Σκέψεις για τον αναρχικό χώρο

Φαντάσου μια μέρα η συνήθης τακτική της επίθεσης ενάντια στα ΜΑΤ να καρποφορούσε. Σκέψου χιλιάδες αγωνιστές να πολιορκούν τη Βουλή και τα ελικόπτερα να μην προλαβαίνουν να παραλαμβάνουν χεσμένους πολιτικούς. Ο ενθουσιασμός διάχυτος παντού για τη μεγάλη νίκη του κινήματος. Και μετά; Ποιος σχεδιασμός υπάρχει για την επόμενη ημέρα, πώς ακριβώς θα διαφυλαχθεί η "επανάσταση"; Πώς θα αποτρέψουμε τις κινήσεις του συστήματος να επαναφέρει την τάξη; Η ανάμιξη του στρατού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε μια τέτοια περίπτωση; Θα αντιμετωπίσουμε πάνοπλους στρατιώτες με πέτρες και μπουκάλια; Δεν είμαι κατά της βίας γενικά, με προβληματίζει όμως που οι τακτικές του χώρου βασίζονται περισσότερο στην παρορμητικότητα παρά στον σχεδιασμό. Η ίδια έλλειψη σχεδιασμού είναι εμφανής και στην αντιμετώπιση της ΧΑ. Διότι το ξύλο στους φασίστες μπορεί να αποτελεί μια κάποια εκτόνωση, αλλά δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον φασισμό. Το ξύλο θα κάνει τον φασίστα ακόμα πιο φασίστα, με τον ίδιο τρόπο (αλλά όχι τον ίδιο λόγο) που το ξύλο από τα ΜΑΤ δεν θα βγάλει απ' τον αγωνιστή την αγωνιστικότητα του. Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, του ίδιου συστήματος που επιστρατεύει τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ και ως κομμάτι του συστήματος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θεωρώντας την ΧΑ ως αυτοτελές κίνδυνο, ενισχύουμε την ψευδαίσθηση της αντισυστημικότητας της. Όταν τασσόμαστε ενάντια στην Χρυσή Αυγή, τασσόμαστε απέναντι στα Αφεντικά, με τον ίδιο τρόπο που μια πέτρα ενάντια στα ΜΑΤ στοχεύει τα Αφεντικά τους.

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα του 2012 μυρίζει μούχλα και κλεισούρα. Ένας χώρος, που υποτίθεται ότι αποτελείται από τους πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους της κοινωνίας, παρουσιάζει αγκυλώσεις και σημάδια δογματισμού. Αν είμαι αυστηρός, είναι γιατί ο χώρος δεν έχει αντιληφθεί την ιστορική του ευθύνη ως ο τελευταίος "καθαρός" ιδεολογικός χώρος. Απόμεινε ο μόνος που στέκει ακόμα απέναντι από το σύστημα. Οπότε, αν δεν αναλάβουμε εμείς να δώσουμε λύσεις για να απαλλαχθεί επιτέλους η κοινωνία από όσους την καταδυναστεύουν, δεν μπορεί κανένας. Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εκρηκτικός, η κοινωνία θα αναζητήσει διέξοδο από την εξαθλίωση. Εάν το κίνημα θέλει να αποκτήσει δυναμική και να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για το σύστημα, θα πρέπει επιτέλους να επανεξετάσει τη σχέση του με την κοινωνία.

Γιατί στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή, που δεν γνωρίζει πολλά για την Αναρχία, ο αναρχικός δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ' τον φασίστα. Για τους περισσότερους συμπολίτες μας, η Αναρχία αποτελεί κάτι απροσδιόριστα επικίνδυνο. Μπορεί το σύστημα να έχει συμβάλλει πολύ στην εσωστρέφεια του χώρου, επιστρατεύοντας όλα του τα μέσα για να τον περιθωριοποιήσει, αλλά ο κι χώρος φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στο περιθώριο. Η κοινή γνώμη, όμως, αποτελεί το βαρόμετρο για οποιαδήποτε αλλαγή της κοινωνίας, οπότε η εσωστρέφεια του κινήματος δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αν ο χώρος θέλει να αποκτήσει δυναμική, θα πρέπει να κερδίσει ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και για να το καταφέρει θα πρέπει να επιστρατεύσει άλλα μέσα, πιο ευρηματικά. Ίσως ακόμα και το χιούμορ. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει να επανασυστηθεί στην κοινωνία. Να εξηγήσει ποιος είναι ο Αναρχικός, γιατί βρίσκεται στον δρόμο, τι ακριβώς επιδιώκει και τι πιστεύει.

Οφείλει να εξηγήσει ότι η Αναρχία δεν είναι μια ακόμα πολιτική θεωρία, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα ή η αταξική κοινωνία. Ούτε οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και τα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης. Αναρχία είναι η απελευθέρωση του Ανθρώπου από όσα τον κρατούν μικρό. Είναι η απαλλαγή από κάθε είδους αγκύλωση σε έννοιες ή ιδέες. Και Αναρχικός είναι ο άνθρωπος που έχει υποψιαστεί το μέγεθος της ύπαρξης του σε τέτοιο βαθμό, που να φαντάζει πια αδιανόητο να υπακούει σε κάτι έξω από την ίδια του τη συνείδηση.

Θα πρέπει, τέλος, να εξηγήσει ότι στην ουσία της η Αναρχία δεν είναι ταξικός αγώνας. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του Ανθρώπου. Πως ο Άνθρωπος είναι φύσει Αναρχικός. Ότι δεν ξεχώρισε από τα άλλα όντα για τη δύναμη ή την ταχύτητα του, εκείνο που τον διέκρινε ήταν η ανυπακοή του. Πως όταν η φύση, η μόνη πραγματική εξουσία, όρισε στον Άνθρωπο να ζει κυνηγημένος από τα πιο δυνατά του ζώα, ο Άνθρωπος την αμφισβήτησε και έφτιαξε εργαλεία και όπλα. Όταν του απαγόρευσε τις πτήσεις, έφτιαξε δικά του φτερά. Κάθε σκαλοπάτι στην ανάβαση του ανθρώπου απ' την κατάσταση του ανθρωποειδούς στην κατάσταση του Ανθρώπου είναι προϊόν ανυπακοής. Και κατ' επέκτασιν, προϊόν της τάσης του για ελευθερία, κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του. Μια εξέλιξη που δεν μπορεί να διακοπεί, μπορεί όμως να περιοριστεί. Και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του συστήματος, να περιορίσει την εξέλιξη του Ανθρώπου σε σαφή πλαίσια, παρατείνοντας την στάση του στην παρούσα κατάσταση. Ως παρούσα κατάσταση ορίζω την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε κάθε της μορφή, από την δουλεία και την μισθωτή εργασία, ως τον πατέρα-θεό και τον σύζυγο-αφέντη). Για αυτό επιδιώκουμε το τέλος του συστήματος, για να γίνουμε Άνθρωποι.

ΠΗΓΗ: aplwsanthrwpos