Μια τάξη επικίνδυνη για την πολιτική ισορροπία των κομμάτων απαρτίζουν όλοι αυτοί που σήμερα αποτελούν ότι μέχρι χτες η κοινωνία μας όριζε ως κατώτερο στρώμα και βρισκόταν έξω από κάθε ιεραρχία, χωρίς την ευκαιρία αλλά ούτε και την ανάγκη να επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Και αν μέχρι χθες το κακόηθες μελάνωμα της φτώχειας περιοριζόταν σε ένα αμελητέο ποσοστό του κοινωνικού σώματος, σήμερα η μετάσταση του φαινομένου έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που θεωρείται πολιτικά απρόβλεπτο και κατ’ επέκταση «επικίνδυνο».
Ο αριθμός των ανθρώπων τους οποίους η οικονομική κρίση και η πολιτική της άγριας λιτότητας καθιστά περιττούς, αυξάνεται ασταμάτητα, με ορατό πλέον τον κίνδυνο ο πολιτικός μηχανισμός της χώρας να κινδυνεύει να πνιγεί από τα «απόβλητα» που ο ίδιος έχει τα δύο τελευταία χρόνια δημιουργήσει.
Είναι δε τόσο μικρό το χρονικό διάστημα παραγωγής φτωχών που το σύστημα αδυνατεί να αφομοιώσει και να ελέγξει πολιτικά.
Και αν μέχρι χτες οι λιγοστοί φτωχοί κάτοικοι του κοινωνικού περιθωρίου αποτελούσαν το παράδειγμα προς αποφυγή για το υγιές σύνολο, σήμερα όχι μόνο πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα αλλά αντιπροσωπεύουν και τον τρόμο για το πολύ κοντινό αύριο όλων μας, που φορά καρφιτσωμένο στο πέτο ένα τεράστιο στερητικό άλφα.
Οι πολιτικοί φορείς που είχαν μάθει να απευθύνονται και να συνδιαλέγονται με το υγιές κομμάτι της κοινωνίας και τους εργασιακά ενεργούς, αδυνατούν σήμερα να βρουν κώδικες επικοινωνίας με ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού που θεωρεί τα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας ως τους κύριους υπαίτιους της φτώχειας που βιώνει.
Η παραδοσιακή Αριστερά, που πάντα πίστευε ότι το κόμμα πρέπει να απαρτίζεται από την λεγόμενη πρωτοπορία των εργατών που εργάζονται σε βασικές μορφές παραγωγής και όχι από φτωχούς εργάτες ή πολύ περισσότερο από άνεργους, αδυνατεί και αυτή να επικοινωνήσει πολιτικά με την τάξη των νεόπτωχων.
Την ίδια ώρα, στον πολιτικό ορίζοντα ξεπροβάλλουν μορφώματα χωρίς κανένα κοινωνικό αντίκρισμα που «στήνονται» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες εν μια νυκτί προκειμένου να εκμεταλλευθούν προς ίδιον όφελος την αγανάκτηση και την απελπισία της τάξης των πενήτων.
Με τις κάλπες να διακρίνονται, έστω και αχνά πλέον, στον ορίζοντα και τους δημοσκόπους να μην μπορούν να εντάξουν στα χρώματα των πινάκων τους το γκρίζο της φτώχειας, η αγωνία των κομμάτων για την απρόβλεπτη ψήφο γίνεται ακόμη πιο έντονος μιας και το νηστικό αρκούδι… δεν ψηφίζει και αν ψηφίσει σίγουρα θα δαγκώσει το χέρι που του πήρε τη μπουκιά από το στόμα.
Ο αριθμός των ανθρώπων τους οποίους η οικονομική κρίση και η πολιτική της άγριας λιτότητας καθιστά περιττούς, αυξάνεται ασταμάτητα, με ορατό πλέον τον κίνδυνο ο πολιτικός μηχανισμός της χώρας να κινδυνεύει να πνιγεί από τα «απόβλητα» που ο ίδιος έχει τα δύο τελευταία χρόνια δημιουργήσει.
Είναι δε τόσο μικρό το χρονικό διάστημα παραγωγής φτωχών που το σύστημα αδυνατεί να αφομοιώσει και να ελέγξει πολιτικά.
Και αν μέχρι χτες οι λιγοστοί φτωχοί κάτοικοι του κοινωνικού περιθωρίου αποτελούσαν το παράδειγμα προς αποφυγή για το υγιές σύνολο, σήμερα όχι μόνο πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα αλλά αντιπροσωπεύουν και τον τρόμο για το πολύ κοντινό αύριο όλων μας, που φορά καρφιτσωμένο στο πέτο ένα τεράστιο στερητικό άλφα.
Οι πολιτικοί φορείς που είχαν μάθει να απευθύνονται και να συνδιαλέγονται με το υγιές κομμάτι της κοινωνίας και τους εργασιακά ενεργούς, αδυνατούν σήμερα να βρουν κώδικες επικοινωνίας με ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού που θεωρεί τα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας ως τους κύριους υπαίτιους της φτώχειας που βιώνει.
Η παραδοσιακή Αριστερά, που πάντα πίστευε ότι το κόμμα πρέπει να απαρτίζεται από την λεγόμενη πρωτοπορία των εργατών που εργάζονται σε βασικές μορφές παραγωγής και όχι από φτωχούς εργάτες ή πολύ περισσότερο από άνεργους, αδυνατεί και αυτή να επικοινωνήσει πολιτικά με την τάξη των νεόπτωχων.
Την ίδια ώρα, στον πολιτικό ορίζοντα ξεπροβάλλουν μορφώματα χωρίς κανένα κοινωνικό αντίκρισμα που «στήνονται» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες εν μια νυκτί προκειμένου να εκμεταλλευθούν προς ίδιον όφελος την αγανάκτηση και την απελπισία της τάξης των πενήτων.
Με τις κάλπες να διακρίνονται, έστω και αχνά πλέον, στον ορίζοντα και τους δημοσκόπους να μην μπορούν να εντάξουν στα χρώματα των πινάκων τους το γκρίζο της φτώχειας, η αγωνία των κομμάτων για την απρόβλεπτη ψήφο γίνεται ακόμη πιο έντονος μιας και το νηστικό αρκούδι… δεν ψηφίζει και αν ψηφίσει σίγουρα θα δαγκώσει το χέρι που του πήρε τη μπουκιά από το στόμα.
Από τον Πέτρος Κατσάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου