Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την
πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.
Ειδικά τώρα, που η καπιταλιστική κρίση, εντείνει και την φτωχοποίηση αλλά και την ωμή καταστολή της εργατικής τάξης και των αγώνων της, η αναγκαιότητα της ακόμα βαθύτερης σύνδεσης του Αναρχικού κινήματος με τους Λαϊκούς αγώνες φαίνεται πιο καθαρά.
Αλλά τι είναι η Αναρχία; Τι είναι το Αναρχικό κίνημα;
Κατ’ αρχάς, το αναρχικό κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μια στείρα ανάγνωση κλασσικών κειμένων και αναλύσεων, ούτε μια δοσμένη επαναστατική συνταγή και σίγουρα δεν μπορεί να είναι μια πρωτοπορία πεφωτισμένων.
Το αναρχικό κίνημα, είναι εκείνο το κίνημα που κεντρικό του πρόταγμα, έχει την κατάργηση σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την πραγματικά ελεύθερη αυτοδιεύθυνση των ανθρώπων.
Δεν είναι όμως τόσο σημαντικό ποια κοινωνία περιγράφεται έτσι αλλά τι είναι για έναν άνθρωπο σήμερα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Αυτό είναι που αν απαντηθεί επαρκώς, μπορεί να αποτελέσει και την σύνδεση του αναρχικού κινήματος με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό που θα καταφέρει να εμπνεύσει σε νέους αγώνες, πιο μαζικούς και πιο δυναμικούς. Μόνο η ειλικρινής και ξεκάθαρη στάση μας απέναντι στα προβλήματα του λαού μπορεί να φανερώσει την όποια δυναμική μπορεί να κατακτήσει το λαϊκό κίνημα.Και αυτό γιατί είναι το μόνο κίνημα που δεν υπόσχεται τίποτα, που δεν κουβαλάει κανένα έτοιμο μοντέλο διαχείρισης, που δεν μεταφέρει κανένα συστημικό στερεότυπο από το σήμερα στο αύριο. Με λίγα λόγια το αναρχικό κίνημα, αποσκοπεί στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην δημιουργία εκείνων των συνθηκών, όπου η νέα κοινωνία μόνη της και ελεύθερα θα μπορέσει να δημιουργήσει όλους τους θεσμούς και τις δομές που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας της ζωής.
Θα ήταν αναντιστοιχία να θεωρήσουμε πως αυτές οι δομές είναι δυνατόν να προβλεφθούν σε ικανό βαθμό σήμερα και να περιγραφούν επακριβώς, κληροδοτώντας στην νέα κοινωνία ένα έτοιμο σχέδιο δόμησης – συγκρότησης. Ως αναρχικοί που ζούμε μέσα στον καπιταλισμό, επηρεασμένοι από τα καπιταλιστικά στερεότυπα και κουβαλώντας όλα τα ηθικοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας εξουσιαστικής κοινωνίας, δεν έχουμε την απαραίτητη καθαρότητα συνείδησης και την απαιτούμενη ελευθερία σκέψης ώστε να αποτολμήσουμε μια προεξόφληση της εικόνας μιας μελλοντικής κοινωνίας χωρίς να μεταφέρουμε στερεότυπα και εξουσιαστικές δομές.
Μόνο μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, με μέλη που βίωσαν την ελευθερία, μπορεί να αυτοθεσμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίσει την αυτοδιάθεση και την ισότητα ανάμεσα στα μέλη της.
Αυτή την αλήθεια λοιπόν πρέπει να κοινωνήσουμε, αυτή την παραδοχή των πιο αθώων προθέσεων. Καμιά γραμμή, κανένα σχέδιο, τίποτα ορισμένο από εμάς δεν θα ισχύσει αύριο. Μόνο η αγάπη για τον άνθρωπο, η φλόγα για την ελευθερία και την απαραίτητη για την απόκτηση της επανάσταση. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών του Καπιταλισμού, μέσα από την κατάργηση κάθε περιορισμού στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Το αναρχικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό, έχει μόνο έναν σκοπό. Την επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα από την δημιουργική σύνθεση των οραμάτων όλων μας.
Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε, είναι να αναλάβουμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο τις ευθύνες μας απέναντι στο κίνημα. Να καταφέρουμε να περάσουμε από την θεωρητική και κινηματική μας ενασχόληση στην βιωματική σχέση με την αναρχία. Πρέπει ασταμάτητα να παλεύουμε για την ακόμα βαθύτερη αποδοχή της ως τρόπο ζωής. Να σκεφτόμαστε πάντα, πως κάθε μας πράξη όχι μόνο κρίνεται αλλά και χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο κίνημα. Είμαστε και πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή παράδειγμα και έμπνευση για τους άλλους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο όλοι συμβάλουμε με τη στάση μας, την φλόγα που μας κατακαίει τη ψυχή και τα οράματα που μοιραζόμαστε, στο να έρθει ο εργάτης και ο άνεργος, ο απλός άνθρωπος ένα βήμα πιο κοντά στο πιο όμορφο όνειρο της ανθρωπότητας.
Πολλοί «σύντροφοι» έχουν παρεξηγήσει τρομερά την ατομικότητα και την δήθεν ελευθερία της. Βιώνουν την αναρχική ιδέα μέσα από ένα άρρωστο εγωιστικό και αποπροσανατολιστικό για το κίνημα πρίσμα. Συκοφαντούν με τη στάση τους την ίδια την αναρχική θεώρηση, και μάλιστα το κάνουν επικαλούμενοι ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Υποβιβάζουν τους κοινωνικούς αγώνες σε φάρσες και αστεϊσμούς και συχνά στο όνομα της διαφορετικότητας πέφτουν στην ίδια συστημική παγίδα της αρνητικής προπαγάνδας. Θύματα του άκρατου ατομικισμού και του life style αναρχισμού, λειτουργούν ως αναχώματα στο σύστημα, ως εκούσιοι σύμμαχοι του.
Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι όσο ζούμε στον καπιταλισμό, δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε αυτοδιάθεση έχουμε και αν θέλουμε να τα κατακτήσουμε, δεν χωράνε αντικινηματικές συμπεριφορές. Οι ατομικές μας επιλογές, δεν μπορεί στο όνομα της αυτονομίας να είναι βλαπτικές για το κίνημα. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε, πως μόνο μέσα από μια πλατιά οριζόντια οργάνωση έχουμε ελπίδες να συσπειρώσουμε δίπλα μας το εργατικό κίνημα , να εμπνεύσουμε σε κινηματική δράση και να αποδείξουμε πως πράγματι, κύριο μας μέλημα είναι η επανάσταση σε αντίθεση με τα συμβιβασμένα αριστερά κόμματα που απλά προτείνουν την ενδοκαπιταλιστική διαχείριση.
ΠΗΓΗ: methexis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου