«Δεν είναι υπερβολή ο παραλληλισμός με το Ναζισμό»

Μεταφράζω το άρθρο της Laurie Penny για την εφημερίδα Independent, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που για να διαβάσεις μια νηφάλια ανάλυση για την κατάσταση στη χώρα, έπρεπε να ψάξεις σε εφημερίδες του εξωτερικού. Παρεπιπτόντως, το σταθερά φιλικό προς τις απόψεις -αλλά και προς την ίδια τη φασιστική συμμορία- της Χρυσής Αυγής «Πρώτο Θέμα», χαρακτήρισε το άρθρο «πρόκληση», χωρίς να προβεί σε κάποια εξήγηση του χαρακτηρισμού. Ίσως γιατί θεωρούν προκλητικο να ενοχλείται κανείς από ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες;

Πραγματικοί φασίστες με μαύρες μπλούζες φέρουν σβάστιγκες και δολοφονούν εθνικές μειονότητες στην Αθήνα

«Μετά τους μετανάστες, έρχεται η σειρά σας». Αυτό έγραφαν φυλλάδια που βρέθηκαν αυτή τη βδομάδα στην περιοχή των γκέι κλαμπς στην Αθήνα. Καθώς η βία ενάντια σε μετανάστες και εθνικές μειονότητες κλιμακώνεται σ’όλη την Ελλάδα, οι υποστηρικτές του υπερ-δεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής έχουν επίσης αρχίσει να προωθούν επιθέσεις μίσους ενάντια σε ομοφυλόφιλους και ανθρώπους με αναπηρίες. Αυτοί οι φασίστες παρελαύνουν με μαύρες μπλούζες και πυρσούς στην Αθήνα, τρομοκρατώντας εθνικές και σεξουαλικές μειονότητες, επιδεικνύοντας σύμβολα που δε θυμίζουν παρά μια ξέμπλεκη σβάστιγκα και δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για τους πολιτικούς θεσμούς. Και παρόλ’αυτά, σε ολόκληρη την Ευρώπη, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν ένα απλό σύμπτωμα της Ελληνικής οικονομικής κρίσης.

Κάποτε, οι δεξιοί τραμπούκοι έκαναν επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες μόνο τη νύχτα. Τώρα τις κάνουν και τη μέρα, χωρίς να φοβούνται τις συνέπειες, μια και σπάνια υπάρχουν τέτοιες. Τις τελευταίες βδομάδες, ο αριθμός και η σοβαρότητα των επιθέσεων αυξήθηκαν – στις 12 Αυγούστου, ένας 19χρονος αιτούμενος άσυλο από το Ιράκ μαχαιρώθηκε θανάσιμα από μία συμμορία μοτοσυκλετιστών, μόλις λίγους δρόμους δίπλα από το κτήριο της βουλής – και σε περίπτωση που οι μετανάστες καταγγείλουν επιθέσεις στην αστυνομία, κινδυνεύουν να συλληφθούν.

Δεν είναι μόνο ότι τα εγκλήματα ενάντια σε μετανάστες στην Ελλάδα θεωρούνται χαμηλής σημασίας, αλλά και ότι μεγάλο μέρος των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής προέρχεται από τους κόλπους της αστυνομίας. Τα exit polls των εκλογών του Μαΐου του 2012 υπέδειξαν ότι σε κάποια αστικά κέντρα, μέχρι και 50% των Ελλήνων αστυνομικών ψήφισαν τη ρατσιστική οργάνωση, που τώρα κατέχει το 7% των εδρών στο κοινοβούλιο.

Τα μαχαιρώματα, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις από μοτοσυκλέτες έχουν γίνει τόσο κοινά που σε πολλές περιοχές της πρωτεύουσας οι μετανάστες φοβούνται να βγουν έξω μόνοι. Παρόλο που

η Ελλάδα είχε για καιρό αρκετό αλλοδαπό πληθυσμό – το 80% των προσφύγων που καταλήγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει από ελληνικά λιμάνια – οικογένειες που ήρθαν στη χώρα αναζητώντας ασφάλεια, τώρα φοβούνται για τα παιδιά τους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης Human Rights Watch με τίτλο «Hate on the Streets» (Μίσος στους Δρόμους), οι αρχές – καθώς και η Ε.Ε. και το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας – εθελοτυφλούν απέναντι στη ρατσιστική βία στην Ελλάδα.

Σα να μην έφτανε η εθελοτυφλία, τώρα ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, δεσμεύτηκε να πατάξει τη μετανάστευση, την οποία περιέγραψε σαν «εισβολή» και «βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας». Όχι τυχαία, ο Δένδιας περιέγραψε επίσης την παρουσία αλλοδαπών στην Ελλάδα σαν πολύ σημαντικότερη απειλή από αυτή της οικονομικής κρίσης – ένα μήνυμα που σίγουρα θα αφισοκολλούσε σ’όλους τους τοίχους της Αθήνας αν μπορούσε.

Η υποκίνηση του ρατσισμού έχει μετατραπεί σε στρατηγική για την εκτροπή της προσοχής ενός απογοητευμένου έθνους μακριά από την κυβέρνηση και τη δημοσιονομική κρίση. Όπως πολλές κεντροδεξιές κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν φθορά, ο κυβερνητικός συνασπισμός της Νέας Δημοκρατίας μιμείται τη γλώσσα των ακροδεξιών εξτρεμιστών, εκμεταλλευόμενη περισσότερο παρά κατευνάζοντας την ξενοφοβία των πολιτών. Με την υποστήριξη του Δένδια, η αστυνομία μαζεύει μετανάστες, συλλαμβάνει και απελαύνει σε χιλιάδες σε επιχειρήσεις σ’όλη την Αθήνα και σε κοντινές πόλεις, ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε -χωρίς ειρωνική διάθεση, απ’ό,τι φαίνεται- «Ξένιος Δίας», από τον ελληνικό θεό της φιλοξενίας.

H άνοδος της δημοτικότητας και της αυτοπεποίθησης της Χρυσής Αυγής δεν ήρθε από το πουθενά. Το κόμμα είναι ενεργό εδώ και δεκαετίες, αλλά τέσσερα χρόνια πριν, πριν από το πρώτο κύμα περικοπών στην Ελλάδα, θεωρούνταν κάτι σαν ανέκδοτο. Αυτό το καλοκαίρι, με το κόμμα να έχει κάτσει στα έδρανα της βουλής, μέλη της Χρυσής Αυγής ιδρύουν παντοπωλεία μόνο για Έλληνες και διανέμουν τρόφιμα σε άνεργους στην Πλατεία Συντάγματος – αλλά μόνο για «αληθινούς Έλληνες».

Δε χρειάζεται να υποδείξει η αριστερά την ιστορική σχέση ανάμεσα στην επιβολή οικονομικής λιτότητας και την άνοδο του φασισμού. Η Χρυσή Αυγή φανερώνει αυτή τη σύνδεση και την καθιστά κατηγορηματική. Αλλά η προθυμία να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή δυσφορία δε θα καταφέρει ποτέ, σε κανένα έθνος, να κάνει τους ρατσιστές τραμπούκους «φωνή του λαού».

Όπως και άλλες ρατσιστικές ομάδες, η Χρυσή Αυγή ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την περιθωριοποιημένη εργατική τάξη. Όπως και άλλες ακροδεξιές ομάδες στην Ευρώπη – συμπεριλαμβανόμενης της English Defence League και του νέου British Freedom Party – η Χρυσή Αυγή αυτοαποκαλείται εχθρός ενός χρεοκοπημένου δημοκρατικού συστήματος, που εκμεταλλεύεται για τους δικόυς της σκοπούς το θυμό ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κακοδιαχείρηση της οικονομίας. Όμως, παρόλο που ισχυρίζεται ότι τάσσεται ενάντια στη λιτότητα, δεν έχει οικονομικό σχέδιο: οι τακτικές της είναι απλά βίαιες, διχαστικές και αρρωστημένα φασιστικές. Και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ευρώπης δείχνουν πρόθυμες να τις ανεχτούν σαν το κοινωνικό κόστος της συναίνεσης για συνέχιση της λιτότητας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να διασφαλιστεί η κοινωνικο-οικονομική ενότητα μιας ηπείρου ρημαγμένης από το φασισμό. Στην Ελλάδα του σήμερα, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται σα σοβαρό πολιτικό κόμμα, παρόλο που τα μέλη της απέχουν από τις δημοκρατικές διεργασίες και έχουν την τάση να επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους τους στην τηλεόραση. Αρκετό καιρό αφού το Ναζιστικό κόμμα πήρε την εξουσία στη Γερμανία το 1933, αφού το Ράιχσταχ είχε καεί και η αντισημιτική βία έγινε επίσημη κυβερνητική πολιτική, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνέχισαν να ανησυχούν περισσότερο για το ενδεχόμενο μιας σοσιαλιστικής Γερμανίας παρά γι’αυτό μιας φασιστικής. Σχεδόν μέχρι την ώρα που ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, για πολλούς ηγέτες του κόσμου παρέμενε σημαντικότερο να πληρώσει η Γερμανία τα χρέη της. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί με το Ναζισμό είναι μια κουρασμένη ρητορική που έχει γίνει φτηνή εξαιτίας σχολιαστών της δεξιάς και της αριστεράς που εκτοξεύουν τέτοιες μεταφορές κατά τη διάρκεια συζητήσεων για την αναγραφή συστατικών σε τρόφιμα και για υπερβολές κατά τον έλεγχο της κυκλοφορίας. Σ’αυτή την περίπτωση όμως, δεν είναι υπερβολή.

Πραγματικοί φασίστες με μαύρες μπλούζες παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας φέροντας σβάστικες και πυρσούς, σακατεύοντας και σκοτώνοντας εθνικές μειονότητες, ενώ οι κυβερνήσεις του κόσμου παραμένουν τρομακτικά άνετες με αυτό, εφόσον οι Έλληνες πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν τα χρέη της ευρωπαϊκής ελίτ. Όταν τα διδάγματα της ιστορίας μαθαίνονται παπαγαλία, μπορεί να ξεχαστούν εύκολα τη στιγμή που θα τα χρειαστεί κανείς περισσότερο. Αυτή τη φορά, η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί ότι το τίμημα της εκκόλαψης του φασισμού είναι πολύ πιο βίαιο και κοστίζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε εθνικό χρέος.

ΠΗΓΗ: //ΠαραλληλοΓράφος//