ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ahairlessape
Μόλις πριν λίγο είδα τη γειτόνισσα μου. Είχα κάμποσο καιρό να τη δώ. Αν και μένει στο απέναντι μπαλκόνι είχε περίπου 3 μήνες που δεν είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα. Τη ρώτησα τι κάνει και μιλήσαμε λίγο για τις εκλογές και τις εξελίξεις. Δε θυμάμαι από που ακριβώς ξέφυγε η κουβέντα και πήγε αλλού. Μου είπε ότι υπήρχε ένα διάστημα που στο σπίτι της δεν έμπαινε φαγητό (εκεί αισθάνθηκα πολύ ηλίθιος γιατί μόλις πριν λίγα λεπτά της είχα πει πόσο αδυνάτισε και πόσο της πήγε). Ότι πάει και παίρνει φαγητό για αυτήν και τον μικρό της γιο από ένα συσσίτιο που κάνει μια εκκλησία κοντά στο σπίτι. Ότι κάποια στιγμή δεν έφτανε για όλους και υπήρξαν φορές που ενώ πήγαινε στο συσσίτιο πάλι δεν έπαιρνε φαγητό. Ότι τα φαγητά που δίνουν τα Σούπερ Μάρκετ σε ένδειξη φιλανθρωπίας είναι ληγμένα πολύ καιρό. Ότι αυτή τα τρώει αλλά δε τα δίνει στο γιο της.
“Μα… έχεις δουλειά” της είπα.
“Ε και; Δουλεύω πάντα πάνω από 8 ώρες σε Σούπερ Μάρκετ δε παίρνω πάνω από 5ο0 ευρώ, δώρο Πάσχα δε πήραμε και ούτε πρόκειται, και εκτός από αυτό παίρνουμε τα ένσημα της 4ωρης”.
Μου είπε ότι κάποια στιγμή είδε να περνάει απέξω από τη δουλειά της μια φίλη της με την οποία δούλευαν μαζί σε γνωστή αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ. Είχαν απολυθεί μαζί ύστερα από περιπέτειες. Ήταν μαζί με την κόρη της. Όταν τη ρώτησε τι κάνει της είπε
ότι είχε μείνει κυριολεκτικά στο δρόμο. Κοιμόντουσαν με την 12χρονη κόρη της στο δρόμο όπου έβρισκαν. Η μικρή άρχισε να τρέμει και της έλεγε “Σε παρακαλώ χάνω τη μαμά μου δεν είναι καλά”.
Και αυτή η οποία δεν είχε να φάει έτρεξε και βρήκε μια προσωρινή έστω λύση για τη φίλη της και το παιδί της. “Τουλάχιστο να κοιμηθεί κάπου μέσα” μου είπε.
Όλο αυτό το διάστημα κρατούσα στο χέρι λαχανικά και φρούτα που είχα πάρει από το μανάβη της γειτονιάς, όχι κάτι σπουδαίο αλλά για κάποιο λόγο ένιωσα ενοχές. Που αυτή δεν είχε και εγώ είχα. Της είπα ότι έπρεπε κάτι να μου πει αλλά κατάλαβα ότι ήμουν πολύ ειρωνικός.
Έπρεπε να είχα ρωτήσει εγώ. Δεν έχω πολλά αλλά έχω περισσότερα. Ένιωσα άσχημα και για το φαγητό που δε μπόρεσα να φάω το μεσημέρι και το πέταξα.
Ένιωσα άσχημα ρε πούστη μου. Γιατί έπρεπε να είχα ρωτήσει.
Ξέρω ότι δε γίνεται να χτυπήσω κάθε πόρτα στη γειτονιά αλλά αυτήν την πόρτα έπρεπε.
Ένιωσα όμως και μια υπερηφάνια για αυτόν τον άνθρωπο που δε το βάζει κάτω. Που το παλεύει και δε το αφήνει.
“Δεν αισθάνομαι ντροπή που πάω στο συσσίτιο” μου είπε. “Δε το κλέβω το φαγητό. Τώρα είμαι λιγάκι καλύτερα. Θα τα καταφέρω”
Της είπα ότι το σπίτι μου είναι και δικό της και της έδωσα μια αγκαλιά.
“Σε ευχαριστώ είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνεις για εμένα” μου είπε.
Είναι υποκρισία το ξέρω.
Έπρεπε να μου πει δηλαδή κάποιος που ξέρω ότι πεινάει για το καταλάβω; Το ήξερα ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν αλλά αν δε στο πει κάποιος που ξέρεις δε το παίρνεις χαμπάρι.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Θα βοηθήσουμε ο ένας το άλλο.
Θα δυναμώσουμε. Και μετά θα σας φάμε ρε καριόληδες.
A few minutes ago i met my neighbor. I have not seen her for quite a long time. She may live in the opposite balcony but its been 3 months since we shared a word. I asked her how shes going and we ve talked about the elections. I do not remember how the subject changed. She told me that there was a period that they have n’t any food at all at their place (that was the moment that i felt quite an idiot because there were some minutes before that i told her that she lost weight and that she was better looking). She told me that she and her son ate from food given by the local church. That sometime that food was not enough for everybody. That food given by the Super Markets for charity is expired for a long time. That she eats that kind of food but she never gave it to her son.
“But…you have a job” i told her.
“So what?I always work for more than 8 hours for less than 500 euros and the insurance we have is the one given for the part time job”
She told me that sometime she saw a college of hers in a previous job passing outside the Super market she works now. Her friend was with her daughter. When she asked how they were doing her friend told her they were in the streets. They were sleeping in the streets with her 12 year old daughter. The little girl was shaking and screamed:”Please, i am loosing my mother she is not well”
And the one that had no food, ran, and found at least a temporary solution for her friend and her girl. “At least she is gonna sleep under a roof for a while” she said.
As we talked i realized that i was holding bags with vegetables and fruits that i had bought from a grosser in the neighborhood. It was not much but for some reason i felt guilty. Because i had something but she did nt. I told her she had to tell me something but i realized i had been ironic. I should have asked her. I dont have much but i have more than her. I felt bad for the food i could not eat a few hours ago and send it to trash.
I felt bad goddamn. I should have asked. I know i cant knock in every door in the neighborhood but i should have knocked that one.
I felt pride for that person either. Because she doesnt give up. That fights. “I do not feel ashamed taking food form a mess” she told me. “I dont steal the food. Now i am a little better. I will make it” I told her that she should consider my house as hers too and gave her a hug. “Thank you, this is very important for me” she said.
I am a hypocrite i know.
I had to be told that someone i know is hungry to understand it? I knew there were people that are hungry but if it is nt someone you know you never understand.
Solidarity is our weapon. We will help each other. We will get stronger.
And we will eat you mother fuckers.
ΠΗΓΗ: sendyourtale
Μόλις πριν λίγο είδα τη γειτόνισσα μου. Είχα κάμποσο καιρό να τη δώ. Αν και μένει στο απέναντι μπαλκόνι είχε περίπου 3 μήνες που δεν είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα. Τη ρώτησα τι κάνει και μιλήσαμε λίγο για τις εκλογές και τις εξελίξεις. Δε θυμάμαι από που ακριβώς ξέφυγε η κουβέντα και πήγε αλλού. Μου είπε ότι υπήρχε ένα διάστημα που στο σπίτι της δεν έμπαινε φαγητό (εκεί αισθάνθηκα πολύ ηλίθιος γιατί μόλις πριν λίγα λεπτά της είχα πει πόσο αδυνάτισε και πόσο της πήγε). Ότι πάει και παίρνει φαγητό για αυτήν και τον μικρό της γιο από ένα συσσίτιο που κάνει μια εκκλησία κοντά στο σπίτι. Ότι κάποια στιγμή δεν έφτανε για όλους και υπήρξαν φορές που ενώ πήγαινε στο συσσίτιο πάλι δεν έπαιρνε φαγητό. Ότι τα φαγητά που δίνουν τα Σούπερ Μάρκετ σε ένδειξη φιλανθρωπίας είναι ληγμένα πολύ καιρό. Ότι αυτή τα τρώει αλλά δε τα δίνει στο γιο της.“Μα… έχεις δουλειά” της είπα.
“Ε και; Δουλεύω πάντα πάνω από 8 ώρες σε Σούπερ Μάρκετ δε παίρνω πάνω από 5ο0 ευρώ, δώρο Πάσχα δε πήραμε και ούτε πρόκειται, και εκτός από αυτό παίρνουμε τα ένσημα της 4ωρης”.
Μου είπε ότι κάποια στιγμή είδε να περνάει απέξω από τη δουλειά της μια φίλη της με την οποία δούλευαν μαζί σε γνωστή αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ. Είχαν απολυθεί μαζί ύστερα από περιπέτειες. Ήταν μαζί με την κόρη της. Όταν τη ρώτησε τι κάνει της είπε
ότι είχε μείνει κυριολεκτικά στο δρόμο. Κοιμόντουσαν με την 12χρονη κόρη της στο δρόμο όπου έβρισκαν. Η μικρή άρχισε να τρέμει και της έλεγε “Σε παρακαλώ χάνω τη μαμά μου δεν είναι καλά”.
Και αυτή η οποία δεν είχε να φάει έτρεξε και βρήκε μια προσωρινή έστω λύση για τη φίλη της και το παιδί της. “Τουλάχιστο να κοιμηθεί κάπου μέσα” μου είπε.
Όλο αυτό το διάστημα κρατούσα στο χέρι λαχανικά και φρούτα που είχα πάρει από το μανάβη της γειτονιάς, όχι κάτι σπουδαίο αλλά για κάποιο λόγο ένιωσα ενοχές. Που αυτή δεν είχε και εγώ είχα. Της είπα ότι έπρεπε κάτι να μου πει αλλά κατάλαβα ότι ήμουν πολύ ειρωνικός.
Έπρεπε να είχα ρωτήσει εγώ. Δεν έχω πολλά αλλά έχω περισσότερα. Ένιωσα άσχημα και για το φαγητό που δε μπόρεσα να φάω το μεσημέρι και το πέταξα.
Ένιωσα άσχημα ρε πούστη μου. Γιατί έπρεπε να είχα ρωτήσει.
Ξέρω ότι δε γίνεται να χτυπήσω κάθε πόρτα στη γειτονιά αλλά αυτήν την πόρτα έπρεπε.
Ένιωσα όμως και μια υπερηφάνια για αυτόν τον άνθρωπο που δε το βάζει κάτω. Που το παλεύει και δε το αφήνει.
“Δεν αισθάνομαι ντροπή που πάω στο συσσίτιο” μου είπε. “Δε το κλέβω το φαγητό. Τώρα είμαι λιγάκι καλύτερα. Θα τα καταφέρω”
Της είπα ότι το σπίτι μου είναι και δικό της και της έδωσα μια αγκαλιά.
“Σε ευχαριστώ είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνεις για εμένα” μου είπε.
Είναι υποκρισία το ξέρω.
Έπρεπε να μου πει δηλαδή κάποιος που ξέρω ότι πεινάει για το καταλάβω; Το ήξερα ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν αλλά αν δε στο πει κάποιος που ξέρεις δε το παίρνεις χαμπάρι.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Θα βοηθήσουμε ο ένας το άλλο.
Θα δυναμώσουμε. Και μετά θα σας φάμε ρε καριόληδες.
A few minutes ago i met my neighbor. I have not seen her for quite a long time. She may live in the opposite balcony but its been 3 months since we shared a word. I asked her how shes going and we ve talked about the elections. I do not remember how the subject changed. She told me that there was a period that they have n’t any food at all at their place (that was the moment that i felt quite an idiot because there were some minutes before that i told her that she lost weight and that she was better looking). She told me that she and her son ate from food given by the local church. That sometime that food was not enough for everybody. That food given by the Super Markets for charity is expired for a long time. That she eats that kind of food but she never gave it to her son.
“But…you have a job” i told her.
“So what?I always work for more than 8 hours for less than 500 euros and the insurance we have is the one given for the part time job”
She told me that sometime she saw a college of hers in a previous job passing outside the Super market she works now. Her friend was with her daughter. When she asked how they were doing her friend told her they were in the streets. They were sleeping in the streets with her 12 year old daughter. The little girl was shaking and screamed:”Please, i am loosing my mother she is not well”
And the one that had no food, ran, and found at least a temporary solution for her friend and her girl. “At least she is gonna sleep under a roof for a while” she said.
As we talked i realized that i was holding bags with vegetables and fruits that i had bought from a grosser in the neighborhood. It was not much but for some reason i felt guilty. Because i had something but she did nt. I told her she had to tell me something but i realized i had been ironic. I should have asked her. I dont have much but i have more than her. I felt bad for the food i could not eat a few hours ago and send it to trash.
I felt bad goddamn. I should have asked. I know i cant knock in every door in the neighborhood but i should have knocked that one.
I felt pride for that person either. Because she doesnt give up. That fights. “I do not feel ashamed taking food form a mess” she told me. “I dont steal the food. Now i am a little better. I will make it” I told her that she should consider my house as hers too and gave her a hug. “Thank you, this is very important for me” she said.
I am a hypocrite i know.
I had to be told that someone i know is hungry to understand it? I knew there were people that are hungry but if it is nt someone you know you never understand.
Solidarity is our weapon. We will help each other. We will get stronger.
And we will eat you mother fuckers.
ΠΗΓΗ: sendyourtale
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου