Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ένας χρόνος πέρασε από τη γνωστή μέρα που η αστυνομία και το κράτος αποφάσισαν να ξεφορτωθούν τα χιλιάδες δακρυγόνα, που είχαν λήξει, σε όλους τους παρευρισκόμενους στην πλατεία Συντάγματος και τις γύρω γειτονιές.

Από τα αγαπημένα τραγούδια όλων όσων ήμασταν εκεί, μέρες και νύχτες, ήταν αυτό του Ξυλούρη “Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί”.
Όχι τυχαία. Πέρυσι υπήρχε στόχος ορατός. Για όλους. Οι οχτροί ήταν αυτοί που μας έκαναν κακό. Μας απέλυαν. Μας έβαζαν πρόσθετους φόρους. Μας μείωναν τους μισθούς. Μας ψέκαζαν. Μας χτυπούσαν. .

Και πέρασε ο χρόνος. Κι ο στόχος έπαψε να είναι τόσο ξεκάθαρος. Έπαψε να είναι κοινός. Καλώς. Έπρεπε να γίνει ατομικός, να μεταλλαχτεί και να ξαναδυναμώσει. Να πάρει ο καθένας το “παρακάτω” του, να το ενώσει ξανά με τους άλλους και να το προσπαθήσουμε. Ξανά.

Κι όμως, ο στόχος χάθηκε κάπου στην πορεία.. Φυσιολογικό. Ανθρώπινο. Μας ρούφηξε η καθημερινότητα. Η μικροκοινωνία μας. Ξεχαστήκαμε. Κουραστήκαμε.

Και μείναμε να
κοιτάμε αποσβολωμένοι τους γύρω. Αρχίσαμε να φοβόμαστε τους δίπλα. Αμφιβάλλουμε ακόμη και για τις σκέψεις μας. Καταλήξαμε να κάνουμε συγκρίσεις. “Εγώ έκανα αυτό. Εσείς οι άλλοι όχι.” “Δε θα κατέβω ξανά σε συγκέντρωση γιατί αυτοί που έχουν πραγματικό (;) πρόβλημα, δε συμμετέχουν..” “Γιατί προσπαθούμε λίγοι και όχι όλοι;” Και εχθρευόμαστε τους άλλους. Τους διαφορετικούς από εμάς. Και μας πνίγει το παράπονο. Και δημιουργούμε “κάστες”. 

Εμείς που προσπαθούμε, είμαστε καλοί. Οι άλλοι είναι αδιάφοροι. Η λεπτή γραμμή που ξεπερνιέται καθημερινά από όλους μας. Η προσπάθεια να φανούμε ότι κάτι κάνουμε “καλά”. Σε ποιον; Για ποιον;

Και φτάσαμε τελικά να γίνουμε εμείς οι οχτροί. Όχι της πόλης. Του εαυτού μας.

    

ΠΗΓΗ: tsouhtra