Πόσο ελεύθερος είναι αυτός που δεν έχει δυνατότητα επιλογής πια;
Μάλλον καθόλου.
Τι γίνεται όταν στενεύει ο ορίζοντας και δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής;
Μένεις κι αγωνίζεσαι για το ανέφικτο ή υπομένεις καρτερικά και αγόγγυστα το μοιραίο.
Φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε τους «σωτήρες» για να μας λυτρώσουν από το μαρτύριο της σταγόνας των τελευταίων χρόνων.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είμαστε μήπως αδύναμοι να το διαχειριστούμε μόνοι μας; Είμαστε λίγοι ή είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι;
Αν είμαστε αδύναμοι γιατί δε γίναμε δυνατοί; Αφού όλες οι αιτίες και οι αφορμές που θα μπορούσαν να μας δοθούν μας δόθηκαν. Πώς γίνεται ένας λαός δυνατός αν όχι γνωρίζοντας την ιστορία του, τα λάθη και τα σωστά, τις νίκες και τις ήττες του, τις ιδιαιτερότητες και τις αναγκαιότητες;
Δεν τη διδαχθήκαμε, εντάξει. Δεν την ψάξαμε όμως κιόλας. Να ακουμπήσουμε και να αφουγκραστούμε τις ιστορικές μέρες του παρελθόντος που τόσο πλούσιο και διδακτικό έρχεται ως τις μέρες μας.
Τι άλλο είναι αυτό που θα μπορούσε να μας ενδυναμώσει; Η διεκδίκηση του δίκιου. Έτσι απλά. Δεν είναι όμως τόσο απλό το δίκιο όπως φαίνεται. Όταν η άγνοια και η ημιμάθεια έχει φωλιάσει για τα καλά στις συνειδήσεις του λαού θαρρείς πως για άλλο «δίκιο» αγωνίζεται ο ένας άνθρωπος και για άλλο ο διπλανός του. Τι κι αν ο εχθρός είναι κοινός, τρανός και θανατηφόρος- είναι αυτός που έχει την πίττα και το μαχαίρι. Έχει επίσης και την παγίδα στημένη, έτοιμη. Φτάνει να καταλάβει ότι απέναντί του έχει ζυμαράκια έτοιμα για πλάσιμο και για ψήσιμο. Η δική μας βλακεία και αδιαφορία γίνονται τα όπλα του εναντίον μας.
Αν είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς τούτη την ώρα να ζητάς είναι να εξαιρεθείς. Στην ατομικότητά μας δεν καταφέραμε ποτέ τίποτα πέρα από το να μεγαλώσουμε το φόβο, τη μοναξιά και τη μιζέρια. Η νίκη του ενός είναι πάντα πρόσκαιρη και συνήθως σε βάρος κάποιου άλλου. Όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει τίποτα δεν τελειώνει.
Μόνο αν ανοιχτεί το παράθυρο στον ορίζοντα μπορείς να ονειρεύεσαι και να ταξιδεύεις…
*για την ελπίδα που θα υπάρχει πάντα- ό,τι κι αν ξημερώσει
ΠΗΓΗ: kleanthi3
Τι γίνεται όταν στενεύει ο ορίζοντας και δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής;
Μένεις κι αγωνίζεσαι για το ανέφικτο ή υπομένεις καρτερικά και αγόγγυστα το μοιραίο.
Φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε τους «σωτήρες» για να μας λυτρώσουν από το μαρτύριο της σταγόνας των τελευταίων χρόνων.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είμαστε μήπως αδύναμοι να το διαχειριστούμε μόνοι μας; Είμαστε λίγοι ή είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι;
Αν είμαστε αδύναμοι γιατί δε γίναμε δυνατοί; Αφού όλες οι αιτίες και οι αφορμές που θα μπορούσαν να μας δοθούν μας δόθηκαν. Πώς γίνεται ένας λαός δυνατός αν όχι γνωρίζοντας την ιστορία του, τα λάθη και τα σωστά, τις νίκες και τις ήττες του, τις ιδιαιτερότητες και τις αναγκαιότητες;
Δεν τη διδαχθήκαμε, εντάξει. Δεν την ψάξαμε όμως κιόλας. Να ακουμπήσουμε και να αφουγκραστούμε τις ιστορικές μέρες του παρελθόντος που τόσο πλούσιο και διδακτικό έρχεται ως τις μέρες μας.
Τι άλλο είναι αυτό που θα μπορούσε να μας ενδυναμώσει; Η διεκδίκηση του δίκιου. Έτσι απλά. Δεν είναι όμως τόσο απλό το δίκιο όπως φαίνεται. Όταν η άγνοια και η ημιμάθεια έχει φωλιάσει για τα καλά στις συνειδήσεις του λαού θαρρείς πως για άλλο «δίκιο» αγωνίζεται ο ένας άνθρωπος και για άλλο ο διπλανός του. Τι κι αν ο εχθρός είναι κοινός, τρανός και θανατηφόρος- είναι αυτός που έχει την πίττα και το μαχαίρι. Έχει επίσης και την παγίδα στημένη, έτοιμη. Φτάνει να καταλάβει ότι απέναντί του έχει ζυμαράκια έτοιμα για πλάσιμο και για ψήσιμο. Η δική μας βλακεία και αδιαφορία γίνονται τα όπλα του εναντίον μας.
Αν είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς τούτη την ώρα να ζητάς είναι να εξαιρεθείς. Στην ατομικότητά μας δεν καταφέραμε ποτέ τίποτα πέρα από το να μεγαλώσουμε το φόβο, τη μοναξιά και τη μιζέρια. Η νίκη του ενός είναι πάντα πρόσκαιρη και συνήθως σε βάρος κάποιου άλλου. Όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει τίποτα δεν τελειώνει.
Μόνο αν ανοιχτεί το παράθυρο στον ορίζοντα μπορείς να ονειρεύεσαι και να ταξιδεύεις…
*για την ελπίδα που θα υπάρχει πάντα- ό,τι κι αν ξημερώσει
ΠΗΓΗ: kleanthi3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου