Αυτό που κατάφερε μια δικτατορία, δεν μπορεί (;) μια δημοκρατία!

Η ιστορία έχει ως εξής: το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, αρνήθηκε να
συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική
τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς
δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι
αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να
εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε
κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!

Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση έλεγε:”Η Κυβέρνηση της Ελλάδος,
ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την
οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική
ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια
κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο” (Yearbook of the
International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25).

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο
νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα
αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση “η οποία κάνει
αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους
δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να

εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει
μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η
κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και
οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το
καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών
δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα
κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του
υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών
του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας
θυμίζει κάτι;). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο
την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να
διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους!

Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα,
δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η
Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίρχνερ, ο οποίος επέλεξε να
διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του,
αντί
να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ!

Χωρίς σχόλια…

 πηγη