Ερωτήματα που περιμένουν απάντηση σε σχέση με την πολύκροτη υπόθεση της Πάρου διατυπώνονται στο διαδίκτυο, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που διεξάγει η αστυνομία το έργο της, τις συνθήκες ομολογίας του φερόμενου ως δράστη, την χρονική σύμπτωση της σύλληψης και ομολογίας του με την επιχείρηση «σκούπα» σε βάρος των μεταναστών, για τις γενικεύσεις και τις ρατσιστικές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το αποτρόπαιο εγκλημα. Ερωτήματα που διατυπώνονται επώνυμα, κυρίως όμως ανώνυμα για το... φόβο των Ιουδαίων.
 |
| Η μοναδική φωτογραφία του 21χρονου έξω από το γραφείο του εισαγγελέα στη Σύρο τη Κυριακή |
Στo μεταξύ, ο 21χρονος,που έχει ομολογήσει οδηγείται στις 11:00 στον ανακριτή. Ερώτημα παραμένει το θέμα της υπεράσπισής του καθώς ο ένας μετά τον άλλο, όλοι οι δικηγόροι που διορίστηκαν αυτεπάγγελτα παραιτούνται της υπεράσπισής του. Ο νεαρός Πακιστανός κατήγγειλε επιπλέον ξυλοδαρμό από αστυνομικό και διανομέα φαγητού στα κρατητήρια της αστυνομικής διεύθυνσης Κυκλάδων, ωστόσο, ιατροδικαστής που τον εξέτασε χθες, αποφάνθηκε ότι οι ισχυρισμοί του αποδείχθηκαν ανυπόστατοι.
Έμπειρος δημοσιογράφος που έχει ασχοληθεί με το αστυνομικό ρεπορτάζ, γράφει στον τοίχο του στο facebook:
«Να πω κι εγώ τη γνώμη μου, ως έμπειρος δημοσιογράφος που, στο παρελθόν, έχει φάει στη μάπα όλη αυτή τη "φάρα" των αστυνομικών συντακτών, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αναμεταδίδουν τις "πληροφορίες" που τους δίνει η Αστυνομία και πέραν τούτου ουδέν;
Τρία πράγματα μου κάνουν εντύπωση: Πρώτον ότι υπάρχει μία ανεξήγητη διακριτικότητα, τόσο από την πλευρά της Αστυνομίας όσον και από την πλευρά των μπατσοδημοσιογράφων, σ' ότι αφορά την ανακοίνωση των πλήρη στοιχείων του φερόμενου ως δράστη της αποτρόπαιας αυτής πράξης. Δεν αναφέρεται, ας πούμε, το όνομα του, πότε μπήκε στην Ελλάδα, για ποιόν δούλευε και πού ενώ γράφεται ότι, στον εντοπισμό του "βοήθησε" ο εργοδότης του που, κατά σύμπτωση, ούτε αυτός έχει ονοματεπώνυμο.
Δεύτερον, με τέτοιο θέμα να παίζει ψηλά στα δελτία και στα ιντερνετικά δίκτυα, δεν είδαμε ακόμη μία φωτογραφία του φερόμενου ως δράστη, για να δούμε πως είναι η μάπα του και το σώμα μετά την ανάκριση, ύστερα από την οποία "ομολόγησε" την πράξη του.
Τρίτον ότι, δεν αναφέρεται λέξη για το αν - κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του - υπήρχε μεταφραστής (για να του εξηγήσει το κατηγορητήριο) και βέβαια δικηγόρος, έστω και διορισμένος από την πολιτεία. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε αλλά να, πως να το κάνουμε, η περίπτωση ενός Πακιστανού "δράκου", που συμπίπτει με την εκστρατεία κατά των παράνομων μεταναστών, κάτι μου κάνει. Από δημοσιογραφικής και ανθρωπιστικής απόψεως βέβαια. Αν είναι ένοχος και αποδειχθεί να πληρώσει και μάλιστα βαρύτατα την
πράξη του. Αλλά αν δεν είναι;»
Ο χρήστης vox οφις γράφει:
«Ας επιχειρήσουμε να αποσυνδέσουμε την περίπτωση του «πακιστανού δράκου» από την «επιχείρηση σκούπα» κατά των μεταναστών. Ας τη θεωρήσουμε ως μια απλή, άδολη, χρονική σύμπτωση και ας παραδεχθούμε ότι η υπόθεση της Πάρου δεν είναι το φτυάρι για το «σάρωμα της βρωμιάς». Ας δεχθούμε ότι όλα είναι μια κακιά σύμπτωση και ότι δεν είναι «βούτυρο στο ψωμί» εκείνων που τα λεγαν από καιρό για τους «απολίτιστους βιαστές και φονιάδες»...
Με την πλειοψηφία των ΜΜΕ να έχουν ήδη βγάλει την ετυμηγορία τους για τον «πακιστανό δράκο» που δεν έχει όνομα, αλλά μόνο ηλικία και χώρα προέλευσης και με μια ομολογία σε άψογα ελληνικά την διατύπωση της οποίας θα ζήλευε και ο Μπαμπινιώτης (χωρίς τη βοήθεια μεταφραστή, χωρίς καν τη συνδρομή συνηγόρου), τα πράγματα πήραν το δρόμο τους... Ήδη ανακαλείται στη μνήμη πολλών το «τέλος» και η δικαιοσύνη που «απονεμήθηκε» στον Δουρή με το δίκαιο της φυλακής.
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι παλιότερες, τραγικές συναντήσεις της πολιτικής σκοπιμότητας με τα αστυνομικά μυστήρια (Δράκος του Σέιχ-Σου και ομολογία Παγκρατίδη, δολοφονία Πολκ και ομολογία Στακτόπουλου) που ακούς ομολογία και σε πιάνει κρύος ιδρώτας...
Και τότε η αστυνομία έκανε τη δουλειά της: πήρε την «ομολογία» από τον Αριστείδη Παγκρατίδη (εκείνος τουλάχιστον πρόλαβε να φωνάξει στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Μανούλα μου είμαι αθώος») Ήταν Οκτώβρης του 63 όταν συνελήφθη, η υπόθεση Λαμπράκη έπρεπε να ξεχαστεί, ένας γόνος εύπορης οικογένειας να προστατευθεί, η Θεσσαλονίκη να ηρεμήσει... Εκτελέστηκε μέσα στη Χούντα...
Και παλιότερα, μέσα στον Εμφύλιο, ο Μουσχουντής έκανε τη δουλειά του. Πήρε την «ομολογία» από τον δημοσιογράφο της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, Γρηγόρη Στακτόπουλο, ο οποίος μέχρι να πεθάνει φώναζε ότι είναι αθώος και ότι η ιστορία του ήταν μια σύγχρονη υπόθεση Ντρέιφους... Έστησαν» κατά δόσεις ένα απίστευτα κακότεχνο σενάριο προς εξευμενισμόν μιας αγανακτισμένης αμερικανικής κοινής γνώμης, στην οποία έπρεπε, το ταχύτερον και όπως - όπως, να προσφερθούν «στο πιάτο» κάποιοι ένοχοι...
Το έγκλημα και οι εγκληματικές γενικεύσεις
Διαβάζουμε και το επώνυμο σχόλιο του Ριχάρδου Σωμερίτη στη σελίδα του στο Facebook:
«Ένας αλλοδαπός βίασε και σακάτεψε μια νέα στην Πάρο. Τον αναζήτησαν και τον συνέλαβαν. Την δύστυχη νέα δεν την βίασαν και δεν την σακάτεψαν όλοι οι μετανάστες. Δεν είναι λίγες οι νέες, συχνά ξένες, τουρίστριες που βιάζονται στη χώρα μας, πολύ συχνά από Έλληνες, σε διάφορες τουριστικές περιοχές. Χωρίς ρατσιστικές και ξενόφοβες αντιδράσεις τροφοδοτούμενες και από τους νεοναζί. Αντιδράσεις που τελικά δεν έχουν καμιά σχέση με το γεγονός αλλά με τα μυαλά μας.
Στο http://sarantakos.wordpress.com/2012/08/06/paros/ διαβάζουμε:
«...Ένας πακιστανός 21 χρονών, μετανάστης χωρίς χαρτιά, συνελήφθη από την αστυνομία για την εγκληματική επίθεση και την κακοποίηση της δεκαπεντάχρονης κοπέλας στη Χρυσή Ακτή της Πάρου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ομολόγησε και μάλιστα περιέγραψε και τις περιστάσεις της επίθεσης, ενώ επίσης φαίνεται ότι και τα δείγματα DNA του νεαρού ταυτοποιήθηκαν με το βιολογικό υλικό που βρέθηκε στην κοπέλα. Η διατύπωσή μου είναι προσεκτική, επειδή το τεκμήριο της αθωότητας εξακολουθεί να ισχύει παρά την ομολογία και την ταυτοποίηση του DNA, όσο κι αν για την οικονομία της συζήτησης συμφωνώ ότι σε χαλαρό στιλ μπορεί κανείς να αναφέρεται σε “δράστη” της υπόθεσης, παραλείποντας αυτό το άβολο “ο φερόμενος ως δράστης”.
Τα περισσότερα κανάλια (και γενικώς τα ΜΜΕ), βέβαια, δεν φοράνε γάντια κι έτσι αποφάνθηκαν ότι συνελήφθη ο “δράκος” της Πάρου. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου ούτε περιμένω άμεμπτη τήρηση της δεοντολογίας από τα σημερινά ιδιωτικά κανάλια. Πάντως να θυμόμαστε, έστω και σαν υποσημείωση, ότι ο πρώτος που αποκλήθηκε “δράκος”, ο Αριστείδης Παγκρατίδης, εκτελέστηκε το 1968 (όχι τυχαία επί χούντας) φωνάζοντας πως είναι αθώος (αρχικά είχε ομολογήσει).
Βέβαια, αυτό που προέχει για την υπόθεση της Πάρου είναι να κερδίσει τη μάχη η κοπέλα και να γίνει καλά, και όπως φαίνεται υπάρχουν αισιόδοξες ενδείξεις. Αλλά γι’ αυτό φροντίζουν οι γιατροί στο Αττικόν, εμείς οι υπόλοιποι τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε εκτός ίσως από το να προσευχόμαστε, όσοι έχουμε έφεση σ’ αυτό. Οπότε, ανθρώπινο είναι, σχολιάζουμε την εγκληματική επίθεση και καταριόμαστε το “κτήνος”. Και ανθρώπινο είναι κι αυτό, υποθέτοντας βέβαια ότι η οργή μας ήταν ίδια και τις προηγούμενες μέρες, οργή απέναντι στον όχι ακόμα εντοπισμένο δράστη. Βέβαια, το κακό είναι ότι κάποιοι κάνουν και άστοχες γενικεύσεις, ενώ ακόμα χειρότερο είναι πως κάποιοι λιγότεροι κοιτάζουν, τώρα που φαίνεται πως εντοπίστηκε ο δράστης, πώς θα αντλήσουν πολιτικά οφέλη από το έγκλημα.
Λέγοντας γενικεύσεις εννοώ απόψεις που διάβασα στα κοινωνικά δίκτυα, ότι αφού ο δράστης (ή ο βιαστής, παρόλο που η επίσημη διατύπωση δεν μιλάει για βιασμό) είναι Πακιστανός (το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο στα κοινωνικά δίκτυα), αφού λοιπόν ο δράστης του βιασμού είναι Πακιστανός, όλοι οι Πακιστανοί είναι βιαστές ή έστω υποψήφιοι βιαστές.
Η γενίκευση, όπως βλέπετε, πιάνει μόνο την ιδιότητα της εθνικότητας. Κανείς δεν είπε ότι επειδή ο (φερόμενος ως) δράστης είναι 21χρονος, όλοι οι 21χρονοι είναι βιαστές· θα ήταν κωμικό.
Αφού όμως θα ήταν κωμικό να πούμε ότι οι 21χρονοι έχουν έφεση προς τα εγκλήματα, γιατί δεν είναι κωμικό να λέμε ότι οι Πακιστανοί έχουν έφεση προς τα εγκλήματα ή προς τους βιασμούς; Η απάντηση που προβάλλεται στα κοινωνικά δίκτυα από φίλους φίλων, είναι ότι η έφεση που λέγαμε “είναι απόρροια μιας κοινωνίας όπου η αξία της γυναίκας τοποθετείται αρκετά παρακάτω από την αξία ενός μουλαριού”. Να το δούμε λίγο αυτό. Θα λέγαμε τάχα ότι ο Κυριάκος Παπαχρόνης, καταδικασμένος για σειρά από βιασμούς και ανθρωποκτονίες γυναικών (κι αυτός χαρακτηρίστηκε “δράκος” από τα μέσα ενημέρωσης), είναι “απόρροια μιας κοινωνίας όπου η αξία της γυναίκας τοποθετείται αρκετά παρακάτω από την αξία ενός τετρακίνητου;” (ε, όχι και μουλάρι – για ποιους μας περάσατε;)...»
ΥΓ: Όταν διαπράχθηκε το έγκλημα, ήταν 23 Ιουλίου και απόγευμα. Ήταν ήδη σε εξέλιξη το Ραμαζάνι. Στη περίπτωση που ο φερόμενος ως δράστης είναι πιστός μουσουλμάνος, είναι σχεδόν απίθανο να διέπραξε έγκλημα τέτοιου είδους και μάλιστα αν έγινε απόγευμα στη διάρκεια του ιφτάρ (την ώρα που τελειώνει η νηστεία και γίνεται η προσευχή για το φαγητό).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου