-Μπαμπά θα μου πεις ένα παραμύθι?-Ναι παιδί μου! Μια φορά και έναν καιρό....
Έτσι ξεκινάνε τα παραμύθια αλλά αυτό που θα σας πω δεν είναι παραμύθι είναι πραγματικότητα
-Ήταν ένας λαός που βασανιζόταν από τους κακούς ηγέτες που ο ίδιος ο λαός είχε επιλέξει να τους εξουσιάζει
και όποτε είχε ευκαιρία να σηκώσει το κεφάλι
ο λαός, πάλι έκανε το ίδιο λάθος και έβαζε κάποιους άλλους να τον βασανίζουν
-Γιατί μπαμπά?
-Δεν ξέρω παιδί μου!! Ποτέ δεν το κατάλαβα ούτε εγώ, μάλλον επειδή δεν είχαν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους, κάποιοι επειδή είχαν ανάγκη να τους βασανίζουν, τους άρεσε, κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι μέσω των βασανιστών θα έπαιρναν και αυτοί μια θέση στην εξουσία και κάποιοι άλλοι
περιμεναν από άλλους...
-Δηλαδή?
-Κρυβόντουσαν πίσω απ'το φόβο τους παιδί μου, λέγανε
''Καλά ας το κάνουν πρώτα οι άλλοι και θα το κάνω και εγώ...'
-Μα ρε μπαμπά τι λογική ήταν αυτή?
-Λογική τρόμου παιδί μου!! Κάποτε που λες, ξεσηκώθηκε ο λαός
και βγήκε στους δρόμους, επιτέλους είπα θα ρίξουμε
τους βασανιστές μας.
Πλήθος κόσμου χωρίς να υποστηρίζει
κανέναν βασανιστή φώναζε να σηκωθούν να φύγουν!!
Τότε οι βασανιστές για να μας απωθήσουν φέρανε κάποια άτομα που κρατάγανε ασπίδες,
γκλοπ, όπλα και δακρυγόνα, τα λέγανε ΜΑΤ
Πετάγανε δακρυγόνα, βαράγανε κόσμο, χωρίς διακρίσεις, ηλικιωμένους, γυναίκες,
παιδιά, οποιονδήποτε βρισκόταν μπροστά τους.
Εκτός από τα ΜΑΤ, με το μέρος των βασανιστών ήταν και η τηλεόραση, οι εφημερίδες,
τα ραδιόφωνα και γενικά τα ΜΜΕ.
-Και με τον κόσμο δεν ήταν κανένας?
-Ήταν πραγματικά ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούσαν να κάνουν
τον απλό κόσμο να καταλάβει ότι πρέπει να σταματήσουν να καταπίνουν αμάσητο
ότι τους σερβίρουν και ότι είχε έρθει η εποχή που έπρεπε να αντιδράσουν.
Να αντιδράσουν για τα παιδιά τους πάνω απ'όλα. Για να συνεχίσουν να έχουν
κάποιο μέλλον! Εκτός από τους ανοιχτόμυαλους όμως ανθρώπους,
μαζί με τον κόσμο που είχε κατέβει στους δρόμους ήταν και κάποιοι
δημοσιογράφοι με απώτερο σκοπό όμως να τους ανακηρύξουν κάποια στιγμή ήρωες.
-Και πως θα γινόντουσαν ήρωες μπαμπά;
-Εξαπατώντας τον κόσμο. Λέγοντάς του ότι είναι μαζί του και ότι αυτοί θα του ανοίξουν τα μάτια αποκαλύπτοντας όλα τα ψέμματα που του λένε οι βασανιστές του και δίνοντας λύσεις για να τους διώξουν. Ο πραγματικός σκοπός τους όμως ήταν να κερδίσουν αυτοί περισσότερα χρήματα και να απογειώσουν την καριέρα τους.
-Και τι έγινε μετά;
-Αφού είδαν οι βασανιστές ότι ο κόσμος συνέχιζε να αντιδράει και δεν τον σταμάταγε τίποτα,
είπαν να κάνουν εκλογές. Τότε ξαφνικά ο λαός που ήταν στους δρόμους και
διαμαρτυρόταν για να φύγουν όλοι οι βασανιστές, φανέρωσε το πραγματικό του πρόσωπο!!
-Δηλαδή?
-Ο περισσότερος κόσμος που είχε μαζευτεί δεν ήθελε να φύγουν οι βασανιστές
αλλά να έρθουν καινούργιοι με διαφορετικά βασανιστήρια πιο χαλαρά!!
-...Μααα
-Ναι παιδί μου αυτό θέλανε, να συνεχίσουν οι βασανιστές να μας εξουσιάζουν.
-Μα πως...
-Ο καθένας από αυτούς ήθελε να ανέβει στην εξουσία ο δικός του βασανιστής
ώστε να μπορεί να έχει μία θέση στην εξουσία, έτσι πίστευε δηλαδή!!
Έτσι λοιπόν, μείνανε λίγοι να πολεμάνε για να φύγουν οι βασανιστές και αυτοί οι λίγοι,
μετά από λίγο εξαφανίστηκαν.
-Αφού μου είπες πως ήταν ανοιχτόμυαλοι και δεν υποστήριζαν κανέναν...
-Έτσι νόμιζα παιδί μου, την πάτησα και εγώ, νόμιζα ότι ξύπνησε ο κόσμος αλλά...
Γίνανε οι εκλογές και βγήκαν τρεις διαφορετικοί βασανιστές, ο ένας ήταν υποτίθεται
κατά των μέτρων που θέλανε να περάσουν οι άλλοι δύο, αλλά τελικά και αυτό ψέμματα
ήταν για να πάρει την εξουσία. Οι νέοι βασανιστές παίρνανε συνέχεια καινούργια και
πιο σκληρά μέτρα και ο λαός δεν έκανε τίποτα. Μόνο γκρίνιαζε αλλά δεν αντιδρούσε.
Έτσι λοιπόν οι φτωχοί γίνανε φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
Στο χέρι μας λοιπόν είναι αυτή η πραγματικότητα να μετατραπεί απλά σε ένα κακό παραμύθι που θα λέμε στο μέλλον στα παιδιά μας και αυτά στα δικά τους παιδιά και πάει λέγοντας!
Τέλος στην ανακωχή των δειλών,
επιστροφή στα πεδία των μαχών,
πίσω στους δρόμους με χρόνια στους ώμους,
να ξαναγράψουμε όσους η ιστορία μας έκλεψε κι έκρυψε τόμους.
Πίσω στους δρόμους μ άγραφους νόμους και συνέπεια
για οποίον παλεύει μ αξιοπρέπεια.
Κόλλα στην παρακμή τους πάνω σα βρώμικη βδέλλα
από τις όχθες του Ευφράτη ως τα μέρη του Μαντέλα,
από την βόρεια Κορέα ως την Τσιάπας,
απ την Μελβούρνη στο Αλγέρι, στο Καράκας,
απ το Πεκίνο στην Αβάνα και στη Ρώμη
κι αν προσκυνήσαν κάποιοι βαστάν οι δρόμοι.
Αν σου χει μείνει καμιά ρίμα ζωντανή, άντε ξεστόμισ τη·
ας είναι αδούλευτη, ας είναι αλόγιστη,
ας είναι βλάσφημη - το ανάστημα της θα υψώσει
κι από το λήθαργο μπορεί να σε γλιτώσει.
Μικρέ κι ακίνδυνε, ξαναβρές τον προορισμό σου·
φέρε κοντά στο στόμα το μικρόφωνο, τον οπλισμό σου
και μίλα για τα πιο όμορφα, τα δρόμικα
που ούτε στιγμή δε ζευγαρώσαν με τα βρώμικα.
Ονειρεύομαι μια μέρα μια επανάσταση
που το δίκιο θ αναλάβει την κατάσταση.
Γροθιές σ ανάταση χωρίς παράταση,
η βλακεία σ ανάπαυση και τέλος η παράσταση.
Μάτια αδερφωμένα στα πάντα στραμμένα
και της ζωής τα όμορφα όλα φανερωμένα
χωρίς τρικ πολιτικά κι επινοήσεις,
ραμμένα στόματα κι ανάλαφρες ειδήσεις.
χωρίς φήμες, χωρίς τρίτους ή τέταρτους κόσμους,
χωρίς προστάτες και μπάτσους στους δρόμους,
χωρίς στρατόκαυλους κι οργισμένους δήθεν πολίτες,
χωρίς φλώρους που την είδαν σ ένα βράδυ αλήτες.
Ονειρεύομαι τους δρόμους χωρίς άσκοπη βία
κι έχω πλήρη συνείδηση και πλήρη αφοβία
κι αν με φάνε κάνα βράδυ οι φοβισμένοι,
η συνέχεια είναι ήδη γραμμένη και περιμένει.
Πάρε φόρα, λοιπόν, ψάξε και γύρισε.
Κι αν δε πιστεύεις, άγγιξε, μύρισε.
Κάνε υπομονή γι αυτή τη μέρα·
απλά αναβλήθηκε - δε ματαιώθηκε η πρεμιέρα.
Τέλος σ ολάκερης της γης τα πέρατα,
τέλος οι φήμες, ο φόβος, τα σημεία και τα τέρατα.
Τέλος κι η ομοψυχία των φοβισμένων,
έφτασε η ώρα των ξεχασμένων.
Γείρε πάνω στα μικρά παιδία και μιλά τους,
για την αλήθεια μοιράσου τη δίψα τους·
κι ας πληθαίνουν συνέχεια οι εχθροί σου,
εσύ το βιολί σου μείνε για πάντα μαζί σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου