Εδώ δολοφονείται η Αττική κι αυτοί κλαίνε το "Αττικόν"

Κροκοδείλια δάκρυα: Υποκριτικά δάκρυα
 που σκοπό έχουν την διά
της συγκινήσεως
παραπλάνηση κάποιου.

Παρακολουθώ από χτες γνωστούς, φίλους και άγνωστους να λένε και να γράφουν συνέχεια θλιμμένα μηνύματα, δακρυσμένοι για το Σινεμά Αττικόν, που έπεσε αθώο θύμα των επεισοδίων.
Ναι, δεν αντιλέγω, κι εγώ περνώντας από κει την ώρα της φωτιάς ένιωσα μια στενοχώρια.
Όπως και να 'χει είναι στενάχωρο να βλέπεις ιστορικά κτίρια και μάλιστα υψηλής αισθητικής αξίας να καταστρέφονται.

Ένα πάντως είναι σίγουρο.
Πιο πολύ το κλαίω εγώ παρά αυτοί που ξαφνικά σήμερα θυμήθηκαν να δακρύσουν για το Αττικόν.

Γιατί αυτοί που μιξοκλαίν από χτες συνεχώς για τις καταστροφές στο κέντρο, "ξεχνούν" να κλάψουν για τη ζωή που περνά και χάνεται με την επιβολή της Νέας Κατοχής στην Ελλάδα.

Δε σας είδα ούτε στιγμή να κλαίτε ρε που η χώρα σας είναι υπό Κατοχή.
Δε σας είδα ούτε στιγμή να κλαίτε γρε ια τους ανθρώπους που καθημερινά αυτοκτονούν, μην αντεχοντας να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες των Μνημονίων που θεωρείτε αναπόφευκτα.

Αναπόφευκτο είναι μόνο το δικαίωμα να ζήσουμε. Η δολοφονία δεν είναι αναπόφευκτη ποτέ. Είναι επιλογή. Στην οποία συναινείτε εσείς που κλαίτε μόνο για βιτρίνες και κτίρια.

Ναι, ξέρω θα μου πείτε για τους ανθρώπους που ίσως πρόσκαιρα χάσουν τη δουλειά τους εξαιτίας των καταστροφών.
Σύμφωνοι.
Αλλά μόνο αυτοί χάνουν τη δουλειά τους ρε;
Οι εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι τα δύο χρόνια του Μνημονίου δεν έχουν ψυχή;
Γιατί δεν κλαίτε για τους (πρώην;) εργαζομένους στη Χαλυβουργία, το Praktiker, το Jumbo και τόσες άλλες επιχειρήσεις που έχουνσ τείλει τον κόσμο στην ανεργία και τη φτώχεια;
Α, ξέχασα! Αυτά γίνονται προς χάριν της "ανταγωνιστικότητας" που ευαγγελίζεστε.
Αν είναι να απολυθεί κανείς ως θυσία για τη μείωση του "μισθολογικού κόστους", τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Μην τυχον και χάσει όμως κανείς τη δουλειά του λόγω καταστροφών από επεισόδια (στημένα ή μη), τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε!

Βρε σκατόφλωροι που η μόνη διαδήλωση που έχετε συμμετάσχει ήταν για να γιορτάσετε τα επινίκια
της Παπαρίζου στη Eurovision, αντιλαμβάνεστε τι παίζεται αυτή τη στιγμή στη χώρα;
Είστε χαζοί ή βαλτοί;

Όταν η χώρα βυθίζεται κι ο λαός της δολοφονείται, εσείς κλαίτε μόνο επειδή δε θα ξαναδείτε ταινιούλα στο Αττικόν ή δε θα ξαναπιείτε frappoccino στα Starbucks;
Δε σας είδα να κλαίτε ποτέ για τις βάρβαρες και δολοφονικές επιθέσεις που δέχονται συμπολίτες σας όταν "τολμούν" να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο Μνημόνιο της Καταστροφής.
Δεν κλάψατε ποτέ για μας. Δεν κλάψατε ποτέ για κανέναν.
Ούτε τώρα κλαίτε.
Απλά υποκρίνεστε.
Υποκρίνεστε τους ευαίσθητους, για να καλύψετε το σκληρό φιλομνημονιακό πρόσωπό σας, βάζοντας το προσωπείο του ειρηνιστή.
Για να καλύψετε το γεγονός ότι είστε οι πραγματικοί Κουκουλοφόροι που θυμίζετε τους Γερμανοτσολιάδες και τους Ταγματασφαλίτες της προηγούμενης Κατοχής που έζησε η χώρα. Αλλά τώρα είστε πιο εξευγενισμένοι. "Κλαίτε" και για το σινεμά.

Μπροστά σας οι κουκουλοφόροι-μπάχαλα με τις μολότωφ φαντάζουν... συζητήσιμοι!
Εκείνοι τουλάχιστον είναι οι μισοί βαλτοί απ' την Ασφάλεια κι οι άλλοι μισοί απλώς βλαμμένα που καταστρέφουν ανενόχλητα, αφού οι μπάτσοι ασχολούνται μόνο με τον ξυλοδαρμό των ήσυχων διαδηλωτών. Εκείνοι είναι ανόητα 16χρονα.
Εσείς είστε Ταλιμπάν ενός σάπιου συστήματος το οποίο υπηρετήσατε με κέρδος, υπηρετείτε με σθένος και δε νοείτε να το αφήσετε να πέσει απ τη σαπίλα του, γι αυτό και έχετε κολλήσει και τη δική σας σαπίλα πάνω του για να το συγκρατήσετε στο δέντρο της ζωής.
Και μάλιστα για να το πετύχετε χρησιμοποιείτε τη ρητορεία των αρνητών του συστήματος.

Εσείς λοιπόν δεν κλαίτε, δεν κλάψατε ποτέ για το Αττικόν.
Γιατί δεν ξέρετε να κλαίτε.
Αν ξέρατε, θα 'χατε κλάψει ήδη για την κοινωνία μας που καταστρέφεται, για τις συνεχείς αυτοκτονίες, για τα διαλυμένα σπίτια, για τα εκατομμύρια ανέργους.
Αλλά δεν κλάψατε ποτέ γι' αυτούς.

Εγώ, θέλοντας και μη, έκατσα κι έκλαψα μπροστά στο Αττικόν.
Έκλαψα την ώρα του πανικού γιατί τα μάτια μου στάζανε δάκρυα-κοτρώνες απ' τα δακρυγόνα των φίλων σας των μπάτσων.
Έκλαψα γιατί διαλυόμασταν ανήμποροι να αντιδράσουμε στη δολοφονική βία του καθεστώτος.
Έκλαψα γιατί αντιλαμβανόμουν ότι άλλη μια μέρα αγώνα έφευγε και μας έβρισκε ακόμη στο καναβάτσο.
Έκλαψα γιατί, αν και προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αποτρέψω ακόμη την Καταστροφή του λαού μας.
Έκλαψα για τη ζωή μου και για τη δική σας.
Ποιος ξέρει;
Ίσως να έκλαψα και για το Αττικόν.
Αλλά ποιος νοιάζεται γαμώτο γι' αυτό, όταν καταστρέφεται ο ελληνικός λαός ολόκληρος;

toixo-toixo