Ψωμί, ελιά και εθνικισμός

Από τη μία μέτρα, μέτρα και νέα μέτρα, και από την άλλη μετανάστες που μαχαιρώνονται, βιβλία γραμματικής που καίγονται, πάγκοι που καταστρέφονται, κάτι νεοδηθενκαικαλά θεατρικές παραστάσεις που «υβρίζουν το έθνος» και ελληνικές σημαίες σε κοντάρια που ανεβοκατεβαίνουν. Φτώχεια, πείνα και εξευτελισμός της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, ταίζονται καθημερινά με προγόνους και μαύρους εισβολείς. Ερχόμαστε και τέφρες από την μία, πηγάδια και κονσερβοκούτια από την άλλη. Στην απότομη (;) έξαρση του νεοναζισμού οι διαδικτυακές απαντήσεις καλά κρατούν. Είτε δακρύβρεχτα κείμενα με ουμανιστικό περιεχόμενο, είτε θυμωμένες απαντήσεις με υποσχέσεις εκδίκησης και αντεπίθεσης, το διαδίκτυο έχει γεμίσει από απαντήσεις στους νεοναζί που επελαύνουν στους δρόμους. Παντού αναρτήσεις και κόντρα αναρτήσεις για τη Χρυσή Αυγή, τον Χίτλερ, τους ναζί, την Κατοχή και την Αντίσταση, το ολοκαύτωμα.

Κάπως έτσι λοιπόν, η Χρυσή Αυγή μας νίκησε. Όχι, τα ξερονήσια δεν γέμισαν. Οι εκλογές δεν καταργήθηκαν. Η χώρα έχει ακόμα σύνταγμα και ελευθερία λόγου, τυπικά τουλάχιστον . Δεν γίνονται τεράστιες συγκεντρώσεις στο Καλλιμάρμαρο με χιλιάδες λαού με τεντωμένα χέρια, και αμφιβάλλω αν θα γίνουν και ποτέ. Η Χρυσή Αυγή μας νίκησε γιατί πέτυχε τον πρώτο και κυριότερο σκοπό της, αυτόν που της έχει ανατεθεί και αυτόν για τον οποίο υπάρχει:
να αλλάξει την συζήτηση.

Μας νίκησε γιατί όλοι ασχολούμαστε πλέον με την Χρυσή Αυγή, παραβλέποντας μέτρα και αντιστάσεις που πρέπει να αναπτυχθούν σε αυτά. Το μεταναστευτικό είναι πρώτη συζήτηση στα χείλη όλων, ασχέτως της απάντησης που δίνει ο καθένας μας σε αυτό. Οι λαϊκές μονοπωλούν το ενδιαφέρον και το μακρύ μαλλί του χρυσαυγίτη κουβεντιάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στην άκρη ταυτόχρονα μπαίνει η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση και η συνεχιζόμενη και ολοένα εντεινόμενη ύφεση. Η αριστερά ακροβατεί ανάμεσα στα πολιτικά παιχνίδια κορυφής και τα αντιναζιστικά αντανακλαστικά της βάσης. Την ώρα που πουλιούνται νησιά και άνθρωποι με ειδικές ανάγκες πετιούνται στον Καιάδα, εμείς ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με τους ξυρισμένους.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα. Είναι παρακρατικός μηχανισμός που φιλοδοξεί να γίνει κίνημα, και ως τα τώρα το καταφέρνει. Η Χρυσή Αυγή υπάρχει για δύο λόγους: ο ένας είναι να αλλάξει την συζήτηση.Να μεταφέρει δηλαδή την οργή από τις τράπεζες, την κυβέρνηση και τα τσιράκια τους σε κάποιον άλλο, πιο βολικό. Ο δεύτερος είναι να χτίσει την ιδεολογική πλατφόρμα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας της νέας Ελλάδας. Μιας χώρας η οποία θα ζεί στην χωματερή της Ευρώπης, δουλεύοντας σαν σκλάβοι για το τίποτα, αλλά θα βγάζει τον σκασμό, εθνικά υπερήφανη για την ανωτερότητα και το μίσος της ενάντια στους «εχθρούς». Μια κοινωνία που θα τρέφεται με ψεύτικες στατιστικές «ανάπτυξης και με εθνικισμό για να εξαργυρώσει την ηθική της αδυναμία να αντισταθεί. Τι κρίμα να μην ζούν οι ηρωϊκοί μας πρόγονοι, να κάνουν αυτοί την επανάσταση για εμάς.

Ο πρώτος στόχος επιτυγχάνεται μέρα με τη μέρα. Αρκεί μια βόλτα στην γειτονιά, στη λαϊκή η την καφετέρια για να το δούμε. Όπως πάμε, οι επόμενες εκλογές (όταν γίνουν) θα γίνουν για το μεταναστευτικό και ότι άλλο τρόμο προκύψει μέχρι τότε (και από δαύτους έχουμε μπόλικους στην Ελλάδα) και όχι για το μνημόνιο, όπως οι τελευταίες. Το κράτος και τα παρακλάδια του πήγαν να την πατήσουν μια φόρα. Δεν πρόκειται να το επιτρέψουν και δεύτερη, σε αντίθεση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που μάλλον πετάει στα σύννεφα και ξέχασε το κλίμα που δημιουργήθηκε εναντίων του πρίν από μόλις δύο μήνες.

Ο νεοναζισμός τρέφεται από την κρίση. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν έχει τον αέρα να αναπνεύσει. Ο ναζισμός ιστορικά χρειάζεται φόβο, οργή, ανασφάλεια και μπερδεμένα μυαλά για να τα τεντώσει στο μέγιστο του φόβου, της οργής και της ανασφάλειας ώστε να επικρατήσει. Ο εθνικισμός έρχεται μετά,
για να προσκολληθούν οι τρομαγμένοι σε ιδεολογήματα μάζας, τα οποία θα τους προσφέρουν την πολυπόθητη ασφάλεια. Αυτό κάνουν και οι ναζί σήμερα. Το περίεργο δεν είναι εκεί: τα έχουν κάνει και ξανακάνει στο παρελθόν, και με ελάχιστες εξαιρέσεις καταφέρνουν να επικρατήσουν.

Εμείς πως απαντάμε σε αυτά; Στο σήμερα, είτε με επικλήσεις στο συναίσθημα για το παρελθόν, είτε αρχαίο είτε σύγχρονο, επειχηρώντας έτσι να αποδομήσουμε τα «επειχηρήματα» των ναζί, είτε με μεγάλες ατάκες για τους ναζί που θα τσακίσουμε και για κονσερβοκούτια, που φαίνεται όμως κάπου έχουν καταχωνιαστεί γιατί η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: οι ναζί κερδίζουν έδαφος μέρα με τη μέρα. Ήδη έχουν βάλει όλη την κοινωνία να ασχολείται με αυτούς, και όχι με τα πραγματικά της προβλήματα. Ίσως λοιπόν να κάναμε το ανάποδο. Ίσως να έπρεπε να μην παρασυρόμαστε, να μην κάνουμε το λογικό λάθος ότι άλλο η Χρυσή Αυγή και άλλο το μνημόνιο. Ίσως να έπρεπε να δώσουμε απαντήσεις και στα δύο ταυτόχρονα. Ίσως να προσπαθούσαμε να εξαφανίσουμε τον φόβο με την συλλογικότητα, την πείνα με την αλληλεγγύη και την τυφλή οργή με την δημιουργική αντίσταση. Ίσως να έπρεπε μέσα από εκεί να ανακτήσουμε τις έννοιες που έχουν κλέψει οι ναζί για ιδία χρήση: τι θα πεί τόπος και τι πατρίδα, τι θα πεί γλώσσα, τι θα πεί πρόοδος και τι δημοκρατία.

Ίσως θα έπρεπε να αφήσουμε και εμείς το βόλεμα μας. Ναι, βολευόμαστε ο καθένας μέσα στην ιδεολογική καθαρότητα, στις γραμμές και σε επαναστατικές νόρμες που (βλακωδώς) συμπεραίνουμε ότι επειδή ίσχυαν το 1917 στην Ρωσία η το 1936 στην Ισπανία (διαλέγετε και παίρνετε) θα ισχύουν και σήμερα στην Ελλάδα. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να παραδεχόμαστε ότι κάπου κάνουμε λάθος,ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι οι ανάγκες του σήμερα είναι πλέον πραγματικές και δεν μεταφέρονται κάπου κάπως κάποτε για να λυθούν τότε. Ίσως θα έπρεπε να δούμε ότι η πολυπόθητη εξέγερση, δεν είναι ένα σημείο στον χρόνο, μια ημερομηνία στην οποία αλλάζουν όλα ξαφνικά, αλλά είναι μια μακριά διαδικασία. Γίνεται (η μπορεί να γίνεται) κάθε μέρα, εκεί που αλλάζουν συνειδήσεις, εκεί που χέρια ενώνονται αντί να πέφτουν από ανημποριά. Αντίσταση δεν είναι μόνο σφιγμένα χέρια στον δρόμο, ούτε κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν. Όταν το όπλο καταπίεσης είναι η πείνα, αντίσταση είναι η άρνηση της. Ο φασισμός εξαφανίζεται εκεί που λάμπει η αλληλεγγύη, όχι εκεί που κάποιος προσπαθεί να καταδείξει την πατριδοκαπηλία η τον ναζισμό των Χρυσαυγητών. Αυτά είναι όπλα, αλλά όσο η πείνα μένει, όσο τα πράγματα δυσκολεύουν και όσο η κοινωνία δεν βλέπει κάποιον τρόπο να προστατευσει τον εαυτό της, ο ναζισμός θα έχει πατήματα. Προσφέρει η Χρυσή Αυγή άραγε κάποιον τρόπο προστασίας; Όχι, αλλά προσφέρει την ψευδαίσθηση αυτής. Ας την αντιμετωπίσουμε με την πραγματική αλληλεγγύη και την πραγματική αντίσταση.

Όλοι μας νοιώθουμε φοβισμένοι. Αυτός είναι και ο στόχος τους άλλωστε. Όλοι μας νοίωθουμε απομονωμένοι, μόνοι μας ενάντια σε αυτό που βλέπουμε να έρχεται, και αυτό μας παραλύει. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι: ίσα ίσα, είμαστε πολλοί. Πολλοί περισσότεροι από όσο νομίζουμε. Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε να συναντηθούμε, γιατί και αυτό σημαίνει ότι θα ξεβολευτούμε από την αποψάρα μας και τα κομματικά κολλήματα του καθενός μας. Αυτά όμως ας τα αφήσουμε για τις ηγεσίες, που το βλέπουμε, δεν έχουν πάρει χαμπάρι του τι συμβαίνει. Αυτό που θέλουμε τώρα δεν είναι σωτήρες, ούτε εκλογές: αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια εξέγερση. Όχι απο αυτή που φανταζόμαστε, αλλά μια εξέγερση της βάσης. Να διαχυθεί στην κοινωνία και να βάλει το κεφάλι της στον ντορβά. Να βρεί μόνη της τις νέες απαντήσεις στα νέα προβλήματα. Να επιβάλλει την παρουσία της και όχι να περιμένει. Σαν άνθρωποι που είμαστε, όχι σαν κομμάτικα στελέχη τρομαγμένα από το «πολιτικό κόστος». Τώρα, πριν να είναι αργά

ΠΗΓΗ: Without reason or rhyme