Γύρω στα τέλη του 1800, σε καφενεία της Αμερικής υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν “All Except Dogs and Greeks”. Ήταν η εποχή που πολλοί Έλληνες έφευγαν μετανάστες, μέσα σ’ αυτούς και ο παππούς μου, για να βρουν δουλειά στην ασφαλτόστρωση του αμερικάνικου οδικού δικτύου. Χωρίς politically correct αναστολές , η αναφορά της πινακίδας ήταν καθαρή. Εξομοίωση των μεταναστών με τα ζώα. Παρόλα αυτά οι μετανάστες δεν σταμάτησαν να υπάρχουν. Η αναζήτηση εργασίας , έστω κάτω από αυτές τις συνθήκες , φάνταζε ως μοναδική διέξοδος.
Γι’αυτό και ο επόμενος αιώνας χαρακτηρίζεται για τους Έλληνες ως αιώνας μετανάστευσης. Πλήθος συμπολιτών μας κατέφθανε στα μεγάλα λιμάνια της Αμερικής , της Αυστραλίας και της Ευρώπης( τις περισσότερες φορές και ως λαθρομετανάστες) αναζητώντας δουλειά, ενώ νεαρές γυναίκες μετανάστευαν για να παντρευτούν έναν άγνωστο άντρα με σίγουρο μέλλον.
Πολίτες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης , της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της Αλβανίας της Ασίας και της Αφρικής, τα τελευταία είκοσι χρόνια έμπαιναν ως λαθρομετανάστες στην Ευρώπη από ξηρά ή θάλασσα σε άθλιες συνθήκες , για να δουλέψουν. Στην Ελλάδα το ζήσαμε και το ζούμε αυτό ακόμα πολλή έντονα . Για πρώτη φορά τα Ελληνικά νοικοκυριά απέκτησαν αλλοδαπές οικιακές βοηθούς και νταντάδες. Και να ήθελες να βρεις Ελληνίδα καθαρίστρια ή νταντά, μια δεκαετία πριν ήταν αδύνατο.
Η εικόνα που είχαμε όλοι από τις παλιές Ελληνικές ταινίες με τις επαρχιώτισσες οικιακές βοηθούς που ήρθαν στην πρωτεύουσα να δουλέψουν, τύπου Δέσποινας Στυλιανοπούλου ή Μίτσης Κωνσταντάρα με την αμίμητη ατάκα
«άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια», αποτελεί παρελθόν. Τα επαρχιακά σκυλάδικα, αλλά και οι μεγάλες πίστες στα μαγαζιά της Αθήνας γέμισαν από καλλίγραμμες κοπέλες, πρώην μπαλαρίνες στα Bolshoi, που έδωσαν μια καινούργια «πνοή» στη νύχτα .Ενώ στην κατασκευή των έργων της Ολυμπιάδας του 2004 πλήθος αλλοδαποί δούλευαν νυχθημερόν για να προλάβουμε τη διοργάνωση. Κανένας τότε δεν ασχολήθηκε με την επόμενη ημέρα.
Η οικονομική κρίση μας έφερε «ξαφνικά» μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Πορνεία , άθλιες συνθήκες διαβίωσης , μαύρη εργασία, διακίνηση ναρκωτικών, εγκληματικότητα. Μια σειρά προβλημάτων που «μπήκαν» πάνω στο τραπέζι της πολιτικής μόλις σήμερα και που σε αντιστοιχία με πάγκο κρεοπωλείου, ως μοναδική λύση για την αντιμετώπισή τους επιβλήθηκε η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Είκοσι χρόνια χωρίς πρόγραμμα, είκοσι χρόνια με ανοιχτές τις «πόρτες» των συνόρων μας (ο κύριος Σαμαράς το γνωρίζει πολύ καλά αυτό ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη το 1993 ), είκοσι χρόνια με αφομοίωση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ατελέσφορα (γιατί άραγε), είκοσι χρόνια συστηματικής απραξίας.
Το μεταναστευτικό φαντάζει «μήλον της έριδος» στις πολιτικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων, τόσο στις εκλογές της Γαλλίας , όσο και τις δικές μας. Ο Nicolas Sarkozy μετά τον πρώτο γύρο, βλέποντας τα υψηλά ποσοστά της κόρης του Jean Marie Le Pen, έσπευσε να υποσχεθεί στον Γαλλικό λαό ουσιαστικά μια Γαλλία χωρίς μετανάστες. Αν μπορούσε θα τους έριχνε στη θάλασσα και χωρίς μπούρκες για λίγη προστασία από τον ήλιο. Στην Ελλάδα ζούμε την άνοδο, δημοσκοπικά τουλάχιστον, στα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής», που ως σύγχρονοι Ρομπέν Των Δασών αυτοδιορίστηκαν προστάτες των ανήμπορων ηλικιωμένων και κατατρεγμένων από την αλλοδαπή λαίλαπα.
Ο λύκος όμως , στο παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας πρώτα τη γιαγιά έφαγε. Τώρα που έφτασε η ώρα του απολογισμού μοιάζει να έχουμε ξεχάσει το παρελθόν μας και να λειτουργούμε υποκριτικά και άδικά. Από θύματα μετατραπήκαμε σε θύτες ενώ στην ουσία δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό από τότε που η επιγραφή έγραφε “All Except Dogs and Greeks”. ‘H μάλλον, συγχωρέστε μου το λάθος, επιτρέπετε στις καφετέριες να μπαίνουν τα συμπαθεί τετράποδα αφού ως γνωστό ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ο μετανάστης ποτέ.
άρθρο της Αθηνάς Αϊδίνη πηγή: news247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου