλογές είναι η ελάχιστη στάση ταξικής ανεξαρτησίας από το αστικό πολιτικό παιχνίδι.

Η εκλογική αποχή ωστόσο (που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πολιτική απάθεια, την αποπολιτικοποίηση και την εξατομίκευση), από μόνη της δεν αρκεί. Η ανατροπή του συστήματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης, χωρίς τη ρήξη της με την αστική ιδεολογία, χωρίς τη διάρρηξη κάθε δεσμού με τα συνδικάτα και τα αστικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των κομμάτων της Αριστεράς του Κεφαλαίου, χωρίς τη συγκρότηση των πιο συνειδητών στοιχείων της τάξης σε επαναστατική πολιτική οργάνωση.

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, σήμερα είναι απείρως ευκολότερη η ανατροπή του ίδιου του συστήματος παρά η ανατροπή της πολιτικής του.

Μια αστική τάξη βυθισμένη σε βαθιά κρίση δεν είναι διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή σοβαρή υποχώρηση και είναι διατεθειμένη να διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα για να προασπίσει τα κέρδη της. Γι’ αυτό είναι μεγάλο ψέμα ότι είναι δυνατόν να σταματήσει η πολιτική της σκληρής λιτότητας με τη συγκρότηση μιας «αριστερής κυβέρνησης».

Η μοναδική διέξοδος στη σημερινή κρίση είναι η ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη.

Γι’ αυτό ο κόσμος της εργασίας πρέπει να πάψει να χάνει τον καιρό του με την εκλογική οπερέτα και να παραμυθιάζεται ότι θα λύσει τα προβλήματά του παρέχοντας εμπιστοσύνη στους δήθεν αριστερούς και προοδευτικούς εκπροσώπους του αστικού πολιτικού φάσματος.

Ήδη όλος αυτός ο κόσμος που αγωνίζεται σκληρά εδώ και πάνω από δύο χρόνια έχει χάσει πολύτιμο χρόνο, περιμένοντας την ευκαιρία ή τη λύση από δυνάμεις ξένες και εχθρικές στα δίκαια του που του παρουσιάζονται σαν φίλοι του, από τις αφομοιωμένες στο σύστημα, δεξιές και αριστερές, συνδικαλιστικές ηγεσίες, τα κόμματα της ψευτοαριστεράς έως την αόρατη ηγεσία των «αγανακτισμένων», με αποτέλεσμα μονάχα την ήττα και την απογοήτευση. Παρά την περήφανη στάση χιλιάδων ανθρώπων που στάθηκαν αντιμέτωποι με το όργιο της αστυνομικής τρομοκρατίας, το μεγάλο τους λάθος ήταν ότι εμπιστεύτηκαν την τύχη τους σε όλους αυτούς εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Μονάχα ένα ισχυρό ταξικό και ανατρεπτικό εργατικό κίνημα που θα οργανώσει δυναμικά την αντίσταση απέναντι στην αντεργατική λαίλαπα, θα σφυρηλατήσει την ενότητα όλων των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο, θα σταθεί αλληλέγγυο στα πιο αδύναμα στρώματα του προλεταριάτου και εν γένει των καταπιεζομένων –πρώτα απ’ όλα των μεταναστών- θα χτίσει τα δικά του όργανα πάλης, θα αναμετρηθεί με την κτηνώδη βία των δυνάμεων καταστολής και την επιβολή καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης διαμέσου της συγκροτημένης προλεταριακής βίας, θα τσακίσει τις φονικές ναζιστικές συμμορίες ξεβρομίζοντας τον τόπο από την παρουσία τους, είναι αυτό που θα μπορέσει να ανοίξει τον δρόμο για την τελική ρήξη με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την ανατροπή του αστικού κράτους.

ΠΗΓΗ: το ένζυμο