Καπιταλισμός ή Χίτλερ.

«Η προπαγάνδα πρέπει να είναι λαϊκή, να κινείται δηλαδή σ’ ένα τέτοιο επίπεδο ώστε να γίνεται κατανοητή και από τους πιο λαϊκούς ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως το πνευματικό της επίπεδο θα είναι τόσο πιο χαμηλό, όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα που θέλει κανείς να προσελκύσει…
Η τέχνη της προπαγάνδας βασίζεται σε μια βασική τεχνική: να βρει το δρόμο της καρδιάς των μεγάλων μαζών…
Όλα τα μέσα είναι νόμιμα, από τους κρυφούς εκβιασμούς ως τις πραγματικές απάτες. Αυτό που απαιτείται είναι να ξέρουμε να υπολογίζουμε με ακρίβεια τις ανθρώπινες αδυναμίες…
Μπορεί ο λαός να είναι διεφθαρμένος ως τις πιο μύχιες πτυχές της ψυχής του, αλλά δεν είναι ποτέ ενσυνείδητα κακός. Είναι λοιπόν πολύ πιο εύκολο να τον παρασύρουμε σ’ ένα μεγάλο παρά σ’ ένα μικρό ψέμα, κι αυτό γιατί σκέφτεται απλά. Και η μάζα συχνά ψεύδεται σε μικροπράγματα, μα θα ντρεπόταν να ψεύδεται σε μεγάλα. Αν το ψέμα είναι υπερβολικό, δε θα περάσει ούτε καν από το νου της πως θα μπορούσε να επινοηθεί μια τόσο μεγάλη παραποίηση της αλήθειας…
Η μεγάλη μάζα έχει μικρή νοημοσύνη και μνήμη αδύνατη. Για να είναι μια προπαγάνδα αποτελεσματική πρέπει να βασίζεται σ’ ελάχιστα σημεία που να τα προβάλλει αδιάκοπα, ωσότου να εντυπωθούν στην απλοϊκή συνείδηση που θα τα επαναλαμβάνει με τη σειρά της…
Πρέπει να βομβαρδίζουμε αδιάκοπα τον εχθρό με ψέματα και κατηγορίες, ωσότου να δημιουργηθεί κατάσταση ομαδικού παροξυσμού: σ’ αυτό το σημείο, ο λαός, για να ξαναβρεί την ηρεμία του, είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το θύμα που διαλέξαμε…» 

(Άντολφ Χίτλερ, Ο Αγών μου)

Για αυτό λοιπόν μην απόρρητε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όλα έχουν προμελετηθεί και καλά σχεδιαστεί. Δεν είναι τίποτα τυχαίο.
Σε αυτό το δρόμο έχουμε βρεθεί πάλι. Μπορεί τώρα να μην έχουμε τον Αδόλφο, αλλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άλλο αδίστακτο. Τον καπιταλισμό και την προπαγάνδα του. Που θεωρητικά κινητέ στο ίδιο μήκος κλήματος με την προπαγάνδα του Χίτλερ, όπως και όλες οι προπαγάνδες που έχουν στηθεί κατά καιρούς για να πλανέψουν τον λαό. Έχοντας μοναδική επιδίωξη να προετοιμάσουν και έπειτα να πείσουν το λαό ότι αυτό που τους δείχνουν είναι ο ένας και ιδανικός μονόδρομος.
Όταν τόσα χρόνια δεν κάνουμε τίποτα απολύτως για την πνευματική μας εξέλιξη και μας ενδιαφέρει μόνο η οικονομική μας ανάπτυξη και η ευημερία, τότε κάποιος θα βρεθεί να εκμεταλλευτεί αυτή μας την αδυναμία.
Όταν ο καπιταλισμός μας βομβαρδίζει με την αξία του πλούτου και της καλής ζωής και εμείς σαν ηλίθιοι το χάβουμε και πιστεύουμε στην αναγκαιότητά τους, τότε άλλες αξίες παραμερίζονται και φθίνουν.
Υπάρχουν πολλοί γονείς που μεγάλωσαν έτσι τα παιδιά τους. Με το όνειρο του βολέματος και της οικονομικής αποκατάστασης, με το όνειρο του πτυχίου και του τίτλου και όχι με την προσδοκία της διαμόρφωσης ενός καλού και άξιου χαρακτήρα. Και έτσι μια γενιά που πείστηκε ότι το χρήμα και τα υλικά αγαθά είναι η κινητήριος δύναμη, μεγάλωσε μια γενιά πλανεμένη και παραπλανημένη. Τι πιο εύκολο λοιπόν, όχι μόνο για τις ακροδεξιές, αλλά και για τις απλώς δεξιές ιδεολογίες, να βρουν πάτημα και πρόσφορο έδαφος να εγκατασταθούν. Για τον ίδιο λόγο επίσης δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν οι αριστερές ιδεολογίες.
Διάβαζα κάπου ότι μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε χούντα με τανκς, αφού υπάρχει η τηλεόραση. Φανταστείτε λοιπόν στην εποχή του Χίτλερ να υπήρχε τηλεόραση. Πόσο μεγαλύτερος θα ήταν ο επηρεασμός προς τον λαό του αλλά και προς τους άλλους λαούς. Η τηλεόραση... πλέον το εργαλείο του καπιταλισμού. Στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Στην υπηρεσία των λίγων.
Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν ο στόχος του καπιταλισμού είναι πιο επικίνδυνος, πιο σχιζοφρενικός από την προσδοκία του Χίτλερ. Ίσως και να είναι. Γιατί φαίνεται πιο ακίνδυνος και πιο φυσιολογικός. Φέρεται ως διαδικασία εξέλιξης, που έχει εγκλωβίσει όμως τον κόσμο, ο οποίος τρέμει μη χάσει τα κεκτημένα του. Που στην ουσία ποτέ δεν χρειάστηκε. Είναι και αυτό ένα είδος τρομοκρατίας.
Τρομοκρατία από αυτούς που συγκεντρώνουν τον πλούτο. Και δημιουργούν πολέμους για να πουλήσουν όπλα, δημιουργούν αρρώστιες για να πουλήσουν φάρμακα, δημιουργούν κανάλια για να πουλήσουν φούμαρα, δημιουργούν ανάγκες για να πουλήσουν ικανοποίηση.

Έτσι όταν βλέπουν ότι όλα αυτά αρχίζουν να κλονίζονται, μπαίνει η προπαγάνδα σε δράση.Όπως ας πούμε το ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός ευρώ, ότι δεν υπάρχει χώρα εκτός Ε.Ε, ότι δεν μπορούν να στρώσουν τα πράγματα παρά μόνο με μια χούντα ή κάτι ανάλογο, ότι βιώνουμε μια παγκόσμια αναπόφευκτη οικονομική κρίση, ότι οι μετανάστες φταίνε για την αύξηση της εγκληματικότητας, ότι η Χρυσή Αυγή θα ξεβρομίσει τον τόπο και άλλα τέτοια ουτοπικά.
Και όλα αυτά αποσπούν την προσοχή, τυφλώνουν και μπερδεύουν το λαό. Τον λαό που πλέον, μετά από αυτή την κατρακύλα, δεν του έχει μείνει ίχνος κρίσης, νιώθει έρμαιο των καταστάσεων και φυσικά δεν το έχει μείνει περιθώριο και κουράγιο για αντίδραση.
Μα οι σκλαβωμένοι κάποια στιγμή ξυπνάνε. Και ζητούν τη ζωή τους πίσω. Αλλά αυτή την ζωή που χάσανε δεν θα τους δοθεί ξανά. Θα πρέπει να την διεκδικήσουν σαν να μην την είχαν ποτέ. Και να την ζήσουν μετά ξανά ξεκινώντας από το μηδέν.
Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι σε αυτό το παιχνίδι ο καπιταλισμός πάντα θα έχει τον πρώτο λόγο, αλλά ο λαός τον τελευταίο. Το θέμα είναι ότι πάντα το καταλαβαίνει όταν ο κόμπος σπάσει το χτένι. Ενώ έχουμε χάσει κάτι από την ψυχή μας. Ή καταστρέφεις τον καπιταλισμό ή σε καταστρέφει. Λίγο καπιταλιστής ή λίγο ελεύθερος δεν έχει. Βίοι παράλληλοι δεν υπάρχουν.

ΠΗΓΗ: Μια ματιά στον ήλιο