Συναισθήματα σε απεργία, συμπεριφορές σε… επίσχεση.

Συναισθήματα σε απεργία, συμπεριφορές σε επίσχεση, σκέψεις σε επανάληψη, και η καθημερινότητά σου σε αναστολή λειτουργίας. Κάπως,  σαν να είναι αρχές Γενάρη, κι εσύ  να βγάζεις τα στολίδια από το τζάκι και τα λαμπάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι όμως τέλος Απρίλη, και εσύ, νιώθεις την ερημιά του μετανάστη, νύχτα στην Ομόνοια,  βλέποντας, άδειους διαδρόμους, ορφανές καρέκλες, και σβηστά P.C. Σου έρχεται να χαϊδέψεις τα άψυχα μηχανήματα, τι ψυχή έχει ένας Avid;

Θέλεις από κάπου να αντλήσεις την ζεστασιά της ασφάλειας και της οικειότητας που τόσα χρόνια σου παρείχε το περιβάλλον. Οι άνθρωποι. Οι καταστάσεις. Η σταθερότητα. Λοιπόν είναι μεγάλη αλήθεια. Όταν κάποιος σου αφαιρεί αυτό που θεωρείς δεδομένο, είναι σαν να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Νιώθεις μετέωρος και ξένος. Φεύγεις από το λιμάνι και πρέπει ξανά να «ανοιχτείς» σε θάλασσες καινούργιες άγνωστες…  Έχει και αυτό την ομορφιά του. Αλλά το άγνωστο σε φοβίζει. Νιώθεις  ότι δεν ξέρεις να το αντιμετωπίσεις.

Ενώ το έχεις αντιμετωπίσει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια και μπόρεσες να ανταπεξέλθεις. Όμως αισθάνεσαι μικρός και ανασφαλής. Και πιάνεις τον εαυτό σου να αναπολεί, τις παραγωγικές ώρες.  Που στην Ελλάδα της ανεργίας και  της part time απασχόλησης, θα δυσκολευτείς να τις ξαναβρείς. Πάντως όχι με τις ίδιες συνθήκες και  τους ίδιους ανθρώπους. Γιατί τελικά, αυτοί που θα σου λείψουν περισσότερο είναι οι άνθρωποι. Έστω κι αν δεν ήσουν με όλους φίλος, έστω κι αν έλεγες μαζί τους ένα  μόνο ένα «γεια», στον διάδρομο, ή καπνίζατε παρέα ένα τσιγάρο στην είσοδο. Ο καθένας, με τη δική του ξεχωριστή ζωή, κοσμοθεωρία, άποψη, κατάσταση. Οι συνθήκες άλλαξαν, μαζί τους άλλαξες κι εσύ, άλλαξαν και οι άλλοι. Πρόσωπα σκυθρωπά με την αγωνία ζωγραφισμένη στο βλέμμα, με το αίσθημα της αδικίας να τους πνίγει, αλλά και χαμόγελα,  fake μάλλον,   και μια «καλή διάθεση» που πιέζεται να βγει με το ζόρι , από τους πιο αισιόδοξους, ή βολεμένους, ή ρομαντικούς που πιστεύουν ότι έστω και την ύστατη ώρα θα γίνει το «θαύμα!». 

Προσωπικά πιστεύω ότι το θαύμα το έχει ο καθένας μέσα του. Στο κεφάλι του και στην ψυχή του. Και σίγουρα το «θαύμα», δεν έχει να κάνει με τράπεζες, χρωστούμενα, τοκοχρεολύσια, επενδυτές και ομίλους εταιρειών .Αυτό ονομάζεται deal, όχι θαύμα.  Βέβαια στην μαυρίλα που πλακώνει την Ελλάδα, του 2011θαύμα είναι,  να μπορείς να εξασφαλίσεις 1000 ευρώ καθαρά για να…  ζήσεις; Άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή.

Αλλάξαμε κατηγορία κύριοι συνάδελφοι! Εργαζόμενοι δεν είμαστε σίγουρα, γιατί δεν παρέχουμε την εργασία μας. Άνεργοι, δεν είμαστε ακόμη, τυπικά τουλάχιστον. Τι  είμαστε; Εξαπατημένοι; Θύματα της κρίσης; Της κακοδιαχείρισης; Κομπάρσοι και παρατηρητές σε ένα μεγάλο φαγοπότι; Μ@λ@κες;  Γιατί να το κρύψουμε  άλλωστε; Οι περισσότεροι αισθανόμαστε αυτό ακριβώς! 

Το θέμα είναι να κάνουμε στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Ο καθένας από εμάς έχει κάτι να θυμάται από το … έπος του ΑLTER. Στιγμές επαγγελματικής ικανοποίησης, τσακωμούς, στιγμές έντασης, γέλια, πολλά, εμείς του «ψυχαγωγικού» είμαστε χαρούμενα παιδιά… Εγώ μέσα στο ALTER έκανα καινούργιους φίλους. Που ξέρω ότι δεν θα τους χάσω ακόμη κι αν πάω σε άλλη δουλειά.

Προχθές μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν συνάδελφο. Που επιμένει, να πηγαίνει στο γραφείο του παρά την επίσχεση.

-«Τι κάνεις εκεί;» τον ρώτησα

-«Κοιτάζω τα ντουβάρια», μου λέει. Και τον φαντάστηκα. Σε έναν χώρο που άλλοτε έσφυζε από ζωή, ένας ή δύο άνθρωποι για να μη νιώθουν το βάρος της απραξίας να τους πλακώνει, πηγαίνουν στο γραφείο. Όπως έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Ο καθένας μας αντιμετωπίζει αυτή την νοσηρή κατάσταση όπως μπορεί. Έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Το πρωί μπορεί να γελάει και το βράδυ να κλαίει… 

Όμως τελικά ξέρετε τι έχει σημασία; Όταν βλέπεις όλα και όλους γύρω σου να σταματούν, εσύ να… γκαζώνεις! Τώρα, που θα βρεις βενζίνη; Ο καθένας από εμάς, ας ψάξει να την βρει. Γιατί σε τέτοιες καταστάσεις, ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Χωρίς μελοδραματισμούς, ουτοπίες και πισωγυρίσματα…
Από την Εύη Γιαρκιά.
http://3040glam.blogspot.com