Οι νεοναζί χωρίς μάσκα (μέρος 2)

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μιλήσαμε για τον τρόπο με τον οποίο οι φασιστικές συμμορίες αλλά και τα ακροδεξιά κόμματα επενδύουν στη δημαγωγία και στη λογική του όχλου. Αναφέρθηκαν, επίσης, μερικές περιπτώσεις ρατσιστικής κτηνωδίας. Στο δεύτερο μέρος, θα επεκταθούμε περισσότερο σε περιπτώσεις νεοναζιστικής και ακροδεξιάς τρομοκρατίας - περιπτώσεις που αν μη τι άλλο δείχνουν ότι η φασιστικοποίηση των Δυτικών κοινωνιών είναι πλέον γεγονός. Η έξαρση του φαινομένου, (με αποκορύφωμα την περίπτωση του Νορβηγού σφαγέα, Άντρες Μπρέιβικ) μας φέρνει αντιμέτωπους ξανά με την φασιστική απειλή. Οι αναφορές σε συγκεκριμένες πρόσφατες εγκληματικές ενέργειες νεοναζιστών/φασιστών δεν γίνονται ούτε για λόγους ειδησεογραφικούς (αφού είναι γνωστές σε όλους), ούτε από αλγολαγνική διαστροφή, αλλά προκειμένου να γίνει αντιληπτό ότι η επιστροφή του φασισμού είναι ένα φαινόμενο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και οργανωμένης αντίστασης από την ίδια την κοινωνία.

Ο εμπρησμός του Solingen


Διαδήλωση Γερμανών και Τούρκων μπροστά στο καμένο σπίτι της Τουρκικής οικογένειας
Η εμπρηστική επίθεση στο Solingen (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία) του 1993 ήταν ένα από τα πιο σοβαρά περιστατικά ρατσιστικής βίας στη σύγχρονη Γερμανία. Τη νύχτα της 28ης προς 29η Μαίου του 1993, τέσσερις ακροδεξιοί, έβαλαν φωτιά σε σπίτι όπου διέμενε τουρκική οικογένεια. Οι πυροσβέστες έφθασαν μόλις πέντε λεπτά μετά το κάλεσμα. Ήταν όμως πολύ αργά. Η εικοσιεπτάχρονη Gürsün Ince, πηδώντας από ένα παράθυρο προσπαθώντας να γλιτώσει από τις φωτιές σκοτώνεται ακαριαία. Επέζησε μόνο η τεσσάρων ετών κόρη της που κρατούσε στην αγκαλιά της. Οι Hatice Genc (18 ετών), Gulistan Öztürk (12 ετών), Hülya Genc (9 ετών) και Saime Genc (4 ετών) κάηκαν ζωντανές. Ο Μπεκίρ Γκεντς, 15 ετών, τραυματίστηκε, πηδώντας επίσης από παράθυρο. Σοβαρό τραυματισμό, υπέστη, επίσης και ένα βρέφος έξι μηνών. Η επίθεση οδήγησε σε βίαιες διαμαρτυρίες από εξοργισμένους Τούρκους σε διάφορες γερμανικές πόλεις της χώρας και σε μεγάλες διαδηλώσεις Γερμανών πολιτών που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στα θύματα.

Τον Οκτώβριο του 1995, οι δράστες Felix Köhnen, Christian Reher, Christian Buchholz και Markus Gartmann καταδικάστηκαν με ποινές φυλάκισης μεταξύ 10 και 15 ετών. Δύο από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι πολύ πριν εκτίσουν την ποινή τους, λόγω «καλής συμπεριφοράς». Τον Σεπτέμβριο του 2005, ο Christian Reher, κλείστηκε ξανά στη φυλακή για τέσσερις μήνες, λόγω του ότι χρησιμοποίησε το χιτλερικό χαιρετισμό δημόσια.

Από το 2008, τα επιζώντα θύματα εξακολουθούν να ζουν στο Solingen, σε ένα σπίτι χτισμένο από δωρεές, με ειδικές εγκαταστάσεις πυρασφάλειας.

Χένινγκσντορφ (Ανατολική Γερμανία)

9-11-1999: Όταν ομάδα ακροδεξιών συγκεντρώθηκε έξω από εστιατόριο που άνηκε σε Έλληνα μετανάστη φωνάζοντας ρατσιστικά συνθήματα, αυτός βγήκε έξω ζητώντας τους τον λόγο. Ένας από τους ακροδεξιούς του επιτέθηκε με μαχαίρι προκαλώντας του βαριές σωματικές βλάβες και αναπηρία.

Ρατσιστικές αγριότητες στην Β.Ιρλανδία

Τον Ιούνιο του 2009, στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, οικογένειες Ρουμάνων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ύστερα από αλλεπάλληλες ρατσιστικές επιθέσεις και απειλές θανάτου που δέχθηκαν από Ιρλανδούς Ενωτιστές (Unionists) που σύμφωνα με πληροφορίες πρόσκεινται στην ακροδεξιά οργάνωση Compat 18. Οι νεοναζί έσπασαν τα παράθυρα των σπιτιών που διέμεναν οι Ρουμάνοι και παραβίασαν τις πόρτες σπέρνοντας τον τρόμο και τον πανικό. Μετά το συμβάν η πλειοψηφία των θυμάτων εγκατέλειψε τη χώρα

Ρατσιστικές δολοφονίες στην Ιταλία:

Αν και η Φλωρεντία θεωρείται από τις πόλεις της Ιταλίας στις οποίες ο φασισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν έχει πάρει σημαντικές διαστάσεις, την 13.12.2011, μέλος νεοφασιστικής οργάνωσης δολοφόνησε εν ψυχρώ δύο Σενεγαλέζους μικροπωλητέςστη συνέχεια τραυμάτισε άλλους τρεις και στο τέλος αυτοκτόνησε.

Παρά το γεγονός ότι η επίσημοι φορείς της πόλης και η πολιτική ηγεσία δήλωσαν δημόσια συντετριμμένοι, μιλώντας για “τυφλές πράξεις μίσους”, δεν απέφυγαν να τονίσουν πως ο δράστης ενεργούσε ατομικά και όχι στα πλαίσια της πολιτικής του δραστηριότητας, βγάζοντας αβασάνιστα το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για «διαταραγμένη προσωπικότητα», αρνούμενοι ότι τα κίνητρα της επίθεσής του δεν ήταν άλλα από την ιδεολογική τύφλωση του μισαλλόδοξου εθνικιστικού σκοταδισμού, προσπαθώντας να πείσουν ότι η αιτία ήταν κάποια ψυχική ασθένεια που τον έκανε να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του.

Ο μακελάρης Μπρέιβικ:

Την Παρασκευή 22 Ιουλίου (2011), στο Όσλο της Νορβηγίας, ο ακροδεξιός Άντρες Μπέχρινγκ Μπρέιβικ σκορπά τον θάνατοΗ επίθεσή του εναντίον κατασκήνωσης μελών του Εργατικού Κόμματος και η βομβιστική του ενέργεια στα Γραφεία του που στεγάζονται στο κέντρο της πρωτεύουσας, κόστισε τη ζωή 93 ανθρώπων. O κατηγορούμενος χαρακτήρισε τις πράξεις του «απεχθείς, αλλά απαραίτητες» σύμφωνα με το δικηγόρο του, Γκήαρ Λίπσταντ. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μαζικές σφαγές με πολιτικά και φυλετικά κίνητρα στην Ευρώπη, μετά την επίθεση αυτοκτονίας μουσουλμάνων εξτρεμιστών στην Μαδρίτη.

Σε βίντεο που ανέβηκε στο YouTube ο δράστης υποκινούσε σε «πόλεμο» εναντίον των μουσουλμάνων. Στο ίδιο βίντεο (που η υπηρεσία του Youtube έκρινε ακατάλληλο και διέγραψε από τους server της), ο δράστης εμφανίζεται με αδιάβροχο και κρατώντας αυτόματο όπλο. Οι εν λόγω φωτογραφίες εμφανίζονται στο τέλος του σχεδόν 12λεπτου βίντεο με τίτλο «Ιππότες Σταυροφοριών 2083». Οι Νορβηγικές αρχές επιβεβαίωσαν επίσης ότι ο Μπρέιβικ δημοσίευσε αντι-ισλαμικό μανιφέστο μίσους, 1.500 σελίδων - μόλις λίγες ώρες πριν πραγματοποιήσει τις επιθέσεις – στο οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως σταυροφόρος και επιτίθεται σε φιλοσόφους όπως οι Βίλχεμ Ράιχ, Έριχ Φρομ, Μαρκούζε κ.α. που πρέσβευαν την ανεκτικότητα προς το «διαφορετικό», τα δικαιώματα των μειοψηφιών και των κοινωνικά ασθενών, τη σεξουαλική έρευνα και απελευθέρωση και ασκούσαν κριτική στον αυταρχισμό. Στο βιβλίο αυτό περιγράφει τον τρόπο κατασκευής εκρηκτικών, καθώς και τα κίνητρα που τον οδήγησαν στη βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Όσλο και στην επίθεση με αυτόματο στην κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος στο νησί Οτόγια. Ενδεικτικό, για να μπει κάποιος στο σκεπτικό του Μπρέιβικ, είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Όταν αποφασίσεις να χτυπήσεις είναι καλύτερο να σκοτώσεις πολύ περισσότερους από αρκετούς, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να μειώσεις τον επιθυμητό ιδεολογικό αντίκτυπο του πλήγματος.»

Αν και ο Μπρέιβικ δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει ακόμα και τώρα πόσο περήφανος είναι για τις πράξεις του, σύμφωνα με την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που διενεργήθηκε προδικαστικά, πάσχει από “σχιζοφρενική παράνοια” – διάγνωση που κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει πως θ’ αποφύγει την ανώτατη ποινή κάθειρξης και θα εγκλειστεί προσωρινά σε ψυχιατρική κλινική αφού θα θεωρηθεί ασθενής και ανίκανος προς καταλογισμό των πράξεών του

Ο Μπρέιβικ μάλιστα έστησε νομενκλατούρα με 11.312 «προδότες» μόνο στην Ελλάδα. Με βάση το παραλήρημά του, οι «προδότες» στη Γηραιά μας Ήπειρο χωρίζονται σε Α’ και Β’ Κατηγορίας. Στην Α’ Κατηγορία ανήκουν οι πολιτικοί ηγέτες (συμπεριλαμβάνονται και οι επικεφαλής των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων), πρόσωπα των ΜΜΕ, τo star system, οι διαμορφωτές άποψης στον πολιτισμό και οι επιχειρηματίες. Η τιμωρία που προβλέπεται γι’ αυτούς είναι είτε ο θάνατος είτε η δήμευση περιουσιακών στοιχείων. Στην δεύτερη κατηγορία εμπίπτουν οι μαρξιστές, αναρχικοί, υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας και πολιτικοί που ταυτίζονται με αριστερές απόψεις. Οι προβλεπόμενες γι’ αυτούς ποινές είναι εξίσου η θανατική καταδίκη και η δήμευση περιουσιακών στοιχείων, αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις προβλέπονται επιεικέστερες ποινές. Ωστόσο, όμως, αυτό που μας προκαλεί εντύπωση είναι το εξής: Μήπως η λίστα των 11.312 Ελλήνων «προδοτών» δεν είναι αποτέλεσμα δικής του «έρευνας» αλλά δημιουργήθηκε με τη βοήθεια κάποιας εγχώριας ακροδεξιάς οργάνωσης;

Φασιστικές ιδεοληψίες και πνευματική/ψυχική αναπηρία/παθογένεια

Αν και η συζήτηση σχετικά με το αν μπορεί τελικά να θεωρείται “υγιής” ένας άνθρωπος που φτάνει στο σημείο να σκοτώσει συνανθρώπους του επειδή είναι αλλόφυλοι, αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι, πολιτικοί αντίπαλοι, διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ. θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα από φιλοσοφική ή ψυχιατρική σκοπιά, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι από πολιτική άποψη δεν ενδιαφέρει, δεν μπορεί να ενδιαφέρει η προσωπικότητα του φασίστα-ατόμου και συνεπώς δεν πρέπει να εστιάζουμε σε λάθος σημείο. Από πολιτική άποψη δηλαδή, δεν ενδιαφέρει αν ο τάδε ή ο δείνα φασίστας/ρατσιστής-δράστης είναι διανοητικά ανεπαρκής, ψυχικά ασθενής, εντελώς αμόρφωτος, κακοποιημένο παιδί κ.ο.κ.

Αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει είναι αν η διάχυση εθνικιστικών, ρατσιστικών και εν γένει μισαλλόδοξων αντιλήψεων στην κοινωνία συνδέεται ή όχι με τις φασιστικές ιδεοληψίες περί φυλετικής ανωτερότητας, εθνικής καθαρότητας, θρησκευτικής υπεροχής, ιδεολογικής ορθότητας και συνεπακόλουθα, με την διάδοση της αντίληψης ότι “οι πιστοί των φασιστικών δοξασιών” δικαιούνται να επιβάλουν όλες αυτές τις τάχα αναμφισβήτητες (και άρα τιθέμενες αυτόματα εκτός συζήτησης) “υπέρτατες αξίες” σε όλους τους διαφωνούντες, σε όλους τους “Άλλους”, εν τέλει, σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η ελληνική έκδοση του νεοναζισμού



Αν κρίνουμε από τη δράση των νεοναζί στην Ελλάδα εύκολα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως και αυτοί (όπως όλα τα φασιστοειδή ανά τον κόσμο) προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους “δια ροπάλου”. Άλλωστε η λέξη φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη fascio (φάσιο) [από το λατινικό «fasces» (φάσκες) που σημαίνει «ράβδοι δεμένες μαζί με έναν πέλεκυ»]. Είναι προφανές ότι κάθε απόπειρα δημοκρατικού διαλόγου με άτομα που ασπάζονται αυτή την ιδεολογία είναι εντελώς μάταιη. Τα πρόσφατα περιστατικά της δράσης ακροδεξιών συμμοριών εις βάρος διαδηλωτών, μεταναστών και αντιρατσιστών θα έπρεπε να θεωρούνται υπεραρκετά ώστε η κοινωνία να είχε μηδενική ανοχή απέναντι σ’ αυτά τα στοιχεία, τις πρακτικές τους και τις οργανώσεις τους.

Μόνο μέσα στο 2011 καταγράφουμε ενδεικτικά τις παρακάτω εγκληματικές και κοινωνικά προκλητικές ενέργειες των περήφανων ελληνόψυχων… πνευματικών τέκνων του Χίτλερ:
α) 1 νεκρός, πάνω από 50 τραυματίες (μόνο στην Αθήνα) είναι ο τελικός απολογισμός του ρατσιστικού πογκρόμ που ακολούθησε τη στυγερή δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη τα ξημερώματα της 10ης Μαΐου στο κέντρο της πόλης. Ακροδεξιές ομάδες, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι δράστες του εγκλήματος ήταν μετανάστες, και θέλοντας να “εκδικηθούν” οργάνωσαν μαζικές ρατσιστικές επιθέσεις.Συνολικά πάνω από 20 μετανάστες οδηγήθηκαν βαριά τραυματισμένοι σε νοσοκομεία της Αθήνας, ενώ ο συνολικός αριθμός τραυματιών φαίνεται πως ξεπέρασε τους 50.

Οι ακροδεξιοί στοχοποίησαν επίσης και καταλήψεις αναρχικών καθώς και χώρους και στέκια ακτιβιστών που υποστηρίζουν ή βοηθούν μετανάστες. Το απόγευμα της 14ης Μαΐου ομάδα φασιστών ακινητοποίησε λεωφορείο, εξανάγκασε τους περισσότερους επιβάτες να κατέβουν και ξυλοκόπησαν λυσσαλέα όσους είχαν σκουρόχρωμο δέρμα. Οι επιθέσεις, επίσης, επεκτάθηκαν και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, όπως το Ρέθυμνο.

β) Στις 17/12 νεαρός μαθητής, μέλος του ΣΕΚ, δέχθηκε επίθεση από ομάδα 10 φασιστών στην Καλλιθέα Φαίνεται πως η συμμετοχή του μαθητή σε πορείες ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας και η αντιρατσιστική του δράση προκάλεσαν την οργή της συγκεκριμένης συμμορίας. Την ίδια μέρα ομάδα 12 φασιστών επιτέθηκε σε 2 νεαρούς στο κέντρο της Καβάλας, με έναν εκ των επιτιθέμενων να χρησιμοποιεί αλυσίδα και άλλον να απειλεί με μαχαίρι. Το Σάββατο 10/12 μετά το περας διαδήλωσης ενάντια στη σκληρή κρατική καταστολή και αφού η πλειονότητα των διαδηλωτών είχε αποχωρήσει, ομάδα φασιστοειδών (συμπεριλαμβανομένων γηπεδικών χούλιγκανς) επιτέθηκε σε μεμονωμένους διαδηλωτές με σιδερόβεργες και πέτρες.

γ) Στις 20 Δεκεμβρίου (2011), το Ναυτοδικείο Πειραιά ολοκλήρωσε τη δίκη των 39 ανδρών του Λιμενικού Σώματος που κατηγορούνταν ότι κατά την διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου 2010 φώναξαν ρατσιστικά συνθήματα, όπως το «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι ποτέ», ή «τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω, με δέρματα απ’ αυτούς». Οι «Οϋκάδες» ισχυρίστηκαν πως δεν εκστόμισαν αυτοί τα συνθήματα μίσους, αλλά κάποιοι από τους θεατές της παρέλασης.

Το δικαστήριο δέχτηκε ότι τα ρατσιστικά συνθήματα εκφωνούνταν από το άγημα των Μονάδων Υποβρυχίων Καταστροφών του Λιμενικού, αλλά στο στάδιο εξατομίκευσης των ποινικών ευθυνών έκρινε ενόχους μόνο 2 κατηγορούμενους, οι οποίοι φαίνονται καθαρότερα στο βίντεο να εκφωνούν τα συνθήματα. Αυτοί οι δύο καταδικάστηκαν σε 3 μήνες και 15 μέρες φυλάκιση με αναστολή, ενώ οι υπόλοιποι απαλλάχτηκαν λόγω αμφιβολιών.

Από ψυχαναλυτική άποψη, ο ρατσισμός δεν έχει να κάνει απλώς με μια παρεκτροπή κάποιου ατόμου, (δεν μπορεί να ταυτιστεί δηλαδή με τη συνήθη πανάρχαια παραβατικότητα που παρατηρείται λόγου χάρη μεταξύ ατόμων), αλλά πρόκειται για μια μηχανή παραγωγής μίσους, βίας και αποβλάκωσης, που επενδύει στη λογική του όχλου και στην έμφυτη τάση του ανθρώπου να ταυτίζεται με διαφόρων ειδών έννοιες, καταστάσεις, να δημιουργεί, εν ολίγοις, έναν κόσμο ατομικών και (κατ’ επέκταση) συλλογικών φαντασιακών. Όταν, όμως η ταύτιση αυτή παραμένει επικεντρωμένη σε ετερόνομες αξίες, ή κυρίως, όταν το ίδιο το άτομο που τις υιοθετεί, τις ακολουθεί εθελόδουλα, τότε δημιουργείται μια κλειστότητα γύρω από αυτές, που αναπαράγει την αδυναμία της αμφισβήτησης των αξιών αυτών (όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης, αλλά εντός ενός πλαισίου διαρκούς αναζήτησης και έρευνας). Έτσι, σιγά σιγά, εμφανίζεται ο φανατισμός, ο οποίος κυριεύει κάθε μας αίσθημα και αντίληψη, επισκιάζοντας με τα χαρακτηριστικά του το όλον (ατομικός ολοκληρωτισμός).

Ο εθνικισμός/εθνοτισμός και κάθε είδους παρόμοιας φύσης ετερόνομες ιδεοληψίες συνοδεύονται πάντα από μια αντίστοιχης φύσης κλειστότητα, και τελικά μετατρέπονται στους χειρότερους εχθρούς της ελεύθερης σκέψης, σκοτώνοντας κάθε ίχνος ατομικότητας και διαφορετικότητας: γιατί για παράδειγμα κάποιος να θέλει να λέγεται Ιταλός επειδή γεννήθηκε στην Ιταλία; Θα μπορούσε κάλλιστα το ίδιο το άτομο να προσπαθήσει να έρθει σ’ επαφή με τις Γαλλικές παραδόσεις, εφόσον κρίνει ότι εκεί βρίσκεται κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ν’ ανακαλύψει. (Εδώ τίθεται το θέμα της προσωπικής και ατομικής επιλογής που η απουσία του μας καθιστά αντικείμενα εκμετάλλευσης και προπαγάνδας). Παρομοίως, και η ίδια λογική επικρατεί στην ιδέα του έθνους-κράτους. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε την ταύτιση ενός ατόμου με κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, εντός του οποίου έχει έντονες παραστάσεις και βιώματα, όπου, κατά βάση, κυριαρχεί μια συναισθηματική φόρτιση. Ωστόσο, το ίδιο άτομο, δεν έχει κανένα δεσμό επικοινωνίας με κάποια άλλη γεωγραφική περιοχή που ανήκει στην ίδια χώρα (ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να είναι συναισθηματικά δεμένο με μια γειτονιά ενός μικρού χωριού που ανήκει σε κάποιο άλλο έθνος-κράτος). Βλέπουμε λοιπόν, πως ο εθνικισμός/φυλετισμός, ως μια ιδεοληψία, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο χειραγώγησης ατόμων που αναζητούν με κάποιον τρόπο να αυτο-προσδιοριστούν μαζικά και όχι ατομικά. Μαζικά, διότι το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας που ο καθημερινός άνθρωπος νοιώθει, κατευνάζεται όταν ξαφνικά κατανοεί ότι δεν είναι ο μόνος που διακρίνεται από κάποια χαρακτηριστικά, ότι όπως αυτός, έτσι και κάποιοι άλλοι του μοιάζουν, και αυτοί οι όμοιοί του θα τον στηρίξουν (αν χρειαστεί) μόνο και μόνο επειδή είναι «όμοιοι». Η κατάπνιξη της ατομικότητας όμως μέσα στη μάζα, μέσα στον όχλο (που γεννά ολοκληρωτισμούς και τρέφεται από τους ενδογενείς φόβους μας) δεν αποτελεί στοιχείο δημοκρατίας, αλλά ανελευθερίας, φανατισμού και σκοταδισμού. Πόσες αγριότητες θα πρέπει να ανεχθεί ακόμα η κοινωνία προκειμένου ν’ αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει ότι ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την χειρότερου είδους απώλεια ελέγχου του εαυτού μας – κατάσταση που συνήθως οδηγεί στην χειραγώγηση, την αλλοτρίωση ή την εγκληματικότητα;

eagainst.com