Ευχαριστώ τη Χρυσή Αυγή…

…που μου έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθώ το κοινό DNA των φιλελεύθερων με αυτής.

Σχόλιο για το εμετικό άρθρο (ένα ακόμη) του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή. Ένα άρθρο που παραπέμπει στα αλήστου μνήμης εξώφυλλα της ίδιας εφημερίδας την εποχή της ναζιστικής κατοχής. Αντί αντιλόγου, αφού ούτως ή άλλως δεν έχω καμία διάθεση να κάνω την τιμή στον κ. Κασιμάτη ν’ ασχοληθώ μαζί του, προτιμώ να παραθέσω ένα υπέροχο σχόλιο αναγνώστη/τριας του άρθρου του.

Συγχαρητήρια για το υπέροχο άρθρο!

Προχθές έπινα τσάι με μία γνωστή μου που πρόσκειται στην αριστερά (ναι, έχουμε πολλούς τέτοιους και στο Παλαιό Ψυχικό, δράμα!) και συζητούσαμε για το προσφιλές θέμα των ημερών, την σύγκριση μεταξύ της βίας αριστερών και ακροδεξιών. Η κυρία αυτή μου έλεγε ότι η βία των αριστερών (όσο άδικη και αδικαιολόγητη και αν είναι) συνήθως αντιπροσωπεύει μια διαμαρτυρία του αδυνάτου έναντι του ισχυρού, ενώ η ακροδεξιά βία στοχεύει ανυπεράσπιστους ανθρώπους (quelle banalite!). Προσέθεσε ότι είναι άδικο να αποδίδουμε την βία των αντιεξουσιαστών σε μία γενικευμένη “αριστερά”, την στιγμή που είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο πού χρεώνουμε την βία των ακροδεξιών. Τέλος, με έψεξε διότι είχα ανάψει ρεσώ για να θρηνήσω καταστροφές κτιρίων, ενώ αδιαφορώ για τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε ανθρώπους.

Προφανώς, η εν λόγω κυρία αυτή έχει πέσει θύμα της προπαγάνδας των “θολοκουλτουριάρηδων” (για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση της νεολαίας). Απάντησα ότι, είτε το θέλει είτε όχι, η βία της X.A. επιλύει κάποιο πρόβλημα και κρατά την Πολιτεία σε εγρήγορση! Τόνισα ότι ο νόμος είναι νόμος: όπως πρέπει να εφαρμόζεται για μαχαιρώματα, έτσι πρέπει να εφαρμόζεται και για εκδηλώσεις οικολογικού χαρακτήρα! Είπα ότι αν δεν υπήρχε η “παλαβή αριστερά”, η X.A. δεν θα ενισχυόταν (κατ’ αναλογίαν με το παράδειγμά σας για τα παιδιά των Ταγμάτων Ασφαλείας). Τέλος, είπα (με μία μικρή δόση υπερβολής) ότι κατ’ εμέ η αισθητική ενός ιστορικού κτιρίου αξίζει περισσότερα από τη ζωή ενός λαθροεισβολέα. Εκείνη τότε άλλαξε θέμα και άρχισε να μιλά για καλλυντικά.

Για το θέμα του επεισοδίου με τον κ. Κασιδιάρη έχετε απόλυτο δίκιο. Έβλεπα την εκπομπή σε κομμωτήριο του Κολωνακίου, και όταν συνέβη το επίμαχο περιστατικό οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν (λόγω αστικής ευπρέπειας). Εμένα όμως μου ξέφυγε ένα πνιχτό “χι χι” και τότε οι πάντες ξέσπασαν σε γέλια! Ναι λοιπόν, πολύ το χάρηκα που ο κ. Κασιδιάρης κατέβρεξε την Δούρου και χαστούκισε την Κανέλλη! Σίγουρα χρειαζόταν κάποιου είδους “ψυχρολουσία” η φλύαρη “πασιονάρια” του ΣΥΡΙΖΑ, πόσω μάλλον η αναιδής κομμουνίστρια (mon dieu!) της Εκάλης.

Κλείνω με μία σκέψη μου για την Χρυσή Αυγή. Στον “Θίασο” του Θ. Αγγελόπουλου υπάρχει μία συμβολική σκηνή όπου τα παλικάρια της ομάδας “Χ”, αφού έχουν ταπεινώσει μία παρέα συμμοριτών σε ένα κέντρο διασκέδασης το 1946, προχωρούν σε έναν δρόμο τραγουδώντας πατριωτικά άσματα. Το τέλος του δρόμου βρίσκει την παρέα στο 1952, σε μία προεκλογική συγκέντρωση του στρατάρχου Παπάγου, τον οποίον και χειροκροτούν έντονα. Δεν θα ήταν πολύ όμορφο και ποιητικό να επαναληφθεί η ιστορία, δηλαδή η δυναμική Χ.Α. (αφού επιτελέσει τον σκοπό της) να εξευγενισθεί και να απορροφηθεί από μία μεγάλη αστική Δεξιά παράταξη;

Σχολίασε ο/η Μαντάμ Σουσού

17:28:10, Σεπτέμβριος 16th, 2012

ΠΗΓΗ: Γαλαξιάρχης